วินัยทุกข์

คาถาที่พระของแม่ชีเมี้ยนใช้ ในการเดินธุดงค์ นั่นคือ "สุขจริงหนอ ที่เราไม่ฉ้อโลก โลกก็ไม่ฉ้อเรา"

นั่นคือ การที่ผู้ทำยอมรับในความจริงว่า ตัวเราเป็นผู้ทำกรรมนั้น และบัดนี้กรรมนั้นพึงบังเกิดกับเราแล้ว หรือกำลังมาแล้ว

เราจึงยอมรับกรรมที่พึงเกิดขึ้น และใช้กรรมที่กำลังมาถึง ด้วยการทุกข์กับธรรมวินัยของพระภูมี

ด้วยเหตุที่โลกนี้ มีสองสิ่ง ที่มนุษย์พึงทำได้ คือ บาป และ บุญ

หลวงพ่อนิพนธ์จึงชี้ให้เห็นว่า ถ้าทำตามนิสัยก็เป็นบาป เรียก "กรรมลิขิต" ถ้าทำตามธรรมวินัย ก็เป็นบุญ เรียก "ธรรมลิขิต"

แลพระพุทธเจ้าพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า มีแต่บุญเท่านั้นที่เหนือกรรมได้

ผู้ที่เข้าใจ จึงมีสุข แม้จะต้องรับทุกข์จากวินัยของพระภูมี เพราะรู้ว่า "เมื่อใช้ต้องหมด" และสิ่งที่รออยู่ในวันข้างหน้าก็คือสุข

ดั่งคนที่ทำงานเก็บเงินสร้างเรือนหอ เมื่อแฟนตกลงแต่งงาน แม้นจะเหน็ดเหนื่อย ก็สุขใจ

บทสรุป จึงเป็นสติที่พระภูมีตรัสไว้ว่า "ทุกข์วันนี้ สุขวันหน้า"

ดังนั้นผู้ที่เดินตามรอยนี้ จึงต้องใช้ความขันติ และอดทน อันมหาศาล แต่ผลที่ได้ก็สุดแสนจะคุ้มค่า แม้นไม่ถึงมรรคผลนิพพาน ก็ได้ลาภอันประเสริฐ คือ "ความไม่่มีโรค" แลลาภนี้ก็จะติดวิญญาณไป ก่อให้เกิดสังขารที่ดีในภพหน้าได้อีกด้วย

หากคิดว่าตายแล้วไม่เกิด ไม่ต้องรับผิดชอบใดๆ ก็แล้วแต่...