เรื่องเล่า

เมื่อครั้งพระถ้ำกระบอก ทำกิจประจำปี นั่นคือการเดินธุดงค์เป็นวัตร เพื่อฝึกตน

หลังจากปักกลด ก็มีชาวบ้านนำน้ำแข็ง น้ำอัดลม รวมทั้งซองใส่เงิน มาถวายหลวงพ่อนิพนธ์

แม่ชีเมี้ยนจึงสอนให้หลวงพ่อนิพนธ์ ไปกล่าวกับคนเหล่านั้นว่า พระเป็นพระของพระภูมี รับสิ่งของนั้นไม่ได้หรอก เพราะผิดวินัย

ชาวบ้านที่มา ต่างกล่าวว่า ของเหล่านี้ นำมาด้วยจิตใจอันเลื่อมใสศรัทธา จึงนำมาถวาย หากไม่รับก็ถือว่าเป็นการทำร้ายจิตใจ และปิดกั้นเจตนาดี

หลวงพ่อนิพนธ์ จึงกล่าวคำที่แม่ชีเมี้ยนสอนให้แก่คนเหล่านั้นฟังว่า โยมที่มาต้องการไหว้พระแบบไหน พระมีความสุข ที่ได้ถือวินัยของพระภูมี หากแต่พระยังมีกิเลส เมื่อพระต้องถนอมจิตใจเจตนาของโยม ก็เท่ากับว่าต้องทำลายวินัยของพระภูมีลงเสีย

ผลที่ตามมา หากพระเปลี่ยนเจตนาจากเงินที่ได้มา ขึ้นรถไปเสียแล้วไม่อยากเดิน โยมไม่คิดถึงจิตใจของพระภูมีบ้างเลยหรือ ที่อยากได้พระดีๆ ดำรงวินัย เป็นเนื้อนาบุญ ให้คนได้กราบไหว้พึ่งพา

หากโยมจักสนับสนุนพระให้เป็นพระที่ดี ก็ควรให้พระได้ดำรงซึ่งวินัย ได้เป็นขันติสงฆ์ ที่อดทนต่อกิเลส และปฏิเสธที่จักรับของนอกเวลาฉัน ไม่รับเงินรับทอง ทำตนเป็นพระที่ดี จักได้กราบไหว้ได้อย่างสบายใจ เป็นที่พึ่งได้ ไม่ดีกว่าหรือ

บทสรุปของเรื่อง จึงเห็นได้ว่า อยากมีพระดีๆ ไว้กราบไหว้ อย่าได้ถวายเงินให้เด็ดขาด เพราะมันคือไฟประลัยกัลป์ ที่เผาพระมามากมายนักหนาแล้ว และเมื่อไม่ถวายเงิน ก็จักไม่มารหรือเหลือบของศาสนา เอาศาสนาบังหน้าหากิน ...

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ทำบุญมาตั้งแต่เกิด หมดไปเป็นแสนเป็นล้าน แล้วทำไมไม่มีบุญมาเลี้ยงตนให้พ้นจากโรคได้เลย ... ก็มันเป็นบุญนึกเอาเอง เพราะผลมันฟ้องว่า พฤติกรรมที่ทำมันผิด ผลผิดมันจึงเกิด และหามีบุญอันใดมาเลี้ยงตนไม่นั่นเอง