บูมเมอแรง

คำที่พระภูมีตรัส "ทำอย่างไร ได้อย่างนั้น"

ผลสะท้อนของการกระทำในวันนี้ ก็จะไปปรากฎในวันข้างหน้า รอเราท่านอยู่

แลเมื่อผลของการกระทำนั้น ปรากฎแล้ว จะปฏิเสธสักฉันใดว่าเราท่านไม่ต้องการ ไม่ได้ทำ ไม่ได้เลยจะหลีกลี้หนีสักเท่าใด ก็หาพ้นไม่

มะเร็ง เบาหวาน ความดัน สารพัดโรค ไม่เคยเชื้อเชิญ ไม่เคยถวิลหา มันก็ประเดประดังเข้ามาในชีวิต...

หากแต่แม่ชีเมี้ยนทรงมีเมตตา นำหลักพระภูมีมาให้เป็นทางเลือกเพื่อช่วยตนของเรา

ทางสายนี้ จึงต้องอาศัยเหตุและผล เพราะต้องอาศัยซึ่งคนที่มีคุณธรรม มีน้ำใจ มาร่วมกันเพื่อให้เป็นสังคมแห่งการแบ่งปัน มีพระเวสสันดร มากพอ ที่จะช่วยตนและเหลือไปเกื้อกูลชูชกได้

ภาพที่ปรากฎ สะท้อนให้เห็นว่า คนแม้มีใจอยากทำความดีสักฉันใด แต่ภาระที่แบกไว้ มันสาหัสเกินจนรับไหว

ภาพเจ้าของโรงงานขวด ที่เคยเสนอตัวจะจัดหาขวดมาใส่สมุนไพรให้ ท้ายที่สุดตัวเขาก็ต้องพ้นจากวงจรสมุนไพรไป ด้วยเหตุที่ไม่สามารถทำตามคำพูดได้ เพราะจำนวนมันมากมายกว่าที่เขาคิดไว้เยอะ

ภาพของเจ้าของโรงงานถุงพลาสติก ที่เป็นเฉกเช่นเดียวกับเจ้าของโรงงานขวด เพราะคิดว่าแค่ถุงยาไพร ยาลูกกลอน และอื่นๆ อีกนิดหน่อย ก็คงไม่เท่าไหร่

แต่เอาเข้าจริง มันมากมายมหาศาล เกินกำลังเขาจะรับไหว ก็ต้องหลีกลี้หนีไป ด้วยความละอายที่ทำตามคำพูดไม่ได้

ภาระที่เป็นเหมือนภูเขา แบกเพียงคนสองคน ก็คงไม่มีใครไหว เป็นแน่แท้ แม้มีใจสักฉันใด ก็คงต้องทิ้ง

มาวันนี้ วันที่หลวงพ่อนิพนธ์ดำริให้มีการขายน้ำ เพื่อเป็นแหล่งป้อนขวด หลังจากที่ได้ทานน้ำ แล้วช่วยกันนำกลับมา เพื่อกระจายภาระ จากภูเขา ให้กลายเป็นกินคนละก้อน ไปช่วยกันแบก

ที่ซึ่งแรกเริ่มเดิมที ก็ดีอยู่ เป็นไปด้วยดี แต่ภาระนี้ แบกนานไป คนเขาคงเบื่อ ภาพที่ปรากฎ ให้เห็นตลอดเดือนที่ผ่านมา คือ การไม่มีขวดพอบรรจุสมุนไพร ต้องใช้ถุงพลาสติกช่วยอีกครั้ง

เราจึงปฏิเสธไม่ได้เลย ว่า เป็นพระเวสสันดร มันเหนื่อย มันล้า มันไม่สร้างความภูมิใจ ในความดีที่ได้ทำ จนบางคนพูดล้อว่า "ก็มันไม่ได้ออกทีวี จึงไม่มีคนทำ"

ความมักง่าย เอาสะดวก จึงทำให้กิจกรรมที่ดูเหมือนเป็นภาระ แต่เป็นแหล่งบุญ ที่มีความหมาย นั่นคือ ซื้อน้ำ แล้วนำขวดกลับมา เพื่อบรรจุสมุนไพร ถูกความเอาแต่สบายของตน แล้วก็คิดเองเออเอง ว่าได้ทำแล้ว

หลวงพ่อนิพนธ์ ชี้ให้เห็นว่า การที่เอาเงินมาให้เจ้าหน้าที่ขายน้ำ ห้าร้อย พันหนึ่ง แล้วบอกไม่เอาน้ำ หรือ ขอแค่แพ็คเดียว เป็นการกระทำที่ผิดอย่างยิ่ง แทนที่จะได้สิ่งดีๆ กลับไปจากการเสียเงิน กลับได้นิสัยมักง่าย เป็นผลตอบแทน

เพราะกิจกรรมที่ทำ มีจุดประสงค์ ให้เกิดนิสัยพระเวสสันดร นั่นคือ ต้องเป็นภาระซึ่งกันและกัน คนทำสมุนไพรก็มีภาระ ในวันปกติ ที่ต้องจัดหาและเตรียมสมุนไพรมาแจก ในวันทำการ

คนที่มารับสมุนไพร ก็ควรที่จะมีภาระ นั่นคือ เก็บภาชนะขวดน้ำหลังจากดื่มแล้ว ล้างให้สะอาด เพื่อใส่สมุนไพรของตน และผู้อื่น อันเป็นนิสัยของพระเวสสันดร

ก็ด้วยเหตุที่บุญ ได้ผ่านการพิสูจน์จากพระภูมีแล้วว่า เงินซื้อไม่ได้ แต่ทุกคนมีสิทธิ์ทำได้ นั่นคือ "การให้สุขแก่ผู้อื่น"

หากการให้เงินแล้วได้บุญ ก็ไม่จำเป็นต้องขายข้าวแกง ขายน้ำ ตั้งตู้เลยดีกว่า แต่วัดและสถานที่ทั่วไป ก็ทำให้เห็นแล้วว่า การกระทำเช่นนั้น หาบุญของพระภูมีไม่ได้เลย

และท้ายที่สุด เมื่อคนส่วนใหญ่ ไม่เห็นด้วย ไม่ทำ ผลก็ย่อมปรากฎ และหนทางบุญน้อยๆเ ส้นนี้ ก็คงใกล้จะถูกปิด อันเป็นเรื่องน่าเสียดาย

เราจึงได้ยินเสียงแม่ชีเมี้ยนก้องในหูอีกครั้ง "มนุษย์สมัยนี้ มันหาบุญกันไกลตัวเหลือเกิน"

เราท่านกำลังจะเอาเงินมาแลกบุญ ทั้งที่บทพิสูจน์มันก็ปรากฎชัดให้เห็นว่า "เป็นไปไม่ได้"

บุญแม้เพียงเล็กน้อย อันเกิดจากความห่วงใยที่เราท่านมีต่อศาสนา มีค่ามหาศาล เพราะผลที่ย้อนกลับมาให้ศาสนาส่งผลเอื้ออาทรแก่เราท่าน เงินแม้จะมากมายมหาศาลสักเท่าไร ก็หาซื้อไม่ได้

อย่ามองข้าม สิ่งที่ให้สุขแก่ผู้อื่น แม้เพียงน้อยนิด ไม่ว่าจะเป็นขวดเพียงขวดเดียว หรือสิ่งใดก็ตาม เพราะนั่นเป็นคุณสมบัติของเรา ว่า เราเชื่อและทำตามคำสอนของพระภูมี

เพราะพฤติกรรมนี้แหละ คือ ตัวแปรสำคัญ ที่จะส่งผลให้สมุนไพร มีคุณมากน้อยมหาศาลเพียงไร

อยากให้ผลที่ย้อนกลับมานั่งคอยเราเป็นฉันใด พระภูมีเขาแสดงให้เห็นแล้วว่า "อยู่ที่ตัวทำ" ไม่ใช่เงินทอง หรือวัตถุ ...