วินัยขนมชั้น

หลวงพ่อนิพนธ์กล่าวสอนเสมอถึงความสมบูรณ์ในการทำ หากแต่การใช้ความฉลาดแกมโกง หลบลี้ หนีเลี่ยง ย่อมทำให้สิ่งที่ทำเสียผลไป

ตัวอย่างที่มักยกมาให้ฟังเสมอ ก็เช่นอดีตเมื่อครั้งเป็นพระ ขณะอยู่ในกิจธุดงค์ วันหนึ่งเดินทางไกลเกือบสามสิบกิโล มาปักกลดที่หมู่บ้านเล็กๆ มีไม่ถึงสิบหลังคา

ด้วยความที่เหนื่อย และอยากได้ข้าวมาฉัน เมื่อถึงวัตรบิณฑบาตรพบว่า หมู่บ้านนี้ผู้คนตื่นสาย ทำให้หุงข้าว ทำอาหารใส่บาตรไม่ทัน พอคนเห็นพระจึงได้รีบทำ หากแต่ด้วยหมู่บ้านเล็ก เดินไม่นานก็สุดหมู่บ้าน

ด้วยความกลัวอด วินัยในการบิณฑบาตร ให้เดินปกติ โยมไม่นิมนต์ห้ามหยุด ก็กลายเป็นเดินทอดน่อง ด้วยหวังว่า บ้านแรกที่เห็นจะได้หุงข้าวและทำอาหารท่าน

กระนั้นก็ตาม เมื่อเดินกลับมากับข้าวก็ยังไม่แล้วเสร็จ แต่ด้วยความกลัวอด ก็เลยหยุดรอ

จู่ๆ ก็มีหมาวิ่งมาไล่กัด จนต้องหนีกลับกลด

แม่ลูกเมื่อทำอาหารเสร็จ ก็ตามมาใส่บาตร พร้อมกล่าวว่า หมาบ้านอิฉันไม่เคยกัดใครเลยน่ะเจ้าค่ะ

หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวว่า การทำตามวินัย ย่อมต้องผจญมาร คือกิเลสนิสัยตนเป็นธรรมดา เมื่อแพ้นิสัยตน ก็เอาความฉลาดแกมโกงมาใช้ เลี่ยงวินัย โดยมักอ้างว่าไม่ผิด หากแต่แม้นจะไม่ผิดวินัยหลัก รายละเอียดของวินัย ก็เสียไป ผลก็คือ การกระทำก็ไร้ผล

การเข้าสวดมนต์ และนั่งฟัง คือ กรรมฐาน วินัยที่กำหนด คือสิ่งที่มานำ และควบคุมตนตามวินัยนั้นๆ และวินัยสิ้นสุดลงเมื่อ หลวงพ่อนิพนธ์กล่าวจบ และอนุญาติให้ออก หลายคนอุตส่าห์ทนสวดมนต์ ทนฟัง หากแต่ใกล้จบ ก็เลี่ยงออกก่อนบ้าง หรือ แกล้งลุกไปนั่งข้างนอก รอใกล้ๆจบแล้วค่อยเข้ามารับบัตร และออกไปบ้าง

สิ่งนี้ แม้นจะอ้างว่าสวดมนต์แล้ว หากแต่รายละเอียดไม่ครบสมบูรณ์ การกระทำกรรมฐาน ก็ไม่บังเกิดผล เสียแรง เสียเวลาเปล่า ... ช่างน่าเสียดายนัก

อันที่จริง หากไม่ชอบ ก็ไม่ควรมา เมื่อชอบอยากได้ มาแล้วก็ควรทำให้สมบูรณ์ เพราะสัปดาห์หนึ่ง มีวันเดียว ที่มาทำกิจกรรมแล้วมีผลต่อชีวิต ...

หลักของพระภูมี จำง่ายๆ ทุกสรรพสิ่งในการทำ ต้องมีผู้นำ ... หาใช่ทำตามนิสัยหรือตามใจตนไม่ มิฉะนั้นแล้วกระทำไปก็ไร้ผล