คาใจ

สุภาพสตรีท่านหนึ่ง ไม่เคยมายังสถานที่แห่งนี้เลย หากแต่เห็นแม่และน้องของตน เดินทางมาฟื้นฟูตนที่สถานที่แห่งนี้วันแล้ววันแล่า

สภาพของแม่และน้อง ที่หันหลังให้โรงพยาบาล แล้วมาเดินตามทางเลือกสมุนไพรของพระภูมีที่แม่ชีเมี้ยนนำมา ก็ดีวันดีคืนขึ้นอย่างผิดหูผิดตา

แต่สิ่งหนึ่งที่เริ่มสงสัยก็คือ ทำไมไม่เห็นแม่กับน้องเตรียมเงิน เหมือนเมื่อครั้งไปโรงพยาบาลเลย

จนวันหนึ่งก็อดรนทนไม่ได้ ต้องถามแม่ ก็ได้รับคำตอบว่า ที่นี่เขาแจกสมุนไพรฟรี ทุกอย่างฟรีหมด จะมีก็แต่ค่ากิน แล้วก็ซื้อของที่ขายในชมรมก็เท่านั้น จึงไม่ต้องใช้เงินมากเหมือนไปโรงพยาบาล

ในใจของเธอก็คิดว่า คงมีคนไม่เท่าไร สถานที่นี้จึงแจกให้ฟรี

จนวันหนึ่งเมื่อมีเวลาว่าง ขอคุณแม่ติดตามมาด้วยความอยากเห็น อยากดูว่าสถานที่นี้ เป็นอย่างไร

เมื่อมาเห็นคนก็ตกใจว่าทำไมมันมากกว่าที่เธอคาดคิดมากนัก และเมื่อเดินสำรวจตรวจตราดูกิจกรรมของชมรม ไปดูโรงสมุนไพร ดูคนเขาล้างขวด

ดูไปดูมา ก็เกิดคำถามคาใจ จนอดรนทนไม่ได้ เมื่อมีโอกาสพบหลวงพ่อนิพนธ์ จึงเอ่ยถามทันทีว่า "หลวงพ่ออยู่ได้อย่างไร"

คำตอบที่ได้คือ ในอดีต ก็เริ่มจากคณะกรรมการ ที่มีฐานะ เข้ามาร่วมด้วยช่วยกันรับผิดชอบค่าใช้จ่ายในการดำเนินกิจกรรม ส่วนสมุนไพร ก็เป็นส่วนที่ท่านรับผิดชอบ

หากแตวิธีการนั้น ยังไม่อยู่ในรอยของพระภูมี ก็ค่อยปรับเปลี่ยนมาเป็นตามหลักตนพึ่งตน นั่นคือ ดำเนินการด้วยวิธี "หมูไปไก่มา" คนป่วยที่มา ก็ช่วยสละแรงกายส่วนหนึ่ง จิตอาสา ช่วยทำของมาขาย และคนป่วยก็ช่วยกันซื้อ นำเงินกำไรที่ได้ มาใช้จ่าย

ก็อย่างที่เห็น วงจรนี้ต้องทำความเข้าใจกับผู้ป่วย ซึ่งได้รับการตอบรับพอสมควร หากแต่ยังไม่ถึงขั้นที่เลี้ยงตนได้ ก็อาศัยคนใกล้ชิดที่เข้าใจ และพอมีฐานะ สนับสนุนในส่วนที่ขาดให้ตลอดมา

วงจรนี้ จึงต้องพยายามลดรายจ่ายหลักคือค่าสมุนไพร ด้วยการพยายามหาแหล่งที่ถูก หากมาจากการปลูกเองได้ ก็ยิ่งเข้าเป้า มาวันนี้ก็เริ่มเข้าที่เข้าทาง ได้รับการสนับสนุนจากพม่า

หากวงจรการพึ่งตนเองสมบูรณ์ นั่นก็หมายถึง สามารถดำเนินกิจกรรม ไปในทิศทางที่ต้องการ โดยไม่ต้องงอนง้อ ความช่วยเหลือจากภาคส่วนอื่นๆ

การช่วยกันซื้อของในชมรม หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวว่า เป็นดั่ง เรือล่มในหนอง ทองไม่ไปไหน เพราะผลของการซื้อ ได้มาซึ่งกำไร ก็ไม่ได้จบเพียงแค่นั้น เงินส่วนนี้ ก็ถูกนำมาแปรให้เป็นสมุนไพร ไปให้สุขแก่คนป่วย ซึ่งผลอันนี้ ย่อมย้อนกลับไปยังผู้ซื้อ อันเป็นเจ้าของเงิน

จะเสียดายก็เพียงแต่ คนที่ทำตามมันยังมีไม่มากนัก ประการหนึ่ง หรืออาจจะเป็นเพราะคนติดที่นิสัยตน ติดในความสบาย หรือติดในรส ที่ซึ่งก็ต้องยอมรับความจริงในข้อนี้ว่า อาหารและของที่ขายในชมรม ที่จิตอาสาช่วยกันทำ รสชาดคงไม่ดีเท่าที่ขายกันในร้านคาชื่อดังต่างๆ

หากแต่เหตุผลในการทาน ที่ควรนำมาพิจารณา นั่นคือ การทานเอาบุญ หนึ่ง และการฝึกฝนนิสัย คือ การทานไม่เอารส ตามแบบพระภูมีหนึ่ง หากจะให้ลึกซึ้งกว่านั้น รสชาดที่บังเกิดในใจต่างหาก ที่ผู้ทานพึงรู้สึกได้ เพราะการทานนี้เป็นการทานเพื่อเป็นบุญ เพื่อให้สุขแก่ผู้อื่น คิดได้แค่นี้ อาหารและขนม ผลไม้ ในที่นี้ ไม่ว่าจะรสชาดใด ก็ให้สุขอันล้นพ้นแล้ว หาทานที่ไหนไม่ได้

ก่อนลากลับ สุภาพสตรีท่านนี้ จึงกล่าวกับหลวงพ่อนิพนธ์ว่า ตัวของเธอเป็นบรรณาธิการของหนังสือพิมพ์ใหญ่ ฉบับหนึ่ง อยากนำเรื่องราวไปลง จะได้ไหม

หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวว่า แค่นี้ตอนนี้ก็ภาระมากแล้ว ไม่ต้องเขียนเชียร์หรอก หากอยากไปลงจริง ก็เขียนเป็นกลางๆ ว่า ณ วันนี้ มีทางเลือกสมุนไพรของพระภูมี ที่แม่ชีเมี้ยนนำมา ให้เป็นทางเลือกสายใหม่ อีกสาย เท่านี้ก็พอ

เย็นวันนั้น เธอ แม่และน้อง ก็กลับบ้านพร้อมสมุนไพร และหิ้วขนม ผลไม้ติดมือกลับบ้าน ... หายคาใจเสียที

สถานที่นี้ พูดความจริง ไม่กลอกกลิ้ง ให้เหตุและผลเพื่อพิจารณา การมาจึงมาด้วยความยินดี หากไม่ยินดี ไม่บังคับ .... หลวงพ่อนิพนธ์กล่าวเสมอว่า ควรลุกและเดินออกไป เหลือแต่คนที่เชื่อและศรัทธา มาเดินร่วมกัน แล้วดูผล ... พร้อมที่จะเอาชีวิตเป็นเดิมพัน หากไม่ถึงพรหมลิขิต รับรองไม่ตายแน่ ..... สู้กันให้ถึงฏีกา วัดกันที่ใจ ... จะได้ทั้งชีวิต และหายโรคอย่างแน่นอน