จิตอาสา

ตอนนี้ สมาชิกชมรมคนรักสุขภาพที่มาในแต่ละวัน ก็สามพันกว่าคนต่อวันแล้ว

หากเราลองแอบไปดูบริเวณต่างๆ ก็จะเห็นจิตอาสาที่มาช่วยงานของชมรมกันมากมาย นับคร่าวๆ ก็ กว่าห้าร้อยคน ที่ใช้จัดเตรียมอุปกรณ์และสมุนไพร ในแต่ละวัน

จิตอาสา ส่วนใหญ่ ก็คือผู้ที่ผ่านวิกฤตของตัวเอง และอยากที่จะใช้กำลังของตนที่ได้กลับคืนมานั้น เพื่อให้สุขแก่คนอื่นบ้างนั่นเอง

หลวงพ่อนิพนธ์กล่าวว่า เขาเหล่านั้นกำลังทำตนเป็นพระมาลัยโปรดสัตว์

เพราะสิ่งที่เขาเหล่านั้นทำ ได้ผ่านการลองผิดลองถูก แล้วเดิน จนประสพผล นั่นคือ เกิดผลถูกแก่ชีวิต ปัญหาโรคที่เป็นจึงคลี่คลายและหายไป

การกระทำของเขา ทำให้คนรุ่นหลัง ได้มาเรียนรู้ แล้วเห็น ว่าทำได้ เป็นไปได้ เพราะคนที่มาก่อนเขาทำ และประสพผล มาให้เห็นเป็นตัวเป็นตน สัมผัสได้ กำลังใจก็จะเกิดมหาศาล

คนเหล่านี้ บางคนก็ได้ใช้สติปัญญา และกำลังของตน ในการมาทำร่วมกับชมรม อาทิเช่น คนไข้ท่านหนึ่งที่หลวงพ่อนิพนธ์ได้เล่าให้ฟัง

คนไข้ท่านนี้ จะหิ้วน้ำนมข้าวโพดมาทุกสัปดาห์ แล้วมาให้ชมรมขาย นำรายได้เข้าชมรมทั้งหมด ประมาณต้นทุนก็สักพันบาท

จนหลวงพ่อนิพนธ์สังเกตเห็น แล้วจึงได้ถามรายละเอียด

เธอเล่าว่า เธอเป็นโรคกระดูก คือ กระดูกทรุด เคยผ่าตัดและดามเหล็กไว้บางจุด

จนในท้ายที่สุด หมอบอกกับเธอว่า อาการของกระดูกทรุดในส่วนที่ทำให้เธอปวด อยู่ใกล้เส้นประสาทมากเกินไป ถ้าหากการทานยาไม่สามารถช่วยได้ ก็คงต้องเลือกผ่าตัด แต่เธอก็จะเป็นอัมพาต ก็คงต้องเลือกเอา หากมันถึงที่สุด

เธอบอกว่า หลังจากมาทานสมุนไพรแล้ว อาการของเธอดีวันดีคืน และจากผลการตรวจของหมอล่าสุด บอกกับเธอว่า อาการกระดูกทรุดของเธอไม่มีแล้ว และบริเวณที่ดามเหล็กไว้ ก็มีสภาพดีมาก คิดว่าคงไม่ต้องผ่าตัดแล้ว

เธอคิดว่า เธอยังไม่มีความสามารถทำอย่างอื่นได้ และหลวงพ่อนิพนธ์ก็ไม่รับเงิน จึงใช้วิธีนี้เพื่อได้มีส่วนร่วมช่วยเหลือชมรมนั่นเอง

สิ่งนี้แหละ คือวงจรของศาสนา อยู่ได้ด้วยการพึ่งกันและกัน ของมวลหมู่เหล่าสมาชิก โดยเฉพาะสมาชิกที่เข้าใจ เรียนรู้ แล้วทำตนเป็นพระเวสสันดร

ทำให้การดำรงอยู่ของชมรม ไม่ต้องพึ่งพาบุคคลหรือองค์กรอื่นใดภายนอก ก่อให้เกิดเงื่อนไขต้องทำตามความประสงค์ของคนเหล่านั้น อันขัดกับเจตนาเดิมของแม่ชีเมี้ยน

และแสดงภาพที่เด่นชัดของศาสนา ในการจัดจำพวกของคนที่อยู่รวมกัน ตามรอยอดีต นั่นคือ ในที่ที่เดียวกัน มีทั้งบุคคลที่อยากทำตนดั่งพระเวสสันดร และดั่งชูชก

หากแต่ฝ่ายพระเวสสันดร หรือ ผู้ให้ ก็ต้องมีจำนวนที่มากกว่าผู้รับ มิฉะนั้นแล้ว ก็ต้องไปร้องขอพึ่งผู้อื่น และต้องยอมอยู่ในอาณัติของผู้นั้นด้วยโดยปริยาย

หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวว่า เราควรช่วยกันทำให้ชมรมของเราอยู่ได้บนลำแข้งของตัว ไม่ต้องง้อภาครัฐ หรือใครอื่นใด และเมื่อนั้น ทุกคนก็จะได้มีโอกาสมาสัมผัสเท่าเทียมกัน และคงคุณค่าสมุนไพรไว้ได้อย่างเต็มเปี่ยม ไม่มีเสื่อม

ประวัติศาสตร์หน้าใหม่ ก็คงไม่ย้อนรอยถ้ำกระบอก อย่างแน่นอน