พระเจ้า

ความสามารถอย่างหนึ่งที่ติดมากับมนุษย์ นั่นคือ การสร้างพระเจ้า เพื่อเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจของตน

จึงไม่น่าแปลก ไม่ว่าจะมองไปในชนเผ่าใดของมนุษย์บนโลกนี้ ไม่ว่าจะอยู่ซอกหลืบใด ก็จะเห็นสิ่งที่มนุษย์นับถือเป็นพระเจ้า ทุกหนทุกแห่ง

และสิ่งที่เหมือนกันในพระเจ้าที่มนุษย์สร้างขึ้นเหล่านั้น นั่นคือ มีไว้เพื่อขอ และความเชื่อในพระเจ้านั้นก็ไม่สนใจในรายละเอียด ว่าพระเจ้าที่ตนนับถือนั้น มีตัวมีตน มีที่มาที่ไปอย่างไร เพราะมุ่งไปที่ประเด็นสำคัญ คือ ขอได้

เมื่อวันเวลาผ่านไป คนยิ่งซาบซื้งดื่มด่ำกับพระเจ้าของเขา โดยเฉพาะกับบุคคลที่ประสพความสำเร็จในชีวิต หรือประสพผลดั่งตั้งใจที่หวังไว้ ความเชื่อมั่นย่อมทวีคูณไร้ขีดจำกัด

แต่เมื่อกรรมที่ทำมามาถึง และตัวแทนแห่งกรรมปรากฎ เริ่มให้โทษแก่ผู้ทำ คนเหล่านี้ก็จะไปขออ้อนวอนจากพระเจ้าที่ตนนับถือ เพื่อให้โรคาพยาธิที่เบียดเบียน หายไปจากตัว

ความจริงก็ปรากฎ ว่าพระเจ้าที่นับถืออยู่นั้น ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ก็เริ่มหันไปหาพระเจ้าองค์ใหม่ ที่คนโน้นคนนั้น ว่าดี ว่าเก่ง ว่าช่วยได้

พระเจ้าที่เคยอยู่สูงสุดสอย เริ่มไต่ระดับลงมาเรื่อยๆ กลายไปเป็น หมอสมัยใหม่ หมอผี หมอน้ำมนต์ หมอเสกเป่า ยาผีบอก เปลี่ยนไปเรื่อยๆ ... จนในที่สุด ก็ได้รู้ว่า ไม่มีพระเจ้าองค์ใดที่ช่วยตนเองได้เลย แล้วก็ตายไป กลับมาบอกลูกหลานไม่ได้เลย ว่า พระเจ้าเหล่านั้นไม่มีจริง ไม่มีตัวมีตน ความศักดิ์สิทธิ์อะไรนั้นแท้จริงแล้วหามีไม่ จึงช่วยไม่ได้

เมื่อพระเจ้าองค์สุดท้าย คือ หมอ ให้วาจาอมตะ จึงทำให้หลายคน เพียงแค่ได้ยิน ได้รู้ จิตใจก็ห่อเหี่ยว หมดกำลังใจ หมดหวัง และก็หมดพลังของชีวิตไปในทันใด

ทางเลือกสมุนไพรแม่ชีเมี้ยน เสนอตัวเป็นทางเลือก และเสนอธรรมคำสอนของพระภูมี ที่มีตัวมีตน มีเหตุและผล ให้พิจารณา เพื่อเป็นทางเลือก เป็นพระเจ้าองค์สุดท้าย และองค์เดียวที่พึ่งได้

และชี้แจ้งแถลงไขว่า ทางนี้มีคนรอด ให้ดู ให้เห็น ว่าเป็นไปได้ หากแต่พระเจ้าองค์นี้ ใครขอก็ไม่ให้ อยากได้ต้องทำเอง ด้วยหลัก "ตนพึ่งตน" ทำตนให้เป็นคนดี ตามแนวพระภูมี

จึงเป็นเรื่องที่น่าแปลกแต่จริง ของมนุษย์ ที่เมื่อประสพพบพระเจ้าที่ช่วยไม่ได้ กลับกราบไหว้ได้สนิทใจ ยกอยู่เหนือสุดประมาณ หากแต่เมื่อเจอสิ่งที่ช่วยได้ นั่นคือ สมุนไพร และธรรมคำสอนของพระภูมี กลับยกไม่ขึ้น ตะขิดตะขวงใจ

ทำไมต้องไหว้ ต้องยก ต้องเทิดทูนสมุนไพร หลวงพ่อนิพนธ์ได้ยกคำกล่าวของแม่ชีเมี้ยนมาให้ฟังว่า ก็สิ่งนี้เป็นของพระภูมี ทิ้งไว้ให้ เกิดจากความคิดของผู้ที่ปราศจากกิเลส มีคุณธรรมอันสูงส่ง มีจิตวิญญาณรับรู้การกระทำ เมื่อยกเป็นของสูง จึงจะนำพาวิญญาณที่กำลังลอยต่ำ ด้วยถูกเวรกรรมกระหน่ำ ขึ้นจากหล่มอันนั้นได้

ประเภทที่เดินถือหมูระวังตก ถือสมุนไพรแกว่งไปแกว่งมา วางตรงไหนก็ได้ ทานทิ้งทานขว้างเพราะได้มาฟรี ก็จัดได้ว่ากำลังวางสถานะของสมุนไพรต่ำกว่าเนื้อหมูเสียอีก ก็แล้วของต่ำแบบนั้นจะกู้วิญญาณได้ฉันใด ไม่มีทาง

เมื่อเหลือพระเจ้าองค์สุดท้าย ที่ขอแล้วไม่ให้ ต้องทำเอง จึงจะได้ หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวว่า เมื่อมาแล้วไม่ทำในสิ่งที่ช่วยตน ก็ไม่รู้ว่าจะมาทำไม กลายเป็นมาเบียดเบียนสมุนไพรของผู้ที่อยากจะช่วยตนไปเสียอีก ผลไม่ได้ ยังสร้างกรรมเพิ่ม ... ไม่ควรเลย ต่างคนต่างอยู่ ชอบแบบไหนไปแบบนั้น ดีกว่าไหม

อยากได้ในสิ่งที่หวัง ก็ควรถามพระเจ้าองค์สุดท้ายที่จะเป็นที่พึ่งเสียก่อน ว่า แล้วพระภูมีหล่ะหวังอะไรจากเราท่าน .... คำตอบสั้นๆ คือ คนดี มีธรรม ที่คิดแต่จะให้สุขผู้อื่น เพื่อได้สุขกลับมาหาตน

หลักของพระภูมี เป็นหลัก หมูไปไก่มา เมื่อใครถามว่า จะหายไหม รักษาได้ไหม คำตอบก็ง่ายนิดเดียว เป็นคนดี ตามรอยของพระภูมีได้ไหม .... (ไม่ใช่ดีของโลก ของพระเจ้าองค์อื่นใด) เท่านั้นเอง

การฟังหลวงพ่อนิพนธ์ ก็เพื่อจะศึกษาว่า คนดีของพระภูมี เป็นเช่นไร ต้องทำอย่างไร แล้วทำตาม ... จึงเป็นเหตุว่าทำไมต้องฟัง ทำไมต้องพูด