เกร็ดศาสนา

พระภูมีทรงบัญญัติว่า บุญบาป ล้วนเกิดจากมนุษย์และสัตว์ ที่มาเจอกัน และมีตัวกระทำต่อกัน

ให้สุขแก่เขา ก็เป็นบุญ ให้ทุกข์แก่เขา ก็เป็นบาป

เมื่อเนื้อนาบุญเกิดขึ้น ณ แผ่นดินใด จึงมีสัญญลักษณ์ที่เด่นชัด นั่นคือ เป็นแหล่งรวมของคนทุกข์ นั่นเอง

แผ่นดินนั้นจึงเป็นที่ที่ทำแล้วได้บุญมหาศาล เพราะมีคนทุกข์มาก

พระท่านถือวินัยธรรม แลมีทุกข์จากขาดโภชนาการ เราท่านไปตักบาตร จึงเป็นบุญ เมื่อพระองค์นั้นฉันแล้ว ทำความดีปฏิบัติธรรมของพระภูมี

คนป่วย มีทุกข์จากโรคภัย ขวดที่ดูเล็กน้อยไร้ค่า สมุนไพร มะกรูดสักลูก พริกไทยสักขีด เมื่อกลายเป็นสมุนไพรบรรเทาทุกข์แก่คนป่วย จึงย้อนมาเป็นบุญให้แก่ผู้นำมา

อย่าไปมองบุญบนฟ้า หรือขีดวงว่า บุญต้องทำที่วัด ทำกับพระเท่านั้น พระภูมีไม่ทรงบัญญัติเช่นนั้นแน่

หากแต่สิ่งที่ทำจักเป็นบุญ ก็ต้องสืบสาวพงศาวดารไปให้สุด ว่าสิ่งที่ให้ไปนั้น ให้สุขแก่มนุษย์และสัตว์ หรือไม่ มิเช่นนั้นแล้ว ก็เป็นแต่บุญลมๆ แล้งๆ เหมือนข้าวรอฝน หามีผลกลับมาตอบแทนไม่