คำเติอนที่หลวงพ่อนิพนธ์มักสอนเสมอ การให้พิจารณาว่า "อะไรที่สำคัญที่สุดในชีวิต"
เมื่อพิจารณาเหตุและผล ก็น่าจะเป็นไปดั่งคำตรัสของพระภูมี ที่ว่า "ไม่มีสิ่งไร มีค่าเกินไปกว่าชีวิตมนุษย์ นั่นเอง"
คำสอนที่มักพร่ำสอน ย้ำเตือนเสมอ ว่าให้คนป่วยพึงรักษาตน ให้จบราว วางเรื่องอื่นไว้ก่อน เพราะถ้าไม่มีชีวิตก็ทำอย่างอื่นไม่ได้ ถ้าป่วย ก็แสวงหาสุขจากสิ่งอื่นไม่ได้
แต่สิ่งที่พบเห็น หลายคน มาให้ครบ ๕ ครั้ง เพื่อรักษาสิทธิ์ แล้วก็มาตามใจฉัน อยากมาก็มา เบื่อก็หยุด
พฤติกรรมเยี่ยงนี้ ย่อมไม่สามารถกอบกู้ สิ่งที่บอกว่ามีค่าที่สุด นั่นคือ ชีวิต ได้โดยเด็ดขาด สิ่งที่มีค่าที่สุด ย่อมต้องทุ่มเทสุดกำลัง ในการรักษา หรือกอบกู้
จึงไม่น่าแปลก ที่คนมากมาย ที่ต้องคำสาบ มีบุญแต่กรรมบัง เพราะแม้นมาถึงสถานที่ของแม่ชีเมี้ยนแล้ว กรรมก็ยังดลบันดาลจิตใจ ให้เห็นสิ่งอื่นสำคัญกว่าชีวิต ทั้งที่ปากพร่ำว่า รักชีวิต
หลายคนกำลังทำทวนกระแสคำสอน หลวงพ่อนิพนธ์สอนว่า โรคมันกลัวความสงบ แต่หลายท่านก็สนุกกับการคุย ท่านสอนว่า บทสวดมีความสำคัญ ต้องตั้งใจ ก็ไม่สามารถรวบรวมสมาธิ จดจ่อ
และที่สำคัญ แนวทางแม่ชีเมี้ยน ต้องการวันเวลา ความสม่ำเสมอ และต้องทำให้สุดราวในคราวเดียว
เราได้ฟังคนไข้ท่านหนึ่ง บ่นเสียดายให้เจ้าหน้าที่ฟังว่า ตัวเขาเองเป็นภูมิแพ้ ค่อนข้างรุนแรง มาได้กว่าครึ่งปีแล้ว อาการหวัด และภูมิแพ้ก็หายไป
พออาการหายไปได้สักเดือนสองเดือน เขาก็คิดว่า ตัวเขาดีแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว เขาจึงหยุดไปทำในสิ่งที่ชอบ ที่คิดว่าดี นั่นคือ การไปจาริกแสวงบุญที่อินเดีย
เขาจึงต้องหยุดทานสมุนไพร เพื่อการดังกล่าว รวมเวลาก็ประมาณหนึ่งเดือน หลังจากกลับจากอินเดีย อาการเก่าก็เริ่มหวน
สิ่งที่น่าตระหนกใจสำหรับเขาคือ ในอดีต เมื่อทานสมุนไพรในช่วงแรกๆ อาการของเขาจะเรียกได้ว่า ทุเลาหรือหยุดโดยเร็ว แต่ตอนนี้ ไม่เป็นเช่นนั้นแล้ว กว่าที่ร่างกายจะทุเลาต้องใช้เวลานาน ในแต่ละครั้ง และที่ซ้ำร้าย เขากล่าวว่า ช่วงแรกที่มาทาน อาการก็หายไปในประมาณอาทิตย์กว่าสองอาทิตย์ นี้ทานมาเดือนกว่า อาการก็ยังมีปรากฎ ซ้ำร้าย ร่างกายอ่อนเพลีย ฟื้นตัวช้ากว่าเดิมมาก
ลักษณะเช่นนี้ เป็นสิ่งที่หลวงพ่อนิพนธ์กังวล และไม่อยากให้เกิดขึ้น นั่นคือ เมือเราทานสมุนไพร ไม่รอให้เบ็ดเสร็จ แน่นอน แล้วจึงหยุด กลับเลิกหรือหยุดกลางคัน ทำให้เชื้อมีเวลาฟื้นตัว และมีภูมิต้านทานสมุนไพรได้มากขึ้น การทำงานของสมุนไพรก็ลำบากขึ้น ใช้เวลานานมากขึ้นกว่าเดิม ที่สำคัญ ความพยายามที่ทำมาในตอนแรก ก็แทบจะเรียกได้ว่าสูญเปล่า และเพิ่มงานให้แก่ตัว
การให้ความสำคัญสิ่งอื่น และทุ่มเทไป โดยทิ้งสิ่งที่สำคัญกว่า นั่นคือ ชีวิต นั่นคือความหายนะที่ใหญ่หลวง มันแค่ดูเหมือนว่าได้ เช่นได้เงินจากการไปทำธุรกิจ ได้เที่ยว ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ และไม่ต้องมาทนเบื่อกับสถานที่นี้ แต่นั่นเป็นสุขชั่วครู่ชั่วยาม ท้ายที่สุด สิ่งที่เราท่านจะต้องสูญเสีย คือ อิสรภาพ ความสุข ในชีวิตที่เหลือ เพราะโรคเล่นเราท่านซะงอมเสียแล้ว หรืออาจจะเสียสิ่งที่พร่ำพูดว่ารัก คือ ชีวิต
หลวงพ่อนิพนธ์ จึงมักกล่าวว่า ถ้าไม่พร้อม ไม่มีเวลา อย่ามา
ลองไตร่ตรอง ว่า เราควรเลือกที่จะเสียอะไร และได้อะไร...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น