เมื่อเราท่านป่วย ก็ต้องดิ้นรนหาทางรักษา หมอไหนที่ว่า สิ่งไหนที่ว่าช่วยได้ แม้จะลำบากสักแค่ไหน ใช้เงินสักเท่าไร ก็ต้องทำ
โลกนี้ จึงมีหมอดีมากมาย มีเจ้าพ่อ เจ้าแม่ มากมาย มีเกจิดีๆมากมาย ที่คอยรับใช้ให้บริการคนทุกข์เหล่านี้
จุดอ่อนประการเดียวที่เราท่านมี คือ มาแล้วขอให้หายได้
วันเวลาผ่านไป ศพแล้วศพเล่า ไม่เคยมีใครประสพผลจากการขอนั้นเลย หมอดีคนเก่าก็หายไป มีหมอดีคนใหม่เข้ามาแทน เจ้าพ่อ เจ้าแม่ เก่า ก็หายไป หน้าใหม่ก็เกิดขึ้นแทนเพิ่มมากขึ้น เกจิคนเก่า ก็ถูกโรคงาบไปกิน เกิดเกจิใหม่มาแทนอีกเช่นกัน
แม่ชีเมี้ยนนำหลักของพระภูมีมาให้ ชี้ให้เห็นความจริง ย้ำเตือนในคำสอนของพระภูมี "สรรพสิ่ง มีเหตุมาแต่กรรม" นั่นจึงเป็นเหตุชี้ให้เห็นว่า เมื่อคนเหล่านั้นทำตนเหนือกรรม โอ้อวดว่าล้างกรรมล้างโรค ให้ผู้อื่นได้ ซึ่งเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ บทสรุป คนเหล่านั้น ก็ต้องเป็นโรคตาย พ่ายแพ้กรรมของตน
หลวงพ่อนิพนธ์ จึงกล่าวว่า ที่นี่ไม่มีหมอ ไม่มีผู้รักษา แต่มีสมุนไพร และธรรมคำสอนของพระภูมี ที่แม่ชีเมี้ยนถ่ายทอดมาให้ นำไปรักษาตน คนที่จะหายหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับบุคคลผู้นั้น เชื่อ ศรัทธา เอาเหตุและผล รับสมุนไพรไปทาน รับธรรมไปปฏิบัติ ทำตนเป็นหมอรักษาตน เพราะมีแต่ตัวของตนเองเท่านั้น ที่จะสามารถช่วยตนให้พ้นโรคได้
สถานที่นี้ หลวงพ่อนิพนธ์จึงอุปมา เปรียบเหมือนเรือ ที่จะพาข้ามฝั่งไปไม่ได้ ถ้าคนนั่งไม่พาย ไปไม่ถึง ถ้าคนไข้ไร้ซึ่งศรัทธา ความเชื่อสั่นคลอน เรือก็ล่ม ยากที่จะฝ่าคลื่นลมแรง นั่งได้คนเดียว อยากไปถึง ก็ต้องพึ่งลำแข้งตน ออกแรง ใช้มานะ อดทน ที่สำคัญ หากไม่หยุดพาย พายช้า พายเร็ว ก็ต้องถึงฝั่งอย่างแน่นอน
ทางเลือกสายน้อยๆ นี้ ใช้ลำแข้งตน ทนลำบาก เพื่อนหายาก หากสู้ทน จนสุดทาง มารผจญ พบสุขล้น พ้นโรคา
ใครที่ไหน จะว่าช่วยได้ ก็ว่าไป แต่ที่นี่ อยากหาย "ต้องช่วยตน"
พหูสูตรนี้ ใช้มาแต่ก่อนเก่า แลยังใช้ได้อยู่ อันเป็นบทพิสูจน์ว่า "ธรรมของพระภูมี ไม่ขึ้นกับกาลเวลา ใช้ได้ทุกยุคทุกสมัย"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น