ปัจจัยแพ้ชนะ

ในขณะที่เราได้ฟังคนไข้หลายคน กล่าวว่า เมื่อลูกเขา ซึ่งยังตัวเล็กๆ มีอาการปวดท้อง เขาจะวิ่งไปหยิบสมุนไพรเขียว จากตู้เย็นเอง รินเอง ทานเอง ..... เพราะรู้ว่า ทานแล้วหาย และจะไม่ปวดอีก

ด้วยเหตุนี้เอง หลวงพ่อนิพนธ์ จึงมักตอกย้ำเสมอว่า การฟังจึงมีความจำเป็นอย่างยิ่งยวด เพราะสิ่งที่กำลังจะได้รับฟัง เราท่านจะไม่เคยได้ยินที่ไหนมาก่อน เป็นสิ่งใหม่ ที่ไม่คุ้นเคย หรือไม่เคยทำมาก่อนนั่นเอง

คนที่เรียนรู้มากเข้า มีประสพการณ์ในสมรภูมิของการช่วยตนมากเข้า เช่น อ.อร่าม

เข้าใจจุดชี้เป็นชี้ตายนี้ดี จึงพยายามที่จะพูด ถ่ายทอด และให้ความรู้ให้ได้มากที่สุด

ไม่ว่าความรู้จากการฟังหลวงพ่อนิพนธ์ หรือความรู้ที่ได้จากประสพการณ์ตรงของตนเอง ที่ผ่านการทานยาเคมีมื้อละกำ วันละสามมื้อ จากโรคที่เป็น ที่คนอื่นเขาว่า โรคสองโรคก็แย่แล้ว แต่รวมในตัวของ อ.อร่าม คนเดียว ถึง ๙ โรค เมื่อสิบปีที่แล้ว

ความรู้จึงเป็นสิ่งที่ทำให้เรา สามารถเตรียมตัว เตรียมใจ เตรียมร่างกาย เพื่อต่อสู้กับศึก จากโรคภัยไข้เจ็บ ที่มาประชิดตัว ได้อย่างมั่นใจ และรู้ว่า ผลสุดท้าย ความรู้นี้ เมื่อนำมาปฏิบัติได้ ชัยชนะต้องตกเป็นของฝ่ายเราอย่างแน่นอน

สิ่งที่น่าเป็นห่วงก็คือ ความรู้ของท่าน อ.อร่าม มีมาก จนทำให้หลายคน ไม่สามารถประติดประต่อ เริ่องทั้งหมดที่ถ่ายทอดให้ฟังได้ จนกลายมาเป็นวลีที่กล่าวกันว่า ท่านพูดไม่รู้เรื่อง

ยิ่งความรู้ของหลวงพ่อนิพนธ์ ยิ่งมีมากมายมหาศาล หากแต่สิ่งที่นำมาสอน เพียงกำมือเดียว ยังมากจนหลายคนงง จนไม่รู้ว่า ความรู้ของตนที่มี มันอยู่ตอนไหนของเรื่อง เพราะไม่รู้ต้นเรื่องมายังไง ปลายเรื่องเป็นอย่างไรนั่นเอง

การเรียนรู้จึงต้องใช้วันเวลา ค่อยๆ ประติดประต่อเรื่องราว ที่มาที่ไป เหตุและผลต่างๆ ในการกระทำสิ่งนั้นๆ

อุปมาดั่งพระโคดม ผู้ซึ่งจัดว่ามีความเฉลียวฉลาดกว่าคนทั่วไป ยังต้องใช้เวลาศึกษาเล่าเรียน และปฏิบัติถึง ๖ ปี ๔ เดือน จึงจักสำเร็จ เป็นพระพุทธเจ้า แล้วใช้เวลาโปรดสัตว์สร้างบุญบารมี อีก ๔๐ ปี

เราขอย้ำว่า สิ่งที่ท่านจักได้เรียนรู้จากหลวงพ่อนิพนธ์ และวิทยากร เช่น อ.อร่าม หรือท่านอื่นๆ เป็นความรู้ที่ท่านไม่เคยได้ยินมาก่อน และยิ่งเรียนรู้เร็ว และถูก เมื่อนำไปปฏิบัติ ผลถูกจะเกิดอย่างมหาศาล

ความรู้เหล่านี้ ไม่ได้เรียนกันได้ภายใน สามเดือน หกเดือน หรือ ปีหนึ่ง ... ขนาด อ.อร่าม ก็อยู่ในประเภทคนหัวดี กว่าจะถึงวันนี้ ต้องสะสมความรู้มาถึงสิบปี

เมื่อเบื่อเรียนรู้ ย่อมไม่มีทางรู้เขา รู้เรา หรือรู้เรา ไม่รู้เขา หรือ รู้เขา ไม่รู้เรา เท่ากับโอกาสชนะก็เริ่มไม่แน่นอนแล้วนั่นเอง

ความรู้ของพระภูมี แม้นเพียงเสี้ยว ก็เป็นความรู้ของปราชญ์

ไม่เชื่อไปลองพิสูจน์ ถามคนที่เก่งที่สุดที่พบ หรือคนที่คิดว่ามีความฉลาด มีภูมิรู้ ถามง่ายๆ ถ้าเราปวดท้องเป็นโรคกระเพาะจะแก้โดยวิธีใด ... ให้หายขาด

คำตอบที่ได้ คือ ...... ไม่มีทาง

ตำราพิชัยสงคราม มักกล่าวเสมอว่า สิ่งที่เป็นตัวกำหนดปัจจัยในการแพ้ชนะของการยุทธ นั่นคือ ความเข้าใจในสถานการณ์ และจึงนำไปปฏิบัติ

การรบที่จะทำให้ผลสำเร็จอยู่ข้างเราตลอดกาล จึงต้องพึงรู้ทั้งเขา รู้ทั้งเรา อย่างถ่องแท้ แล้วจึงวางแผนกลศึก จัดสรรพกำลัง

ไม่มีแสงแห่งความรู้ ก็คือไม่มีไฟส่องทางที่จะเดินที่ปลอดภัย นั่นคือ สิ่งที่คนทั่วไปกำลังเป็น เดินไปเหมือนคนตาบอด โอกาสรอดจึงมองไม่เห็น

ฟังได้วันละนิดไม่เป็นไร ค่อยปะติดปะต่อ แล้วนำไปปฏิบัติเพื่อช่วยตน