วัคซีนเอดส์

หลายปีก่อน มีบุคคลที่เป็นทั้งเพื่อนเป็นทั้งคนไข้ ของหลวงพ่อนิพนธ์กลุ่มหนึ่ง บังเอิญท่านเป็นภรรยาของท่านทูตต่างประเทศ จึงต้องเดินทางตามสามีเมื่อถูกย้าย

และในขณะที่สามีได้มาประเทศไทย จึงได้มีโอกาสมาพักรักษาตัวอยู่ที่บ้านของหลวงพ่อนิพนธ์ ในขณะที่ยังเป็น "ศาลาขนมไทย" ด้านหน้าถนนทางเข้าที่รื้อไปแล้วในปัจจุบันนี้

ไม่กี่วันที่ผ่านมา ได้อ่านข่าวผ่านตาเรื่องวัคซีนเอดส์ จึงนึกถึงเรื่องดังกล่าวขึ้นมาได้

เพราะในช่วงที่บุคคลกลุ่มน้้นมาพักรักษาตัวนั่นเอง คนกลุ่มนี้มีเพื่อนคนไทยที่เป็นแพทย์ใหญ่ ทำงานอยู่ในอเมริกา และทุุกปีจะต้องบินมาเป็นวิทยากรให้แก่แพทย์ไทย ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่กลุ่มคนนั้นอยู่ที่บ้านหลวงพ่อนิพนธ์นั่นเอง

แพทย์ท่านนั้นได้มาเยี่ยมและพักที่บ้านหลวงพ่อนิพนธ์ จึงได้พบเห็นกลุ่มคนโรคเอดส์ที่ผ่านการรักษาของหลวงพ่อนิพนธ์ในขณะนั้น พร้อมกับทึ่ง

ด้วยความเป็นแพทย์ จึงได้ร้องขอหลวงพ่อนิพนธ์ ให้จัดกลุ่มตัวอย่างคนที่เป็นโรคนี้ ประมาณ ๕ คน เพื่อขอเลือดนำไปตรวจ

หลวงพ่อนิพนธ์ไม่ขัดข้อง แพทย์ท่านนั้นจึงนำเลือดเพื่อเข้าตรวจอย่างละเอียด พร้อมกับรายงานผลให้หลวงพ่อนิพนธ์ทราบ

ท่านกล่าวกับหลวงพ่อนิพนธ์ว่า จากตัวอย่างเลือดทั้งหมด พบว่า ทุกคนยังตรวจย้อมสีติด อันแสดงว่าคนกลุ่มนี้ติดเชื้อดังกล่าวจริง แต่ที่สร้างความประหลาดใจให้แก่แพทย์ท่านนี้มากคือ จำนวนเม็ดเลือดต่อลูกบาศก์เซ็นต์ (ซีซี) ของคนกลุ่มนี้ ที่ควรจะต่ำกว่าคนปกติทั่วไปมาก เพราะถูกทำลาย กลับปรากฎว่า ทุกคนล้วนแล้วมีจำนวนเม็ดเลือดมากกว่าคนปกติทั่วไป

ปรากฎการณ์แบบนี้ แพทย์ท่านนั้นกล่าวว่า มักจะมีเฉพาะในช่วงแรกที่เป็นทารกเท่านั้น หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวว่า เกิดจากสมุนไพรได้ทำให้ร่างกายฟื้นฟูประดุจทารกเกิดใหม่นั่นเอง

สิ่งที่นายแพทย์ท่านนั้นพูดกระเซ้าหลวงพ่อนิพนธ์ก็คือ หลวงพ่อนิพนธ์กำลังตกอยู่ในอันตรายรู้ไหม หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวว่า ทำไมหรือ นายแพทย์ท่านนั้นจึงกล่าวว่า ก็ถ้าพวกต่างชาติมันรู้เข้าว่าท่านทำได้ นั่นหมายความว่า คนที่เป็นกลุ่มตัวอย่างเหล่านี้ สามารถนำไปใช้สร้างเป็นวัคซีนได้นั่นเอง เพราะคนเหล่านี้อุปมาม้าที่แก้พิษงูได้

ในเมื่อร่างกายของคนเหล่านี้สามารถต่อสู้กับเชื้อได้ คนเหล่านี้ก็คือวัคซีนนั่นเอง ย่อมมีค่ามหาศาล

ดังนั้น เมื่อได้อ่านข่าวว่ามีการวิจัยเพื่อทำวัคซีน เราจึงได้แต่เศร้าใจ ที่อย่างน้อยเพื่อนคนไทย ก็น่าจะมีโอกาส เพราะของดีมันอยู่ใกล้ตัวแค่นี้เอง และหนทางที่คนเหล่านั้นเดิน ย่อมไม่มีวันประสพผล เสียดายงบประมาณ และชีวิตคนที่ต้องสูญเสียไป เพราะทุกชีวิตที่เสียนั้น ไม่ใช่แค่คนเดียว แต่คนรอบข้างก็สูญเสียเช่นกัน รวมไปถึงประเทศชาติ ที่ต้องเสียบุคลากรในการสร้างชาติ

อย่างน้อยก็ยังพอมีความหวัง หลังจากภาครัฐเริ่มเข้ามามีบทบาท เริ่มจากการรถไฟ แม้ช้าไปหน่อย แต่ก็ยังดีกว่าไม่เริ่ม เราจึงหวังว่า จะได้เห็นครอบครัวของคนเหล่านั้น กลับมามีสุขอีกครั้ง ดังภาพของครอบครัววิศวกรหนุ่ม จากจุฬา ในปีที่แล้ว ได้เห็นแม่ลูกยิ้มหัวเราะ และได้วิศวกรที่กลับมาเป็นกำลังที่ดีของชาติอีกคน