เกร็ดศาสนา

สมาชิกวีไอพี กล่าวแก่หลวงพ่อนิพนธ์ว่า เมื่อเขาทำบุญ ไม่สนหรอกว่า สิ่งที่ทำไปแล้วจะเป็นอย่างไร เพราะเขาทำด้วยจิตใจบริสุทธ์ อันหมายถึง บุญของเขาสำเร็จแล้ว สิ่งที่ทำไปนั้น ผู้รับจะไปทำอะไร ไม่ถือเป็นสาระ นั่นคือ เขาต้องได้บุญตอบแทน

หลวงพ่อนิพนธ์จึงตอบว่า เมื่อท่านมีข้าว แล้วนำไปหว่าน แล้วก็บอกว่า จะต้องได้ข้าวกลับมาทาน โดยไม่ได้พิจารณาเลยว่า ข้าวที่หว่านไปนั้น ไปตก ณ แห่งหนตำบลใด ตกบนปูน หรือบนดิน

นั่นหมายความว่า การทำบุญก็ต้องอาศัยองค์ประกอบจากสองฝ่าย จึงจะเกิดผล อุปมาข้าวหากหว่านบนปูนแล้วไซร้ จะรอสักฉันใด ก็คงไม่มีรวงข้าวให้ข้าวได้ทานอย่างแน่นอน

การทำบุญก็เช่นเดียวกัน หากไปทำแล้ว สิ่งที่ทำไปนั้น ไม่ได้ไปให้คุณประโยชน์แก่คนหรือสรรพสัตว์อันใดเลย บุญที่พึงรอรับก็คงเป็นได้แต่ลมๆแล้งๆเท่านั้นเอง ไม่มีกลับมาช่วยตนเลย

จึงไม่ต้องแปลกใจว่า ทำไมหลายคนกล่าวว่าตนเองเป็นคนชอบทำบุญ ตั้งแต่เล็กไม่เคยทำบาป หากแต่ความจริง ตัวเองมีสภาพ ที่ไร้บุญ มีแต่กรรมเกาะกิน นั่นคือ เป็นโรคหง่อม

หาคนทุกข์ให้เจอ แล้วสร้างสุขให้เขา

ศาสนา จึงมีหน้าที่ สร้างแหล่งรวมคนทุกข์ เพื่อเป็นแหล่งบุญให้คนที่ต้องการบุญได้มาทำ เพื่อเลี้ยงตน นั่นแหละฝันจึงเป็นไปได้ที่จะสมหวัง

ไม่ว่าทุกข์กับวินัย คือพระ หรือทุกกับโรค คือ คนเจ็บคนป่วย