ดังนั้น คนที่จะมาใช้แนวทางนี้ จึงต้องมีหน้าที่ที่จะต้องทำ เพื่อให้เกิดสิ่งดังกล่าวเพื่อช่วยตน
หลวงพ่อนิพนธ์ จึงได้กำหนดกิจกรรม เพื่อให้ทุกคนได้ทำตามหน้าที่ และด้วยเป็นสิ่งที่ต้องทำเพื่อช่วยตน ดังนั้น จึงเสมือนการบังคับกลายๆ ว่าต้องทำ หากจะใช้แนวทางนี้ นั่นคือ ทำบุญ ทำทาน และใช้กรรม
การทำบุญ คือ กิจกรรมนั่งวิปัสนากรรมฐาน ฟังคำสอน และสวดมนต์
การทำทาน คือ การได้ร่วมซื้ออาหาร และ สิ่งของต่างๆ เพื่อนำกำไรจากน้ำเหงื่อน้ำแรงของเราท่าน ไปช่วยคนอื่น โดยแปรเป็นสมุนไพรเพื่อแจกจ่าย
การใช้กรรม ไม่ว่าจากการต้องทนกับความร้อนจากกระโจม ความยากในการทานสมุนไพร อันเนื่องจากรสชาด
นั่นคือกิจกรรมที่เป็นพื้นฐานที่ทุกคนต้องทำ เพื่อช่วยตน
หากแต่บางคนที่ประสงค์จะใช้กรรมให้เร็วขึ้น ก็จะกลายมาเป็นจิตอาสา หรือ ร่วมทำงานหน้าที่ต่างๆในชมรม ซึ่งหลวงพ่อนิพนธ์ กล่าวว่า คือเปลี่ยนจากการทุกข์กับโรค มาเป็นทุกข์กับธรรมแทน นั่นคือ รับทุกข์ที่จะเกิดในอนาคต มาทุกข์วันนี้แทน ดังคำของพระภูมีว่า "ทุกข์วันนี้สุขวันหน้า"
ดั่งนั้น การมาเป็นจิตอาสา จึงเป็นการมาเพื่อช่วยตน ไม่ต้องทุกข์ในวันหน้า หากมีกรรมต้องใช้ หลวงพ่อนิพนธ์เรียกว่า "เงินบุญ"
หากแต่สิ่งที่เสียเปรียบ ก็ด้วยคนมองไม่เห็นผลจากการทำนี้เอง จึงไม่ซึ้ง เพราะไม่รู้ว่า เราไม่ต้องเจออุบัติเหตุ ไม่ต้องเจ็บ ไม่ต้องทุกข์ เพราะได้ทำไว้นี่เอง การทำของเราแม้จะเป็นการทำเพื่อช่วยตน เราจึงรู้สึกเป็นทุกข์ และเมื่อเจอกรรม ทำให้พบมารผจญ ก็จะทำให้กรรมฐานแตก เลิกราไปได้โดยง่าย
สิ่งที่จะเห็นเด่นชัด ที่หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ให้เห็น นั่นคือ รอยที่พระภูมีทรงทำไว้ คือ "บุญ" ต้องไม่เกี่ยวกับเงิน ไม่ใช้เงิน จึงเป็นเหตุให้พระโคดม เมื่อทรงผนวชหาบุญ จึงสละราชสมบัติทั้งปวงทิ้งเสีย จนพบโมกขธรรม
หากจะหาบุญ โดยใช้เงินเบิกทาง จึงเรียกได้ว่ามาผิดทางอย่างแน่นอน
"บุญ" จึงเป็นทางสายกลาง ที่ทุกคน ทุกชั้น ทุกวรรณะ ทำเพื่อช่วยตนได้
หากเมื่อพิจารณาหน้าที่ที่ต้องทำเพื่อช่วยตน ลำบาก ไม่อยากทำ สู้ไปขอจากที่โน่นที่นี่ดีกว่า ก็ไม่ควรเสียเวลามา เพราะแม้นจะทานสมุนไพรมากสักฉันใด เมื่อทำหน้าที่ไม่ครบองค์ ก็เห็นผลที่จะเกิดได้อย่างแน่นอน ว่าไม่มีทางสำเร็จ สู้เก็บเงินค่ารถ ค่าใช้จ่ายต่างๆ ไปทำในสิ่งที่ชอบดีกว่า ส่วนสมุนไพรก็เก็บไว้ให้คนที่อยากทำ อยากได้ อยากรอดด้วยแนวทางนี้จริงๆ
