จดหมายน้อย

วันพฤหัสที่ผ่านมา มีจดหมายน้อยถึงหลวงพ่อนิพนธ์อีกฉบับ

เขียนมาจากคนไข้หญิง ที่เป็นมะเร็งที่ต่อมไทรอยด์ ผู้ซึ่งใช้แนวทางวิทยาศาสตร์ จนเมื่อถึงทางตัน

เธอจึงพาร่างที่ทรุดโทรม ผอมแห้ง อันเนื่องจากผลข้างเคียงในการรักษามะเร็งหลายปีที่ผ่านมา เปลี่ยนมาลองใช้แนวทางสมุนไพรแม่ชีเมี้ยน เมื่อปีที่ผ่านมา

มาวันนี้ ครบรอบหนึ่งปี เธอก็ไม่รู้ว่าเธอหายหรือไม่ หากแต่รู้ว่า ปัจจุบันนี้ เธอไม่มีอาการปวดร้าว จากใต้คางถึงใบหูดังเช่นในอดีตอีกแล้ว คงหลงเหลือแต่อาการตึงเท่านั้น

หากแต่สิ่งที่เธอเป็นสุขอย่างยิ่ง นั่นคือ สิ่งที่อยากทำในอดีต แต่ทำไม่ได้ ก็ได้ทำ อยากไปไหนก็ไปได้

ผ่านมาหนึ่งปี พร้อมกับการย้อนหวนนึกถึงในช่วงแรกที่มา นั่นคือ การที่ต้องผวา และฝืนทนอย่างยิ่ง โดยเฉพาะในการทานสมุนไพรมะพร้าว ซึ่งนับว่าเป็นอุปสรรคของเธออย่างยิ่ง

ในที่สุด เธอก็ถามตัวเองว่า ตื่นแต่เช้า ออกจากบ้านตั้งแต่ตี ๓ กลับถึงบ้านประมาณ ๒ ทุ่ม เพื่ออะไร

แล้วก็ตั้งสติ ทำใจให้ชอบ ระลึกถึงคุณของยามะพร้าว จนวันนี้ เรียกได้ว่า ทานได้อย่างสบาย

ผลอย่างหนึ่งที่เธอไม่เคยคิดเลยว่า เธอจะกลายเป็นเช่นนี้ นั่นคือ "การให้"

เธอเล่าว่า เธอถูกสอนเสมอว่า ของฟรีไม่มีในโลก ด้วยฝังใจในคำสอนนี้ เธอจึงไม่เคยที่จะให้อะไรใครเลย

แต่หนึ่งปีที่ผ่านมา เธอได้รับสิ่งที่ดีที่สุด นั่นคือชีวิตที่เป็นสุข กลับมา โดยไม่ต้องเสียเงินเลย

พร้อมกันนั้น สิ่งใหม่ที่เกิดกับเธอ จนเธอเองก็แปลกใจ นั่นคือ วันนี้ เธอรู้สึกเป็นสุขกับการให้ โดยไม่รู้ตัว

วันนี้ เธอกลายเป็นจิตอาสา ทำหน้าที่ขายน้ำ ทำอย่างมีความสุข

ผ่านไปหนึ่งปี ไม่เพียงโรคร้ายที่เปลี่ยนแปลง นิสัยของเธอก็เปลี่ยนไป

แม่ชีเมี้ยนตรัสว่า หลักของพระภูมี การรักษาโรคกลายเป็นเรื่องง่าย เมื่อเราเปลี่ยนนิสัยเดิม หันมาใช้นิสัยของพระภูมี

โรคร้ายที่หมอส่ายหน้า จึงมีปาฎิหารย์เกิดขึ้นได้ หากแต่ปาฎิหารย์นี้ใครก็ช่วยทำให้ไม่ได้ นอกจากตนของเราเอง