หลักตนพึ่งตน

รากฐานที่มาของสมุนไพรสูตรพระภูมี ที่แม่ชีเมี้ยนนำมานั้น คือ ธรรมหมวดตนของพระภูมี

ดังนั้น ไม่ว่าการกระทำใดๆ ล้วนต้องมีลักษณะคือ วัวพันหลัก อันนี้ไว้อย่างเหนียวแน่น จึงจะประสพผล

ความจริงข้อนี้เอง เป็นเหตุให้ หลวงพ่อนิพนธ์ จำต้องกำหนดกฎเกณฑ์ หรือ จะเรียกว่า บังคับ ก็ได้ ให้ทุกคนต้องมา แล้วทำกิจกรรมต่างๆ ด้วยตนเอง ไม่ว่าจะเป็นการสวดมนต์ เข้ากระโจม ทานสมุนไพรมะพร้าว ก็ตามแต่

ภาพที่เห็นหลายๆ ครั้ง โดยเฉพาะคนไข้หนัก ที่มักจะให้ลูกหลานหรือญาติ มารับสมุนไพรแทน หรือ แม้กระทั่งบุคคลที่ยังช่วยตัวเองไม่ค่อยได้ ต้องนั่งรถเข็น

คนเหล่านี้มักจะละเลย ไม่ให้ความสำคัญกับหลักอันนี้ ด้วยเหตุที่เมื่อเริ่มแรก ของการทานสมุนไพรและประพฤติตน โดยอาศัยการพึ่งคนอื่น ก็ยังมีสภาพที่ดีขึ้น

ด้วยเหตุนี้กระมั่ง จึงทำให้คนเหล่านั้น สรุปเอาเองเลยว่า ไม่เห็นต้องไปลำบาก อยู่เฉยๆ ให้คนอื่นเอาสมุนไพรมาให้ จะทานสมุนไพร เดี๋ยวคนที่ดูแลก็จัดมาให้ มันก็จะดีไปเรื่อยๆ จนหาย

แต่ความเป็นจริง มันคงเป็นไปไม่ได้ในสภาพแบบนี้ พฤติกรรมเช่นนี้ เพราะมันขัดกับหลักของพระภูมี

ดังนั้น คำแนะนำของหลวงพ่อนิพนธ์ จึงกระตุ้นให้คนป่วยเหล่านี้ ควรมีปณิธาน ที่จะพึ่งตนเอง เป็นพื้นฐาน ด้วยเป็นต้นเหตุแห่งการสร้างกรรมเบียดเบียนผู้อื่น สิ่งไรพอทำได้ด้วยตนเอง แม้จะลำบากสักหน่อย ก็ควรทำด้วยตนเอง เพื่อแสดงเอกลักษณ์ของความเชื่อ ในธรรมของพระภูมีนั่นเอง

หากแต่ความเข้าใจที่ตรงกันทั้งผู้ดูแล ที่่หากมีใจอยากให้คนป่วยหาย ก็ต้องมีใจที่แข็งระดับหนึ่ง ในขณะที่คนป่วย ก็ต้องรู้จุดอ่อน ที่กรรมมันทำให้เราเป็นเช่นนี้ นั่นคือ สภาวะที่เลือดไปหล่อเลี้ยงสมองไม่เพียงพอ อันจะก่อให้เกิดอารมณ์ ซึมเศร้า หงุดหงิดง่าย ขึ้โมโห ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ ก็โวยวาย

สมุนไพรที่หลวงพ่อนิพนธ์เน้นเสริมเข้าไป ทั้งสองขนาน ไม่ว่าเป็นสมุนไพรน้ำผึ้งที่เป็นสูตรเฉพาะ และสมุนไพรมะพร้าวที่ให้ทานมากขึ้นนั้น ท่านกล่าวว่า จะเกิดผลมหาศาล ก็ต่อเมื่อผู้ทานมีปณิธานที่จะพึ่งตนเองหนึ่ง แลควบคุมอารมณ์ ไม่โกรธ ไม่โวยวายหนึ่ง หากใครทำสองประการนี้ได้ย่อมประสพผล กลับมาช่วยตนได้

เคล็ดเล็กๆน้อยๆ ที่หลวงพ่อนิพนธ์มักแนะนำให้ผู้ดูแล ควรที่จะให้ผู้ป่วยทำ แม้นจะกระทำด้วยกายไม่ได้ แต่วาจา กับใจ ก็ยังสมบูรณ์อยู่ นั่นคือ การเอ่ยถามคนป่วย ว่าควรจะทำอย่างไรดี อาทิเช่น อาทิตย์นี้จะไปศาลา แม่ว่าจะเอาอะไรไปไหว้แม่ชีเมี้ยน ไหว้พระพุทธดี หลวงพ่อนิพนธ์ท่านอยากได้ ดีปลี พริกไทย มะพร้าว ... คำตอบที่ได้ นั่นย่อมมาจาก ความคิด จิตใจของแม่ แล้วก็ไปทำให้มันเป็นผล

แม่บอก ซื้อพริกไทยไปขีดหนึ่ง เราก็ไปหาซื้อพริกไทย จะเม็ด หรือ บดแล้ว อยากให้ผลออกมาดี การซื้อก็ต้องพิถีพิถัน เลือกที่ดูแล้วว่าสะอาด ไม่มีสิ่งสกปรกเจือปน เพราะจะไปทำให้คนทาน หากสักแต่ว่าซื้อ แล้วคิดเอาว่า ทำแล้ว หากแต่พริกไทยนั้น มีเศษอะไรปนตามนิสัยพ่อค้าที่คิดเอาแต่กำไร แทนที่พริกไทยนั้นจะไปสร้างสุขให้คนทาน กลายเป็นสร้างทุกข์ ผลที่จะกลับมายังแม่ ก็กลายเป็นทุกข์แทน เรียกว่า เสียเงิน เสียแรง ก็พอว่า แต่เสียผลนี่สิ... ไม่ควรเลย

ก็ด้วยหลักอันนี้เอง หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวว่า หลายคนกำลังหลงทาง คิดเองเออเอง สร้างสมุนไพรเป็นพระเจ้าไปแล้ว กล่าวอ้างสมุนไพรดี กินแล้วต้องหาย โดยไม่ต้องทำอะไรเลย นิสัยเดิมอย่างไร ก็เหมือนเดิม พฤติกรรมไม่เคยให้สุขกับใครเลย ก็ยังเหมือนเดิม .... เป็นไปไม่ได้

เพราะถ้าหายได้ด้วยวิธีนี้ ก็คงไม่ต้องมีชมรมคนรักสุขภาพหรอก เปลี่ยนไปเป็นทำสมุนไพรใส่รถบรรทุกไปแจกให้ตามบ้านเลยดีกว่า ไม่ต้องให้คนมากมายมาลำบากโดยไม่จำเป็น

ด้วยหลักนี้ เกิดขึ้นเพราะพระภูมีตรัสรู้ว่า โรคเป็นตัวแทนแห่งกรรม มีกรรมเป็นอำนาจ จึงบัญญัติสมุนไพรเป็นตัวแทนแห่งธรรม แล้วให้ปฏิบัติธรรม เพื่อเป็นอำนาจบุญ ไปล้างกรรม

มันจึงเป็นกฎที่พันธนาการทั้งผู้ทาน และผู้ทำ ให้พึ่งกันและกัน ไม่สามารถพึ่งผู้อื่นได้ ดั่งคำ หมูไปไก่มา หรือ น้ำพึ่งเรือ เสือพึ่งป่า

จึงไม่ต้องสงสัยเลยว่า ทำไมหลวงพ่อนิพนธ์ จึงไม่เปิดให้องค์กรภายนอก ไม่ว่าบุคคล หรือ นิติบุคคล มาบริจาคให้แก่มูลนิธิไทยกรุณา เพราะกิจกรรมนี้ต้องอยู่ได้ด้วยคนในกลุ่มเกื้อกูลกันเอง

คนทำสมุนไพร มีคุณธรรม ทำให้ฟรี เพื่อให้สุขแก่ผู้อื่น แล้วสอนให้คนที่มา เข้าใจ และเกิดศรัทธา แสวงหาสุขให้แก่ตน ด้วยการให้สุขแก่ผู้อื่น สร้างบุญโดยให้ผลแก่มนุษย์และสัตว์ ทั้งสองฝ่ายจึงมีหน้าที่ เกื้อกูลซึ่งกันและกัน มีความรับผิดชอบร่วมกัน ขาดจากกันไม่ได้

หากคุณธรรมข้างใดข้างหนึ่งเสียไป ผลที่ตามมาคือความล่มสลาย เมื่อคนทำสูญเสียคุณธรรม เปลี่ยนไปเก็บเงิน ก็ดุจดั่งถ้ำกระบอก ที่ต้องล่มสลาย หากคนทานส่วนใหญ่ ไร้คุณธรรม เอามือซุกกระเป๋า รอรับอย่างเดียว ก็เหมือนเจตนาสร้างเจดีย์ แต่ไม่มีทราย ก็คงเป็นเจดีย์ไม่ได้เช่นกัน แม้นแปลนจะดีสักฉันใด

ใครจะกล่าวอย่างไรก็ช่าง แต่ตราบใดที่ยังมีคนหายจากโรค ให้เห็นอยู่ นั่นเป็นการฟ้องว่า คนทำยังมีคุณธรรม แต่ผู้ที่ทานแล้วไม่หาย นั่นคือ ทางที่เขาเดิน ไม่ใช่หลัก "ตนพึ่งตน"แล้ว