ดังนั้น วัฒนธรรมที่สืบต่อกันมา จนถือว่าเป็นประเพณี และกลายมาเป็นวันชุมนุมศิษย์เก่า ก็คือ เทศกาล ที่หลวงพ่อนิพนธ์จะใช้เพื่อขายขนม เพื่อเป็นรายได้นั่นเอง
นับจากอดีต ทุกคนจึงมีหน้าที่ และรู้ว่า เทศกาลขนม ไม่ว่า ปีใหม่ ที่หลวงพ่อจะจัดให้มีการทำกระเช้า ขนมไทย เทศกาลที่ใช้ขนมเทียน รวมไปถึง กระยาสารท จะกลายเป็นวันรวมพลโดยปริยายนั่นเอง
เราท่านจึงอาจเห็น ศิษย์เก่าเหล่านี้ ทีประสพผลไปแล้ว กลับไปดำเนินกิจการของตน เมื่อถึงวันเหล่านี้ เขาจะไม่ ไม่ฐานะคนมาช่วยทำขนม ก็ในฐานะคนที่ซื้อขนมนั่นเอง
ดังนั้น แม้จะไม่มี "ศาลาขนมไทย" แล้วก็ตาม แต่กิจกรรมนี้ก็ยังคงดำเนินต่อ
และด้วยกิจกรรมที่ทำ เป็นการทำเพื่อชมรม ดังนั้น จึงไม่จำหน่ายให้แก่บุคคลนอก การทำจะจำกัดเฉพาะเท่าที่คนในชมรมสั่งจองเท่านั้น
สัปดาห์นี้ หากเราสังเกต ก็จะเห็นภาพดังกล่าวที่เกิดขึ้นทุกปี นับแต่อดีต คนไหนมีใบตองก็นำมา คนไหนมีกำลัง มีเวลา ก็มาช่วยกันทำขนม
อันหมายความว่า เงินทุกบาทที่ได้มา จะมาด้วยกุศลจิต ที่ทุกคนได้ร่วมแรงร่วมใจ เพื่อนำไปเป็นทุนของชมรมคนรักสุขภาพนั่นเอง
แม้จะไม่มากมาย หรือเพียงพอกับค่าใช้จ่ายที่มีอยู่ แต่เป็นคุณลักษณะของพระเวสสันดร คือ การให้ ที่เด่นชัด และมีคุณค่าต่อตัวผู้ทำมหาศาล
หลวงพ่อนิพนธ์ จึงยกตัวอย่าง อาทิเช่น คุณธานินทร์ อินทรเทพ ที่มีพฤติกรรม ในการมาช่วยทำขนมนี้เป็นประจำทุกปี สิ่งต่างๆ ก็ราบรื่นดี จนปีที่แล้ว ด้วยเหตุอันใดก็ตาม จึงไม่ได้มา ก็ประสพเหตุ
หลวงพ่อนิพนธ์ จึงกล่าวว่า ในเมื่อสิ่งที่เราทำเป็นประจำ แล้วให้ผลดีแก่เรา ทำไมเราไม่รักษาและทำต่อเนื่อง อย่าเห็นเป็นเรื่องเล็กน้อย เพราะสิ่งนี้ทำให้เราพ้นเคราะห์พ้นทุกข์บางอย่างได้
ก็ผลจากการร่วมทำนี้ ไปเป็นสุขให้แก่ผู้อื่นอีกมหาศาลนั่นเอง แลสุขนั้นก็จะย้อนมาสู่ตนของเรา
การทำก็เหมือนสร้างเชือกขึ้นเส้นหนึ่้ง เราท่านยิ่งทำหลายสิ่ง เชือกชีวิตก็ยิ่งเหนียวแน่น ไม่เปื่อยยุ่ย คิดจะไปก็ไป ไม่ลาไม่ไหว้
โดยเฉพาะคนที่เรือชีวิตกำลังจม เชือกแม้เส้นน้อย ก็มีค่ามหาศาล
ด้วยเหตุผลนี้เอง ปัจจุบันเราจึงเห็นคนที่เรือกำลังจม ดังเช่น พวกมะเร็งระยะสุดท้าย ต่างสร้างเชือกของตนขึ้นมา ด้วยการทำซุ้มอาหาร หรือใช้ฝีมือที่ตนมี มาร่วมกิจกรรมกันมากมายนั่นเอง
