ทำไมพุทธศาสนา จึงไม่เฟื่องฟู

คำถามที่หลวงพ่อนิพนธ์ถามแม่ชีเมี้ยน เมื่อครั้งเป็นเณรที่ถ้ำกระบอก ด้วยความสงสัยยิ่ง เพราะเห็นว่า ศาสนาพุทธเป็นศาสนาที่เป็นที่พึ่งของมนุษย์ได้ นั่นเอง

คำตอบที่แม่ชีเมี้ยน ตรัสตอบกลับมา คือ "ศาสนาของพระพุทธเจ้า เป็นศาสนาทำนั่นเอง ไม่ใช่ศาสนาขอ ดังเช่นที่มีดาษดื่นเต็มอินเดีย เต็มโลก"

มนุษย์ส่วนใหญ่ เมื่อมาพบพระพุทธเจ้า พิจารณาแล้วก็กล่าวว่า ดี ดี แล้วก็เดินไป เพราะต้องทำเอง ไปหาศาสนาขอดีกว่า ง่ายกว่า ถูกจริตกว่า คงมีแต่คนแค่เพียงเกือบแสนคนเท่านั้น ที่เชื่อ และทำตาม ผลก็คือ ทุกคนล้วนแล้วแต่ได้สมประสงค์ และไปนิพพานทุกถ้วนตัวคน

มนุษย์สมัยนี้ ก็เฉกเช่นเดียวกัน เมื่อเกิดอะไรขึ้น อยากได้อะไร ก็แสวงหา คอยเงี่ยหูฟัง ว่า ที่นั่นดี ที่โน่นดี องค์นั้นศักดิ์สิทธิ์ องค์นี้แจ๋ว ลัทธินั้นดี เจ้าพ่อเจ้าแม่ดีเต็มไปหมด ทุกสิ่งอย่างล้วนใจดี มีเมตตา ขออะไรก็ได้ ไกลแค่ไหนก็ดั่นด้นไป เพื่อขอ

ด้วยความเคยชินเยี่ยงนี้เอง เมื่อชีวิตประสพชะตากรรมเลวร้าย จึงดิ้นรนขวนขวาย คนที่เก่ง มีวิชาความรู้ น่าเชื่อถือ เพื่อขอให้เขาช่วยรักษาตน ให้หายจากโรคภัยไข้เจ็บที่เป็นอยู่

แม่ชีเมี้ยนตรัสว่า "เรื่องภายนอกร่างกาย จะขอให้คนช่วยก็พอได้ แต่นับตั้งแต่ผิวหนัง ลงไป หรือ เรื่องของชีวิต และวิญญาณ พระพุทธเจ้าท่านสอนว่า ต้องใช้หลัก ตนพึ่งตน เท่านั้นแล"

จะไปเรียกร้อง หาคนช่วยสักฉันใด ก็หามีไม่ ขนาดพระพุทธเจ้ามีเมตตาอยากช่วยคนทุกคน ท่านยังทำไม่ได้เลย ท่านช่วยได้เฉพาะคนที่เชื่อแล้วทำตาม เท่านั้นเอง