สิ่งที่เที่ยง

หลวงพ่อนิพนธ์ให้พิจารณาว่า สิ่งที่มนุษย์คิดนั้น ไม่ว่าสิ่งใด ด้วยความจำกัดของปัญญา จึงไม่มีมาตรฐาน ไม่มีความเที่ยงเลย

จะดูโลกภายนอก ก็ดูกฎหมายที่สร้างขึ้นมา ตรามาแล้วก็บังคับใช้ไม่ได้ถ้วนทุกตัวคน แก้กันไป แก้กันมา ไม่รู้จักจบ

สิ่งประดิษฐ์ คล้อยหลังไม่เท่าไร ก็ตกยุค

แม้แต่ยาที่คิดค้นกัน ก็บอกว่ายังต้องพัฒนากันต่อไป

สรุปได้ว่า สิ่งที่เป็นความคิดความเห็นของมนุษย์นั้น หาความเป็นมาตรฐานไม่ได้เลยแม้แต่สิ่งเดียว

เมื่อมองหาในสิ่งที่เที่ยง มีมาตรฐาน ไม่เปลี่ยนแปลงไปตามวันเวลา ก็คงหนีไม่พ้น กรรม และ ธรรม นั่นเอง

กรรมเที่ยง ใครทำใครได้ ไม่มีใครแกล้งใคร ทำอย่างไรได้อย่างนั้น

ธรรมเที่ยง ใครอยากได้ ต้องพึ่งตนของตน โดยอาศัยธรรมของพระภูมีนำไปปฏิบัติ

และแม่ชีเมี้ยนตรัสว่า สมุนไพรที่นำมา เป็นสูตรของพระภูมี ดังนั้น จึงเป็นสูตรที่สำเร็จเสร็จ ไม่ต้องปรับเปลี่ยน ปรับปรุง และที่สำคัญมีมาตรฐาน

มาตรฐานของสมุนไพรของพระภูมี ก็เหมือนกรรมที่ให้ผลตามที่ทำกรรม สมุนไพรก็ให้ผลตามธรรมที่ทำเช่นกัน ไม่ขาดไม่เกิน ทำอย่างไรได้อย่างนั้น และใครทำใครได้

เมื่อผลปรากฎ ก็เป็นเครื่องชี้ว่า สิ่งที่ผู้นั้นกระทำเป็นเช่นไร ผลผิดปรากฎ จะบอกว่าทำถูก สักฉันใด ก็คงฟังไม่ขึ้น หากผลถูกปรากฎ คนจะไม่ชอบ จะบอกว่าผิดสักฉันใด ก็ฟังไม่ขึ้นเช่นกัน

พุทธประวัติ จึงชี้ให้เห็น เมื่อชาวเมืองกบิลพัสด์ทั้งเมือง สาปแช่งพระโคดม ที่ทิ้งบ้านทิ้งเมืองไปบวช แต่ผลท่านกลายเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า หากแต่เทวทัตที่ตบตาคน อาศัยผ้าเหลือง ท้ายสุดก็ถูกธรณีสูบ เป็นเครื่องยืนยันว่า ผลถูกผลผิด ย่อมเกิดจากสิ่งที่ทำว่าถูกหรือผิด

จะพูดให้ตายว่าสิ่งที่ยึดถือ เลอเสิศสักฉันใด หากแม้แต่แค่ปวดท้อง สิ่งนั้นยังช่วยแก้ไม่ได้เลย ก็คงฟังไม่ขึ้น พระภูมีจึงเรียกว่า สิ่งที่ยึดถือนั้นเป็นลม ไม่มีตัวมีตน จึงไม่ให้ผลนั่นเอง