ความอยากอันนี้ไม่ว่าด้วยเจตนาอันใด เมื่อหลวงพ่อนิพนธ์ทราบก็มักจักไม่อนุญาต
แม้นแต่ในหนังสือ ที่มูลนิธิพิมพ์แจกเองก็ตามแต่ หลวงพ่อนิพนธ์ยังไม่อยากให้มีรูปของแม่ชีเมี้ยน หรือ รูปท่าน อยู่ในหนังสือเลย
จึงน่าสงสัยว่าทำไม ....
หลวงพ่อนิพนธ์กล่าวว่า ก็นิสัยมนุษย์นั่นเอง ที่มักจักนำของสูงไปบรรเลงจนฉิบหาย
อุปมาดั่งรูป พระ รูปพระเจ้าแผ่นดิน ที่พิมพ์กันออกมาให้เกลื่อน ตอนพิมพ์ก็อ้างไว้ให้คนได้บูชา เคารพ กราบไหว้ เป็นที่สักการะ
หากแต่ความเป็นจริงที่เห็นกันดาษดื่น วันหนึ่ง มันก็ถูกไปกองทิ้ง อยู่ในส้วมบ้าง ห่อขนมใส่ของบ้าง ไม่รู้ว่าใช้เช็ดก้นหรือเปล่า
ใครไม่ซึ้งไม่รู้ แต่ทุกครั้งที่หลวงพ่อนิพนธ์พบเจอ มักจักชี้ให้เห็น และกล่าวด้วยความเศร้าสร้อยเสมอว่า สิ่งสูงค่าเหล่านี้ เมื่อเจอนิสัยมนุษย์ กลับถูกเหยียบย่ำ กองวางทิ้ง ไร้ค่าประดามี ช่างน่าเศร้ายิ่งนัก เพราะมันเกิดกับเมืองที่คนทั้งหลายทั้งปวง พูดกันเซ่งแซ่ว่า ฉันเป็นชาวพุทธ
ทุกครั้งที่เห็น ไม่ว่ารูปเหมือน หรือพระพุทธรูป ถูกวางไว้แบกะดิน หรือ เร่ขาย หรือทิ้งในกองขยะ ใต้ต้นไม้ ก็ยิ่งสะเทือนใจยิ่งนัก
ด้วยเหตุนี้เอง การที่จักนำรูปแม่ชีเมี้ยนไป หรือ รูปตัวท่านไป ก็จึงกลัวนิสัยมนุษย์ยิ่งนัก กลัวว่าวันหนึ่งเดินไป เห็นรูปแม่ชีเมี้ยน กลายเป็นกระดาษห่อขนม แล้วถูกโยนทิ้ง คนเดินเหยียบไปมา ...
มนุษย์สมัยนี้ มันไม่รู้ ว่านี่เป็นกรรมอันมหาศาล ก็ได้แต่นึกว่าตัวเองทำดีอย่างนี้ อย่างนั้น แล้วทำไมจึงมาเป็นโรค ได้รับทุกข์เวทนาเยี่ยงนี้ได้
ย้อนยุคถ้ำกระบอก หลวงพ่อนิพนธ์จึงมักแนะนำให้ลูกศิษย์ เลือกเฉพาะที่ชอบเก็บไว้ เพียงองค์เดียว แล้วให้ทำที่เหลือมาถวาย หลังจากนั้น หลวงพ่อนิพนธ์ก็จักนำไปใส่ไว้ตามช่อง ตามโพรงของถ้ำแล้วโบกปูนปิด
คำกล่าวเล่นๆ จึงมักถูกกระเซ้าในยามนี้ว่า อยากรวยน่ะหรือ ก็พระสมเด็จมากมาย ที่ลูกศิษย์นำมาถวาย แล้ว ใส่ในช่องโพรงเหล่านั้นไง แต่... ฉิบหายแน่
ยิ่งวันใดที่พระพุทธเจ้าเขาเปิดตัว ใครมีพฤติกรรมเช่นนี้ อาจจะได้สัมผัสกรรมทันตาให้ดูกันจะจะ ดังนั้น สัจจะข้อหนึ่งที่พระสมัยถ้ำกระบอก ให้แก่ญาติโยม จึงกล่าวว่า "ไม่ซื้อ ไม่ขาย พระ โดยเด็ดขาด"
รูปรอยครั้งพุทธกาล จึงไม่ปรากฎรูปเหมือน ไม่ว่าพระพุทธ หรือพระสงฆ์ องค์ใดให้ปรากฎ นั่นเอง ...
ก็ขนาดพระคาถาบาลีที่ท่องกันอยู่ ในสมัยก่อน ใช้การจด การเขียน หากเขียนผิด ห้ามลบ ห้ามขีดฆ่า ต้องแช่น้ำทานให้หมด ทิ้งก็ไม่ได้ ...
นี่จึงเรียกว่า กรรม อันเกิดจากความไม่รู้ เมื่อรู้แล้ว อย่าทำ....
