อันเป็นตอนที่ท่านกำลังเฟื่องฟู มีลูกศิษย์ลูกหา มากมาย
วันหนึ่งได้มีพระไปรายงานแม่ชีเมี้ยนว่า ท่านนิพนธ์กำลังเล่นแผลงๆ แล้ว เพราะท่านเอาแก้วน้ำมาดื่มน้ำ แล้วก็บอกญาติโยมว่า น้ำที่เหลือให้ญาติโยมเก็บเอาไป เพราะเป็นน้ำมนต์
แม่ชีเมี้ยน จึงเรียกพระนิพนธ์มาแล้วตรัสสอนว่า ท่านกำลังทำบาป ทำให้คนเชื่อในสิ่งที่ผิด ที่สำคัญกำลังทำบาปต่อพระพุทธเจ้า เพราะพระภูมีสอนให้ใช้หลัก "ตนพึ่งตน"
แล้วยกว่า พระภูมีทรงสอนสาวก ว่า เมื่อญาติโยมมาหา ให้กล่าวว่า "พระมีแต่ธรรม" อยากได้อะไร ก็ให้นำธรรมคำสอนไปปฏิบัติ เมื่อปฏิบัติได้ ก็จะได้สิ่งที่ขอนั้นเอง
เมื่อท่านให้น้ำมนต์แก่ญาติโยม หากเขานำไปแล้ว เกิดผล ก็จะคิดและยึดติด ว่าน้ำมนต์ของท่านศักดิ์สิทธิ์ มีปัญหา ก็ไม่คิดจะพึ่งตน ก็จะมาขอน้ำมนต์จากท่าน ไม่มีความคิดว่า ผลที่เกิด เกิดจากธรรมที่นำมาปฏิบัติ ต่างหาก
ดังนั้น การทำน้ำมนต์ จึงให้เขาทำเอง โดยสอนให้เอาธรรมไปปฏิบัติ เพื่อปลุกเสกน้ำมนต์ของตน ด้วยตนเอง
มิใช่ว่า ท่านทำน้ำมนต์ให้เขา พอเขาได้ไปก็ลำพองว่ามีน้ำมนต์ดี กลับบ้านไป ผัวก็ด่าเมีย เมียก็ด่าผัว หรือไปสู้รบกับผู้อื่น ด้วยทนงว่ามีน้ำมนต์ มีของดีนั่นเอง
ควรที่จะสอนธรรมให้เขาไปปฏิบัติ เพื่อทำน้ำมนต์ เคยด่าเมีย ก็ให้งดเว้น เคยด่าผัว ก็ให้หยุด ชอบโกรธ ก็งดเสียวันละ ๑ หรือ ๒ ชั่วโมง แล้วนำสิ่งที่ทำได้ไปปลุกเสกน้ำมนต์ของตน
เอกลักษณ์ของศาสนา คือ ผู้มีศาสนาอยู่ในหัวใจ ก็จะทำตนสงบ บ้านก็สงบ เมืองก็สงบ พยายามนำธรรมที่เรียนรู้ไปปฏิบัติ เพื่อให้สุขแก่ผู้อื่น แล้วสุขนั้นจะย้อนมาสู่ตน ดั่งคำสอนของพระภูมี
การทำน้ำมนต์ให้ผู้อื่น จะเข้าตำรา "ไม้สูงกว่าแม่ มักแพ้ลมบน" เพราะท่านกำลังทำตนให้ผู้อื่นพึ่ง หักล้างคำสอนของพระภูมี ที่ทรงตรัสเป็นธรรมหมวดแรก คือ "ตนพึ่งตน"
