คำพูดที่เวลาเดินผ่านกัน เรามักจะได้ยินบ่อยๆ ว่า "ไปช่วยหลวงพ่อ"
หากแต่ความเป็นจริงแล้ว การเป็นจิตอาสา หรือมาร่วมกิจกรรมต่างๆ ในชมรมน้้น หลวงพ่อนิพนธ์ได้อรรถาธิบายว่า นับแต่ยุคถ้ำกระบอก ผู้ที่มาร่วมกิจกรรมนั้น และรับรู้เหตุผล จะไม่กล่าวเช่นนี้
เพราะเหตุใด จึงเป็นเช่นนั้น เพราะความเป็นจริงแล้ว พระหรือชมรม ไม่มีสิ่งใดที่จะต้องให้ช่วย หากแต่การอนุญาตให้มาร่วมกิจกรรมนั้น คือการเปิดโอกาสให้พระหรือชมรมช่วยคนป่วยต่างหาก
ก็เนื่องจาก กิจกรรมที่พระในอดีตหรือชมรม ดำเนินอยู่ในปัจจุบัน เป็นที่รวมคนทุกข์ การให้สุขแก่คนทุกข์ นั่นคือบุญ สถานที่นี้ และ ถ้ำกระบอกเดิม จึงจัดว่าเป็นเนื้อนาบุญ
เมื่อพระ หรือ หลวงพ่อนิพนธ์ อนุญาตให้คนมาร่วมกิจกรรม ก็เท่ากับเปิดโอกาส หรือ ช่วยให้คนคนนั้น ได้มีโอกาสทำสิ่งที่เป็นบุญ เพื่อช่วยตัวเอง ตามหลักตนพึ่งตน
คำที่มักพูดกันมาตั้งแต่ครั้งถ้ำกระบอก คือ "ศาสนาขาดเราไม่เป็นไร แต่เราขาดศาสนา ฉิบหายแน่"
การได้มาทำ เมื่อดูด้วยตา จึงเหมือนมาทำให้ชมรม แต่เมื่อดูรายละเอียด นั่นคือการมาทำเพื่อช่วยตน
สาระสำคัญที่หลวงพ่อนิพนธ์มักให้สติก็คือ เมื่อเราเกิดศรัทธา จึงอยากทำตน ให้เป็นประโยชน์ เพื่อช่วยตน ผลก็คือ โรคจะทำลายเราไม่ได้ ด้วยผลที่เราทำนั่นเอง
หากแต่กรรมมีอำนาจ เมื่อใช้โรคเล่นงานไม่ได้แล้ว ก็จะเปลี่ยนรูปแบบ กลายเป็นความคิด เพื่อทำลายศรัทธา หรือเกิดทิฐิ จนทำให้เลิกไป
นั่นคือ การทำบุญ ตามรอยพระพุทธเจ้า ย่อมต้องมีมารผจญเป็นธรรมดา
เมื่อคนที่มาเป็นจิตอาสา มาทำตน เพื่อหาบุญ กรรมย่อมไม่สามารถใช้โรคเพื่อทำลายได้ จึงต้องอาศัยนิสัย อาศัยความคิด
นั่นคือ ภาพที่เราท่านจะเห็นบ่อยๆ คือ การไปเจอคนว่า คนด่า หรือกระทบกระทั่งกัน แล้วเกิดเป็นความคิด เป็นทิฐิทีละเล็กละน้อย ในขณะที่ร่างกายเริ่มดีขึ้น แต่ความขันติ อดทน ต่อมารผจญเริ่มน้อยลง
ในที่สุด ก็เบื่อหน่าย ตัดสินใจเลิกมา นั่นคือ กรรมเขาประสพความสำเร็จแล้ว เพราะเมื่อไม่มีบุญ เราท่านก็ต้องตกไปตามกระแสกรรมดั่งเดิมนั่นเอง
เราจึง อยากชี้สิ่งที่หลวงพ่อนิพนธ์พูดบ่อยๆ นั่นคือ "รู้เขา รู้เรา"
สิ่งที่เราท่านกำลังต่อสู้ ไม่ใช่โรค อันนั้นกระจอก และไม่ใช่ตัวแม่ หัวโจกใหญ่คือ "กรรม" ต่างหาก ที่เป็นตัวใช้ตัวสั่งให้เราท่านเป็นทุกข์
เป้าหมายของกรรม สำหรับคนที่ผ่านเข้ามาในชมรมคนรักสุขภาพ คือ ทำอย่างไรก็ได้ วิธีไหนก็ได้ ให้กระเด็นออกไป เพราะสิ่งที่แม่ชีเมี้ยนนำมา คือ ทางบุญของพระภูมี เป็นสิ่งเดียวที่มันกลัว
บางท่าน อาจพ่าย รสของสมุนไพร บางท่านเบื่อการรอคอย พิธีกรรม หากแต่เมื่อคนใดเริ่มเห็นผล และเริ่มมีศรัทธา จะเดินในแนวทางนี้เพื่อช่วยตนเมื่อไหร่ สิ่งที่จะทำให้กระเด็นไปได้ นั่นคือ ความคิด ที่ก่อให้เกิดทิฐิ
คนที่จะยืนหยัดในการช่วยตน จึงต้องทำใจรอเลยว่า ทางบุญของพระพุทธเจ้า มันต้องมีมารผจญ
หลวงพ่อนิพนธ์ จึงชี้สิ่งนี้ให้เห็นว่า ไม่ใช่เพราะคนนั้น เพราะคนนี้ สิ่งที่เกิด มันคือกรรมของเรา อาศัยคนนี้ คนนั้น มาทำให้เราท่านหลุดกระเด็นจากที่นี้ไปนั่นเอง
การมา จึงมาเพื่อช่วยตน และก็คงไม่ราบรื่น โรยด้วยกลีบกุหลาบ หากแต่ต้องอาศัยความขันติ อดทน เพราะกรรมมันจะมาเป็นมารผจญ คอยขวาง นั่นแหละชี้ให้เห็นว่า สิ่งที่กำลังทำ เป็นทางบุญ
เพราะหากเป็นทางกรรมแล้ว มันถูกกับจริต กับนิสัย จะไม่รู้สึกเป็นทุกข์เลย
เห็นคนแห่ไปดูหนัง ดูละคร ดูบอล ดูคอนเสิร์ต ไหม .... นั่นแหละทางกรรม มันจึงส่งเสริม ทุกข์ไม่มี เพราะมันไปรอวันข้างหน้านั่นเอง แต่สุขวันนี้
