และคำสอนของแม่ชีเมี้ยน ที่ยกพุทธประวัติ เมื่อครั้งพระโคดมสำเร็จโพธิญาณ หมดกิเลส แล้วพิจารณามนุษย์ เห็นนิสัยมนุษย์ จึงคิดว่าธรรมของท่านทำได้ยาก จึงคิดอดอาหารละสังขารไปนิพพาน
ฟ้าดินให้สติพระโคดมว่า "โคดมยังไม่มีบุญเลยแม้แต่เก๊เดียว จะไปนิพพานได้อย่างไร แลบุญหรือบาป ก็เกิดจากการกระทำที่ทำกับมนุษย์แลสัตว์"
พระโคดม จึงต้องหันกลับมาฉันอาหาร และมีสาวกเกือบแสนองค์ เป็นบุญพาไปนิพพาน
ฉันใดก็ฉันนั้น หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวว่า ด้วยตัวเองคนเดียว จะเกิดบุญไม่ได้เลย ตำราที่แม่ชีเมี้ยนให้มา ถึงจะทำให้คนพันคนหมื่นทาน ด้วยคุณธรรมสักฉันใด ก็ยังหาเป็นบุญไม่ ต้องรอจนคนที่ทาน ได้รับผลสำเร็จ จึงจักเป็นบุญกลับมาตอบแทน
หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวว่า ท่านจึงต้องขอขอบคุณ บุคคลเหล่านั้น ที่อดทน และฝ่าฟันอุปสรรค ฟังแล้ว ทำตาม จนสามารถช่วยตัวของเขาให้พบสุขได้ และทำให้ท่านได้บุญมาเลี้ยงตน
ดังนั้น จำนวนคนที่มา จึงไม่ใช่เป้าหมาย หากแต่เป็นบุคคลที่ประสพผลต่างหาก นั่นแหละคือผลสำเร็จ และความเป็นจริงก็เป็นไปไม่ได้เลย ที่จะทำให้ทุกคนประสพผล หรือมาชมชอบแนวทางนี้
หลักของพระภูมี จึงเป็นหลักพึ่งกันและกัน แนวทางที่ใช้คือ หมูไปไก่มา อาศัยกันและกันรวมกันเป็นพลัง ที่ซึ่งแม่ชีเมี้ยนทรงเรียกว่า "พลังสามัคคี"
หลวงพ่อนิพนธ์ จึงกล่าวว่า แม้นว่าผู้อื่นจะต้องมาพึ่งท่าน ก็หาใช่ว่าท่านจะเป็นผู้มีพระคุณต่อผู้อื่นเพียงข้างเดียว เพราะถ้าไม่มีคนที่ทำตนจนสำเร็จ สิ่งที่ทำก็หาบุญอันใดย้อนกลับมาไม่ได้เลย ท่านจึงกล่าวว่า "เราต้องขอขอบคุณคนเหล่านั้น ที่ทำให้เรามีบุญมาเลี้ยงตน"
บทสรุปในประเด็นนี้ ท่านจึงชี้ว่า การจะทำอะไร ไม่ใช่พิจารณาแต่ว่าทำแล้ว และได้บุญแล้ว ต้องดูด้วยว่า ผลแห่งการทำนั้น ให้สุขแก่คนหรือสัตว์ใดๆ หรือไม่ มิฉะนั้นแล้ว ก็ได้แต่ฝัน ทำมากมายสักฉันใด ก็เป็นลม ไม่มีผลย้อนกลับมาช่วยตนเลย
ที่สำคัญ บุญของมนุษย์ทุกวันนี้ ไปคนละทิศกลับคำสอนของพระภูมี เพราะสอนให้ไปทำบุญกับการสร้างวัตถุ หากแต่ของเดิมเขาให้หาบุญกับมนุษย์และสัตว์ และเป้าหมายท้ายสุด คือ "พัฒนามนุษย์ ให้เป็นผู้มีธรรม เพื่อกำกับนิสัยตน"
