หลวงพ่อนิพนธ์กล่าวว่า แม้ว่าจะเป็นการกระทำเล็กน้อย แต่มีคุณูปการหลายประการ
ประการแรก ได้นิสัยพระเวสสันดร คือ ผู้ให้
ประการที่สอง ไม่เป็นหนี้ใคร เพราะสิ่งที่เราทานเป็นน้ำเหงื่อน้ำแรงของตนเอง
ประการที่สาม ส่วนที่เกินจากเราท่านทาน ในส่วนที่ทำไปแล้วนั้น ก็แบ่งแยกเป็นสองกรณีย่อย
หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ให้เห็นว่า ถ้าคนที่ทานไม่มีกรรมกับเรา ก็เป็นการให้สุขผู้อื่น แลสุขนั้นก็ย้อนกลับมาหาตน
แต่ถ้าโชคดีกว่านั้น บังเอิญ คนที่มาทานนั้นเป็นคู่คล้องกรรม แลเป็นเจ้ากรรมนายเวรของเราด้วยแล้ว ก็ทำให้ได้โอกาสใช้กรรมด้วย
ประเด็นนี้ ทำให้เราคิดถึงในอดีต เมื่อครั้งหลวงพ่อนิพนธ์ตั้งสำนักอยู่ที่ลพบุรี มีคนป่วยมากมายมารักษาและบวชอยู่ในสำนัก
หนึ่งในนั้น คือ ท่านหมู ผู้ซึ่งชาวคลองเตยทั่วไปรู้จักดี เพราะเป็นขี้ยา โจรชกชิงวิ่งราว ในแถวย่านนั้น
ท่านหมูมาเลิกยาเสพติด และได้บวชเป็นพระ เมื่อเลิกยาได้แล้ว
หลวงพ่อนิพนธ์ จึงได้จัดหน้าที่ให้ท่านหมู เป็นพระที่คอยรินยาให้คนไข้ที่มา
วันหนึ่ง ขณะรินยา คนไข้ก็ตะโกนขึ้นว่า "คนนี้แหละ คนนี้แหละ ฉันจำได้"
คนไข้ที่มามากมาย แตกตื่น ด้วยไม่รู้ความ ที่มาที่ไปในสิ่งที่คนๆ นั้นพูด
เมื่อสืบสาวก็ได้ความว่า คนไข้ท่านนั้น เคยไปจ่ายตลาดที่คลองเตย และเคยโดนท่านหมูกระตุกสร้อยคอทองคำของเธอไป
การก็จบลงด้วยการอโหสิกรรมให้กัน
ด้วยเหตุนี้กระมัง ถึงแม้หลวงพ่อนิพนธ์พูดเป็นทีเล่นทีจริง ว่าเชื่อหรือไม่ มะพร้าวสิบลูก รักษาโรคได้
แต่ผลที่เกิด ก็สะท้อนให้เห็นมาตั้งแต่ในอดีตว่า "เป็นไปได้"
ก็ด้วยเหตุแห่งมะพร้าว ก่อให้เกิดอโหสิกรรมซึ่งกันและกัน ... เมื่อไม่มีกรรม จะมีโรคได้ไง
