ความเป็นธรรม

สิ่งที่คนยุคนี้ถูกทำให้เชื่อนั่นคือ ทำอย่างนี้ได้บุญ ทำอย่างนั้นได้บุญ อ้างบุญตลอด

เราจึงเห็นศาสนวัตถุ เต็มบ้านเต็มเมือง จนมีบางคนที่รวบรวมมูลค่าสิ่งเหล่านี้ กลายเป็นตัวเลขที่มหึมา นับเป็น ล้านล้านบาท

หลวงพ่อนิพนธ์ จึงให้สติว่า เราเดินตามใคร

หากเดินตามพระภูมี ลองกลับไปดูอินเดีย หามีศาสนวัตถุใดๆ ปลูกสร้างไว้แม้แต่สิ่งเดียว

นั่นหมายความว่า "วัตถุไม่ใช่แก่นสาร"

ถ้าวัตถุเป็นแก่นสารในการสร้างบุญ พระโคดมจะสละบัลลังก์ ทำไม สู้นำเงินในท้องพระคลังไปซื้อบุญ เพื่อไปนิพพานไม่ดีกว่าหรือ

หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวว่า แม่ชีเมี้ยนได้ชี้ให้เห็น ความเป็นธรรมของศาสนา พระภูมี จึงบัญญัติว่า "วัตถุเป็นทาน นิสัยเป็นบุญ"

อันหมายความว่า วัตถุไม่ใช่แก่นสาร จะทำสักฉันใดก็เป็นได้แค่ทาน ตักบาตรข้าวพระ ก็เป็นทาน ด้วยเพียงเพื่อให้หายหิวชั่วขณะหนึ่ง ถึงเวลาก็หิวอีก

ด้วยบัญญัตินี้เอง จึงก่อกำเนิดสิ่งที่ศาสนาอื่นไม่มี อันก่อให้เกิดความเป็นธรรมแก่ทุกคน นั่นคือ "บาตร"

อันความหมายของบาตรนั้น แม่ชีเมี้ยนตรัสว่า คือ หนทางแห่งบุญที่พระภูมี เปิดให้สรรพสัตว์ทุกชนชั้นได้ทำเท่าเทียมกัน นั่นคือ การนำนิสัยแห่งตนที่ไม่ดี มาใส่เพื่อเป็นบุญเลี้ยงตัวเอง

เหตุนี้เอง แม้จักสร้างวัด สร้างโบสถ์ สักฉันใด ก็หาบุญทำให้หายโรคไม่ได้เลย เพราะมันไม่เป็นบุญนั่นเอง

หากแต่หลวงพ่อนิพนธ์กล่าวว่า ผู้ที่เชื่อและศรัทธาในพระภูมี เมื่อมีโรคภัย ก็สามารถปลุกเสกวัตถุได้ด้วยตนเอง โดยการถวายนิสัย

ท่านจึงกล่าวว่า หากบังเอิญสมุนไพรเราหมด ก็นำน้ำไปตั้งหน้าหิ้งพระ แล้วประกาศแก่ฟ้าดิน ว่า เราจะถวายนิสัย อาทิเช่น "ไม่โกรธ" ๒ ชั่วโมง แล้วไปทำนิสัยนั้น

เมื่อครบกำหนด ก็มาอธิษฐาน เฉกเช่นตอนหลังสวดมนต์ เพื่อนำสิ่งที่ทำได้ นั้นมาแก้ปัญหาของเรา

ไม่ต้องขอน้ำมนต์จากที่ไหน ขอจากธรรมคำสอนที่เราทำได้นั่นแหละ ยิ่งถ้านำไปใช้กับสมุนไพรด้วยแล้ว หลวงพ่อนิพนธ์กล่าวว่า มะเร็งมันจะเหลืออะไร

เพราะบัญญัติของฟ้าดิน สมุนไพรเหมือนตัวปืน ธรรมเหมือนกระสุน เมื่อสองสิ่งมาบรรจบกันจึงเกิดผลมหาศาล

หากมีแต่ตัวปืน ก็กลายเป็นมัมมี่ อันเป็นเหตุที่กล่าวว่า ทานสักเท่าไรจึงไม่เป็นผล

นี่แหละความเป็นธรรมที่พระภูมีให้ นั่นคือ ทุกคนมีฐานันดรเดียวกัน อยากได้มารับธรรม ไปปฏิบัติ โดยนำนิสัยเดิมมาใส่บาตรท่าน ผู้ทำได้ จึงจะได้สัมผัสบุญของตถาคต

เงินในท้องพระคลังมันจึงช่วยอะไรไม่ได้ ...ด้วยเหตุแห่งนิสัยนี้แล

เหตุที่ดูร้ายแรง ดั่งเช่น คนไข้ที่เป็นมะเร็งไทรอยด์ ผู้ที่เขียนจดหมายน้อยมา อันโดนผลทั้งมะเร็ง และคีโม จนร่างกายทรุดโทรม ผอมแห้ง เดินแทบไม่ไหว ที่สำคัญโดนแดดไม่ได้ ดุจดังนรกแตก

นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอไปไหนมาไหนไม่ได้

หากมาวันนี้ นิสัยเธอเปลี่ยน พฤติกรรมเธอเปลี่ยน สภาพเธอจึงเปลี่ยน

ของสองสิ่ง "บุญกับทาน" คู่กันมา หากแต่บุญเท่านั้น ที่ใช้ในการแก้ปัญหาของกายตน บัญญัติบุญใช้นิสัย ทุกคนจึงมีสิทธิื์เท่าเทียมกัน ขึ้นอยู่กับใครทำได้เท่านั้นเอง ไม่ใช่ใครมีเงินแล้วมีสิทธิ์มากกว่า

อ้ายที่บอกอยากได้บุญเยอะๆ ให้บริจาคแยะๆ นั้นหนะ ผลสุดท้ายก็ฟ้องออกมาให้เห็นว่า ไม่มีผู้ใดประสพผลเลย