ความจริงที่คนไม่รู้

อาทิตย์ที่ผ่านมา คนไข้ซึ่งเป็นกรรมการ และเป็นคนชุมพร วิ่งหน้าตาตื่นมาหาหลวงพ่อนิพนธ์

เธอกล่าวว่า หลวงพ่อค่ะ อิฉันเห็นหมอ ที่ประจำอยู่โรงพยาบาลจังหวัดชุมพร ที่เป็นหมอของอิฉันยืนเข้าแถวอยู่ เห็นแล้วสงสาร จึงอยากให้หลวงพ่อช่วยรับเป็นกรรมการ จะได้ไหมค่ะ

หลวงพ่อนิพนธ์กล่าวว่า ดูผิดหรือเปล่า คนไข้ท่านนี้กล่าวว่า ไม่ผิดหรอก เขาเป็นหมอที่จะทำการผ่าตัดหัวใจของตัวเอง ที่มีปัญหาต้องบอลลูนเส้นหนึ่ง และใส่สปริงอีกเส้นหนึ่ง แต่หนีมาหาหลวงพ่อนิพนธ์

และก่อนมาขออนุญาต ตัวเขาเองได้ไปทักหมอ เมื่อหมอเห็นก็ตกใจ สอบถามได้ความว่า ตัวหมอเองเป็นมะเร็งต่อมลูกหมาก เมื่อมาที่นี่ ก็ทำตัวเหมือนคนทั่วไป ไม่เปิดเผยตัว

คนไข้ท่านนี้ ไม่เคยเห็นภาพดังกล่าวจึงตื่นเต้น หากแต่ในความจริง มีหมอหลายท่านที่เข้ามาแล้วไม่เผยตัว เพื่อทานสมุนไพร เราก็เห็นมามากหลายแล้ว

แต่ที่คนทั่วไปไม่รู้ นั่นคือ เจ้าอาวาสวัดมากมาย ที่ติดต่อมาขอรับการรักษาด้วยสมุนไพร

ยิ่งวัดที่ดังที่สุด ที่อ้างตนเป็นแหล่งบุญ มีผู้คนศรัทธากันมากหลาย เชื่อมั่นในคำสอนของเจ้าอาวาส ว่าเป็นบุญที่พึ่งได้ ตัวเจ้าอาวาสเอง ที่อ้างเป็นตนบุญ ยังเป็นโรคงอม ขอมารักษาเลย

เมื่อโรคเป็นตัวแทนแห่งกรรม และกรรมมันแพ้ทางบุญ ผู้ที่อ้างตนว่าเป็นผู้มีบุญ จักมีโรคได้ฉันใด

เราจึงไม่แปลกใจในคำสอนของแม่ชีเมี้ยน ที่หลวงพ่อนิพนธ์มักตอกย้ำให้ฟัง นั่นคือ กรรมมันพาไปหาผิด คนผิดจึงมีคนนิยมชมชอบกันมหาศาล หากแต่เมื่อเจอธรรมของจริง เฉกเช่นพระภูมี หาคนนิยมได้อันน้อยนิด เพราะมันทำยาก ดูเช่นอินเดีย มีคนเป็นร้อยล้านในสมัยนั้น พระโคดมยังมีสาวกได้ไม่ถึงแสนเลย

วันหนึ่ง ความจริงจักปรากฎ ไม่ว่าหมอ หรือ เกจิอาจารย์ ... ที่คนหลงไหล พากันไปพึ่งพานั้น ตัวตนเองยังเอาไม่รอดเลย ก็เนื่องด้วยเขาเหล่านั้นใช้และสอน ให้คนที่เชื่อ พึ่งคนอื่น อยู่ตลอดเวลานั่นเอง จึงไม่มีวันสำเร็จ แม้นแต่คนสอนยังเสร็จเลย

น่าเสียดายก็แต่ ช่องทางรอดอันน้อยนิด ที่แม่ชีเมี้ยนทิ้งไว้ให้ มันถูกบีบให้แคบลงๆ จนจะไม่มีที่ยืนแล้ว .... โน่นแหละ ไว้อยากช่วยตน ก็ถ่อสังขารไปหาพระพุทธเจ้าองค์ใหม่ที่พม่าโน่น ... เข้าคิวรอสามวัน ... จึงจะรู้ค่าของที่นี่ และไม่รู้จะได้ทานหรือเปล่า ได้เจอหรือเปล่า ...