จระเข้ขวางคลอง

สมุนไพรแม้จะดีสักฉันใด ก็แก้ได้แต่เพียงโรค แลการพึ่งพาสมุนไพรเพียงอย่างเดียว เรียกได้ว่าเข็นครกขึ้นภูเขา น้อยคนนักจะประสพผลสำเร็จ

ด้วยพระภูมีทรงตรัสว่า เหตุมูลที่มาของโรคเกิดแต่กรรม การแก้โรคจึงเป็นปลายเหตุ โรคนี้หมดไป โรคอื่นก็มา ดั่งหนีเสือปะจรเข้

วิธีที่แก้ตรงจุด ตรงประเด็น จึงต้องทำนอกเหนือจากการรักษาโรค นั่นคือ การแก้กรรม หรือนิสัยที่ก่อให้เกิดกรรม นั่นเอง

สิ่งที่จะถูกใช้เป็นเครื่องมือ เพื่อเก็บเกี่ยวบุญ ตามคำสอนที่ได้ฟังมา คือ "สติ"

หลายคนไม่ประสพผล หรือ ดีขึ้นแต่เป็นไปอย่างช้ามาก ล้วนเนื่องจาก ขาดสติเพื่อแสวงหาบุญให้กับตน

เมื่อขาดสติ พฤติกรรมที่ทำก็บรรเลงไปตามนิสัย เคยอย่างไรก็ทำอย่างนั้น

หากแต่สิ่งที่สถานที่ของแม่ชีเมี้ยน ของพระพุทธเจ้า ไม่เหมือนกับที่อื่น อุปมาเหมือนน้ำ ทำให้เรือลอยได้ ก็จมเรือได้เช่นกัน

เมื่อไม่พิจารณาด้วยปัญญา สถานที่ที่ไม่ธรรมดา สามารถช่วยให้พ้นทุกข์ได้ ก็กลายเป็นธรรมดา เพราะมองด้วยตา เมื่อขาดสติ ขาดปัญญา ขาดพิจารณา จึงปล่อยตัวปล่อยใจบรรเลงไปตามนิสัย

พระภูมีตรัสว่า ด้วยบุญญาธิการของศาสนา จึงดลให้คนทุกข์มารวมกัน เป็นแหล่งบุญ เพราะได้มีโอกาสให้สุขแก่คนทุกข์ได้มากเท่าที่สติปัญญาพึงมี

ทุกตารางนิ้วของแผ่นดินแม่ชีเมี้ยน และแผ่นดินของพระพุทธเจ้า จึงเต็มไปด้วยโอกาส ที่จะแสวงหาบุญ และแสวงหาบาป ยิ่งไปกว่านั้น บุญที่ทำในแผ่นดินนี้ บุญมันแรง กลับกัน กรรมที่ทำในแผ่นดินนี้ กรรมมันก็แรงเช่นกัน

ความผิดเดียวกัน เกิดในที่ต่างกัน ลองพิจารณา คนล้วงกระเป๋า จากผู้โดยสาร กับ คนไข้ที่มา พฤติกรรมเหมือนกัน แบบเดียวกัน แต่ผลต่างกันมหาศาล หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวว่า ไปทำที่ไหนก็ทำเถิด แต่ทำในสถานที่นี้ ได้ไม่คุ้มเสีย เพราะที่ที่บุญแรง กรรมมันก็แรงเช่นกัน

ผลของการขาดสติ ทำให้อุปาทานที่มาหาแม่ชีเมี้ยน มาหาพระพุทธเจ้า เพื่อฟังคำสอน ไปปฏิบัติเพื่อช่วยตน ก็ถูกนิสัย นำ ควบคุมตนไม่ได้ การมาเพื่อทำบุญไว้ล้างกรรม จึงกลายเป็นมามีพฤติกรรมเย้ยหยัน ดูถูกสถานที่

ภาพที่ปรากฎให้เห็น จึงไม่น่าแปลกใจ ที่ส่วนใหญ่ เมื่อเข้าบริเวณของแม่ชีเมี้ยนแล้ว ควบคุมตัวเองไม่ได้ แสดงเอกลักษณ์ของศาสนา คือความสงบ ไม่ได้เลย คุยกันราวกับไม่ได้พบเจอะเจอกันมาตั้งนาน

เข้าสวดมนต์ก็คุย ทานสมุนไพรมะพร้าวก็คุย รับสมุนไพรก็คุย

ด้วยนิสัยนี้เอง ที่ทำตนเป็นจระเข้ขวางคลอง การมาหาบุญ จึงไปไม่ถึง เสียดายค่าน้ำมัน ค่ากิน และแรงกายที่ทุุ่มลงไป ต้องตื่นแต่เช้า เพื่อมา หาบุญนำกลับไปเป็นที่พึ่งไม่ได้เลย

วัตรปฏิบัติพื้นฐาน คือความสงบ ทำไม่ได้เลย สถานที่ที่ไม่ธรรมดา ของแม่ชีเมี้ยน ของพระพุทธเจ้า จึงต่ำต้อย ด้อยค่ากว่าโรงหนัง โรงละคร ที่เข้าไปแล้ว แม้แต่จะกระแอมก็ต้องปิดปาก

บทสรุป จึงย้อนไปเฉกเช่นสมัยถ้ำกระบอก ที่คนหลั่งไหลกันมา หลวงพ่อนิพนธ์นั่งเทศน์ คนนั่งกันเต็ม เมื่อจบท่านก็เดินภาคภูมิใจว่าคนฟังกันมากมาย

หากแต่แม่ชีเมี้ยน ตรัสว่า ฉันไม่เห็นคนฟังสักคน เห็นแต่ควาย เพราะอ้ายที่นั่งฟังอยู่น่ะ ไม่เห็นมีใครมันจะปฏิบัติเลยสักคน สิ่งที่ท่านพูดอยู่ทั้งคืน หาประโยชน์อันใดไม่ได้เลย เพราะไม่มีคนเอาไปทำ

ทั้งนี้ก็เพราะคนเหล่านั้นขาดเสียซึ่งศรัทธานั่นเอง ไม่ใช้สติ ใช้ปัญญา พิจารณา จึงไม่เห็น สิ่งที่พูด ก็อุปมาก้อนหินที่นำไปทับหญ้า เมื่อยกหินออก หญ้าก็งอกตามเดิม

หลวงพ่อนิพนธ์ ย้อนอดีต และกล่าวว่า ด้วยเหตุนี้หลักของพระภูมี จึงเป็นหลักปราชญ์ สอนให้ดูคน เลือกคน

มาวันนี้ จึงมาถึงจุดที่ต้องคำถามแล้วว่า เมื่อไม่ศรัทธา แล้วมาทำไม เพราะสถานที่นี้ ใช้หลักพระภูมี ซึ่งคนที่จะประสพผล คือคนทำได้

แลคนมีศรัทธา ต้องมีสติ ต้องควบคุมตน ต้องแสดงเอกลักษณ์ของพระพุทธศาสนา เมื่ออยู่ในพื้นที่ของแม่ชีเมี้ยน ของพระพุทธเจ้า ต้องสงบ ลดกิริยาลง

เปิดอกคุย ว่ากันตามจริง ไม่กลอกกลิ้ง หากไม่ควบคุมจระเข้นี้ไว้ ไม่สร้างศรัทธา ด้วยการพิจารณาเหตุและผลที่หลวงพ่อนิพนธ์ท่านให้ ผลสุดท้ายก็ไม่ยากที่จะคาดเดา

บทสรุป ง่ายๆ หลวงพ่อนิพนธ์กล่าวว่า สถานที่นี้เป็นทางเลือก เมื่อพิจารณาแล้ว ในช่วงเดือนแรก หากเห็นว่าไม่ตรงกับใจ กับนิสัยของตน ก็ควรไปหาในสิ่งที่ตนชอบจะดีกว่า ไม่ควรจะมาเสียเวลากับที่นี่ เพราะเป็นไปไม่ได้

สิ่งที่กำลังต่อสู้อยู่ คือ กรรม มีอำนาจปกครองโลก แลเดิมพันคือชีวิต มาสบายๆ บรรเลงตามนิสัย ไม่คิดจะควบคุมอันใดเลย หลวงพ่อนิพนธ์บอกว่า ฝันไปหรือปล่าว

วิชาของพระพุทธเจ้า แม้จะเลิศล้ำประการใด มีอำนาจเหนือกรรมสักฉันใด ก็ไม่สามารถช่วยใครได้เลย ..... แต่ แต่ แต่ .... "สอนให้คนเรียนรู้แล้วไปช่วยตนได้" ....

หากแต่คนผู้นั้น ไม่ทำ .... พระพุทธเจ้าก็บ่อมีไก๊ ช่วยอะไรไม่ได้เลย

ประวัติศาสตร์ก็เขียนเด่นชัด คนอินเดียมีกี่ร้อยล้าน แต่สาวกพระพุทธเจ้า ที่เชื่อแล้วทำตาม มีไม่ถึงแสน .....