ปาฎิหารย์

ครั้งสมัยถ้ำกระบอก คำถามหนึ่งที่พระใคร่รู้และถามแม่ชีเมี้ยน นั่นคือ "ปาฎิหารย์"

หลายต่อหลายคน มุ่งมาดวาดฝัน ด้วยเหตุฟังเขาเล่า หรืออ่านหนังสือ ทำให้คาดคิดกันไปต่างๆ นานาในเรื่องนี้

แม่ชีเมี้ยนฟังคำถาม ก็อ่านใจพระออก

จึงตรัสว่า หากท่านคิดว่าเมื่อท่านได้พบผู้มีบุญญาธิการ มีอำนาจ หรือที่เรียกกันว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ก็คงเห็นท่านหายตัว หรือ เหาะมาจากฟ้าเป็นแน่แท้ ดั่งในภาพยนต์หรือทีวี

เมื่อท่านได้เห็นดั่งนั้น ท่านจึงยอมรับและกราบไหว้

หากในความเป็นจริง ไม่ได้เป็นเช่นนั้น แม้สิ่งศักดิ์สิทธิ์จะมีฤทธิ์ทำได้ ก็ไม่ทำเช่นนั้นอย่างแน่นอน

เพราะอะไรหรือ เพราะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ต้องการผู้มีปัญญา เอาเหตุและเอาผล พูดง่ายๆ ก็คือ คนฉลาดนั่นเอง

การแสดงฤทธิ์จะทำให้ได้คนกราบไหว้ แต่ไม่ได้ซึ่งคนทำตาม หรือ ศรัทธาที่แท้จริง เพราะหวังพึ่งฤทธิ์ และขอพร นั่นเอง

แม่ชีเมี้ยนจึงตรัสว่า เมื่อคนมีปัญญาเห็นสิ่งที่ผิดปกติ นั่นคือ สิ่งที่มนุษย์ธรรมดาทำไม่ได้ ปรากฎขึ้น สิ่งนั้นจะก่อให้เกิดศรัทธา และปฏิบัติตาม

เมื่อเราไม่รู้ ก็เวียนว่ายหาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ อุปโลกโน่นนี่ว่าศักดิ์สิทธิ์ หากแต่ชีวิตก็ด่ำดิ่งลงบนกองทุกข์ จนชีวิตดับ จึงพึงรู้ว่า สิ่งที่หาสิ่งที่ยึด หาใช่ไม่ ช่วยอะไรตนไม่ได้เลย

ใครจะว่าไรก็เรื่องของเขา แต่หลวงพ่อนิพนธ์กล่าวว่า สถานที่นี้ มีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ คือ แม่ชีเมี้ยน พระพุทธเจ้าและสมุนไพร

ภาพที่ปรากฎให้เห็น จึงเป็นสิ่งที่มนุษย์ทั่วไปทำไม่ได้

เราจึงเห็นคุณอ้อ ผู้ซึ่งแขนข้างซ้าย ถูกเครื่องโม่แป้ง หักกระดูก ๗ ท่อน เส้นเอ็นยืด และขาดเป็นระยะถึงคืบ เนื้อหลุด มองทะลุแขนได้ หมอบอกว่าแม้นจะต่อเส้นเอ็นได้ ก็ไม่สามารถใช้จับสิ่งของ หรือ กำมือ ได้อย่างเดิม

แต่วันนี้ คุณอ้อยังใช้แขนซ้ายทำงาน ทั้งๆ ที่ไม่ได้ต่อเส้นเอ็น

เราจึงเห็น เส้นเลือดหัวใจของคุณธานินทร์ ที่ตีบตัน จนเลือดแทบจะเดินไม่ได้ เกิดเส้นเลือดฝอยแตกแขนงออกมา ทำหน้าที่บายพาสเลือด แทนเส้นเลือดเดิม โดยที่ไม่มีการผ่าตัด

เราจึงเห็นคุณซุ้ยเหรียญ แม่บ้าน ผู้ผอมบาง ด้วยเป็นโรคมะเร็งเม็ดเลือด หรือเลือดแห้ง ยังคงเป็นแม่บ้านอยู่เกือบ ๒๐ ปีแล้ว

เราเห็นคุณแตน ผู้ที่เป็นมะเร็งปอด จนต้องตัดปอดทิ้ง ที่แม้จะเดินสักสิบก้าวก็ยังลำบาก หากแต่วันนี้ สามารถเดินขึ้นเขา เป็นหัวหน้าทีมเก็บใบยา มาให้เหล่าสมาชิกทานทุกสัปดาห์ได้ และทุกปีของการตรวจประจำปีที่ศิริราช จะต้องถูกหมอแซวว่า คนไข้รุ่นเดียวกัน ตายไปหมดแล้ว และต่อด้วย เก่งมากที่ยังเดินขึ้นชั้น ๒ มาหาหมอได้จนทุกวันนี้

จะเรียกสิ่งเหล่านี้ว่าอะไร ถ้าไม่ใช่ปาฏิหารย์

เมื่อมองไม่เห็น ก็ไม่ขนลุกขนพอง ไม่รู้สึกอันใด หรือมีการเปลี่ยนแปลงตนอย่างใด อย่างที่หลายคนเป็นนั่นเอง

คำที่แม่ชีเมี้ยนกล่าวกับหลวงพ่อนิพนธ์ ว่า เมื่อคนมีตาไร้แวว นั่นคือขาดปัญญา พิจารณา และเอาเหตุเอาผล คนพวกนี้ ก็อุปมาเหมือน "เข้าป่า ไม่เห็นไม้ อยู่ใกล้ช้าง ไม่เห็นงา"

แม้เขาจะเข้ามาอยู่ในแดนดินของสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ก็มองไม่เห็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เพราะเขาเหล่านั้น รอที่จะเห็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ลอยลงมานั่นเอง

ต่อให้รอจนตายแล้วตายอีก เขาก็ไม่มีวันได้เห็นอย่างแน่นอน