เมื่อได้รับประกาศิต วาจาอมตะจากหมอ ในอาการของเธอ คือ รูมะตอยด์ ขั้นที่ ๔ จนอาการของเธอ ต้องอยู่บนรถเข็นไป แลรอวันตายที่จะมาในอีกไม่นาน
ชะตาวนเวียน เธอได้มาถึงหลวงพ่อนิพนธ์ และด้วยสภาพที่เป็น ก็ปลงตก ด้วยหวังแต่เพียงว่า วันเวลาที่เหลือจนสิ้นลมของเธอ เพียงขอให้ไม่ต้องทรมานจากการปวดที่แสนสาหัสก็ถือว่าโชคดีที่สุดแล้ว
และเมื่อเธอมาพักที่ชมรมคนรักสุขภาพ และพบเจอเพื่อนสมาชิก ที่มาพักรักษาตัวเช่นกันกับเธอ โดยเฉพาะกลุ่มโรคมะเร็ง ที่หลวงพ่อนิพนธ์จับมาเข้าคอร์สสมุนไพร
วันเวลาผ่านไป ได้คุยกันสนิทกัน เธอจึงเกิดความคิดของการให้ขึ้น อันมาจากฝีมือการทำคุ๊กกี้ ที่แม้แต่บริษัทยักษ์ใหญ๋ยังต้องมาขอซื้อสูตรของเธอ
เธอจึงขออนุญาตหลวงพ่อนิพนธ์ เพื่อถ่ายทอดวิชาให้แก่กลุ่มคนไข้มะเร็งที่ต้องการเรียนรู้ไปประกอบอาชีพ โดยเริ่มจากการช่วยกันทำขาย หารายได้ให้แก่ชมรมคนรักสุขภาพ เพื่อเป็นทุนซื้อสมุนไพร
ด้วยจุดเริ่มแห่งการให้นี้เอง ทั้งเธอและกลุ่มคนไข้มะเร็ง ก็ตั้งใจเรียนรู้ เพื่อสานเจตนาอันนี้ให้สำเร็จ ดังที่พวกเขาตั้งใจ
ทุกวัน หลายคนจึงเห็นคนกลุ่มนี้ ช่วยกันทำ ในเช้าพฤหัส และอาทิตย์ จนถึงตีสามเป็นประจำ
มาวันนี้ คนสอนที่เป็นรูมะตอยด์ รอตายบนรถเข็น กลับมาเดินได้ ลูกมือที่เป็นมะเร็ง ซึ่งล้วนแต่ระยะสุดท้าย กลับมาแข็งแรง ทำงานจนคนปกติอาย
วาจาอมตะ ที่ให้นับวันถอยหลัง จากหมอ สำหรับคนกลุ่มนี้ ที่ทำให้จิตหดหู่ มาวันนี้ ไม่เคยพูดถึงกันอีกเลย
หลวงพ่อนิพนธ์ จึงสรุปให้เห็น คำตรัสของพระภูมี "ให้สุขแก่เขา สุขนั้นถึงตัว"
จากหนึ่งมาเป็นสอง จนเกิดจิตอาสาทำของมาขายกันมากมาย เพราะเห็นตัวอย่าง ยิ่งทำตามก็ยิ่งเห็นผลแห่งการให้
ผลการกระทำของพวกเขา ทำให้เกิดรายได้ นำไปซื้อสมุนไพร แลให้สุขแก่ผู้ที่ทุกข์จากโรค ได้หายโรค .... ค่ามันจึงมหาศาล ย้อนกลับมาให้สุขแก่ตน
การกระทำตามคำสอนของพระภูมี ดูเรียบง่าย เล็กน้อย แต่ให้ผลมหาศาล
นี่แหละพระภูมีทรงเรียก "กุ้งฝอยตกปลากระพง"
หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวว่า "ใครจะคิดว่ามาทำกิจกรรมแล้วต้องเสียนั่นเสียนี่ อันเป็นการเสียเปล่า แท้ที่จริง สิ่งที่ตอบแทนกลับไปมหาศาลนัก จะเสียก็แต่ บุญเป็นสิ่งที่เขาเหล่านั้นทำ มันมองไม่เห็น จึงไม่รู้ค่า"
โลกสอนให้หาสุขจากการกอบโกยจากผู้อื่นมาสู่ตน ผลที่ได้ กลายเป็นทุกข์ หากแต่พระภูมี ทรงสอนให้หาสุข โดยการให้สุขแก่ผู้อื่นก่อน จึงได้สุขย้อนมาสู่ตน ....
ภาพที่เห็น จึงเป็นตัวอย่างให้เห็นแจ้ง ในความจริงข้อนี้ ...
