ตรรกของความจริง

หลายคนเคยมีประสพการณ์ในชีวิตประจำวัน คือ รถคู่ชีพเกิดอาการ รวนหรือดับ สตาร์ทไม่ติด สิ่งที่เราคิดกัน ก็คือ พาเจ้ารถคู่ชีพไปหาช่าง

ช่างที่ชำนาญการ ก็จะสามารถหาสาเหตุของรถ สามารถเปลี่ยนอะไหล่ใหม่ใส่แทนเข้าไป ถ้ารถเรารุ่นเก่าหน่อย ปัญหาที่สำคัญก็คือ อะไหล่ไม่มี เลิกผลิตไปแล้ว ก็จะหาช่างที่รู้จริง และสามารถดัดแปลงรุ่นที่ใกล้เคียง ให้มาใช้กันได้ ก็คงมีไม่มาก ผู้ที่ทำได้ จึงได้ชื่อว่า "เซียนตัวจริง"

ฉันใดก็ฉันนั้น สิ่งที่เราพบเราเจอทุกเมื่อ เมื่อเราไปพบแพทย์ แต่เราไม่เคยตั้งข้อสังเกตุ หรือสงสัยเลยว่า แพทย์ที่เราเชื่อมั่น ฝากชีวิตไว้ให้นั้น เวลาตรวจเรา เขาใช้เครื่องมือของใคร ความน่าเชื่อถือของเครื่องมือนั้น เป็นเช่นไร

ก็อนุโลมได้ว่า เครื่องมือนั้นยอดเยี่ยม ทันสมัย วิเคราะห์ได้แม่นยำ แล้วยาที่หมอสั่ง เป็นยาที่หมอผลิตเองหรือไม่ ถ้าไม่ ยานั้นจะตรงอาการที่เราเป็นทั้งหมดหรือไม่ ก็ไม่เคยมีคำถาม

เปรียบเทียบกับหมอจีน หรือที่เรียกหมอแมะ เมื่อวินิจฉัยแล้ว ก็จัดยาให้ตามแต่ละบุคคล เป็นกรณีไป

เมื่อพิจารณาแล้ว หมอที่เราเชื่อมั่น เขาทำหน้าที่อะไรกันแน่ เป็นเซลล์แมนให้บริษัทยา มากกว่าใช่หรือไม่ ก็เพราะ ไม่มีการเลือกชนิดของยา ในแต่ละบริษัท ที่เหมาะสมกับคนไข้เป็นรายๆ แต่จะจัดยาให้เหมือนกันทุกรายใช่หรือไม่

จึงไม่น่าแปลก ถ้าจะมองมุมกว้าง ในตรรกของวงการแพทย์ปัจจุบัน คือ พ่อค้ายา สนับสนุนงานวิจัย เมื่อได้ผลงาน สนับสนุนให้ส่งคนมาเรียน แล้วกำหนดเป็นตำรา ให้ใช้ยาที่เขาผลิตขึ้น เป็นวงจรเช่นนี้ ตลอดมา

ด้วยตรรกอันนี้ คงจะเลี่ยงไม่ได้หรอก หากเราจะตั้งฉายาหมอในปัจจุบัน ว่า เป็นเซลล์แมนของบริษัทยาตัวจริง เสียงจริง ที่ได้มีการสร้างให้มีความน่าเชื่อถือ เป็นที่ไว้วางใจ

แล้วผลที่ปรากฎ เป็นเช่นไร ประเทศผู้ผลิตยา อาทิเช่น อเมริกา ผู้สร้างยาสำหรับมะเร็ง ในปีที่ผ่านมา ต้องใช้เงินกว่าสามแสนล้านเหรียญในการรักษา แต่มีผู้เสียชีวิตจากมะเร็ง นับหมื่นราย

ยาที่ผลิตช่วยคนประเทศเขายังไม่ได้เลย ขนาด เจ้าพ่อไอที "แอปเปิ้ล" ยังไม่รอด แต่กลับมาให้หมอบ้านเรา โพนทะนา คุณสมบัติและใช้ยาที่เขาสร้างขึ้น กับคนไข้ในบ้านเรา พร้อมกับความหวังลมๆ แล้งๆ ว่า มีโอกาสหาย

เราไม่รู้ว่า ก็ความจริงมันฟ้อง แจ่มแจ้งดังนี้ จึงไม่เข้าใจว่า คนไทยพี่น้องเรา ไปเชื่อหมอได้อย่างไร ด้วยตรรกอย่างไร ในเมื่อ คนของเขายังไม่รอด แล้วเราจะรอดได้อย่างไร และถ้ารอดได้จริง คนของเขาจะตายด้วยมะเร็งมากมายอย่างนี้ได้อย่างไร ในเมืองที่ถือว่า คนคือทรัพยากรที่มีค่าที่สุด

ตรรกที่น่ากังขานี้ ยังสร้างศรัทธาให้คนไทยได้ไม่เสื่อมคลาย ช่างน่าฉงนสำหรับเรายิ่ง ว่าเพราะเหตุใด แต่ก็มาถืงบางอ้อ ที่หลวงพ่อนิพนธ์ กล่าวคำของแม่ชีเมี้ยนว่า "มนุษย์มีกรรม กรรมจึงทำให้เห็นกงจักรเป็นดอกบัว" นี่เอง

ลองหยุดคิดตรรกนี้สักนิด ...... แล้วลองคิดว่า ทำไมปู่ย่าตายาย เราอยู่ได้โดยไม่มีหมอ

ช่างที่ไม่มีแม้แต่เครื่้องมือวินิจฉัยของตนเอง ไม่สามารถสร้างชิ้นงานขึ้นเอง ให้เหมาะแก่รถ เฉพาะแต่ละคันได้ กลับได้รับความไว้วางใจ ยิ่งไปกว่านั้น รถของช่างเอง ยังซ่อมไม่ได้เลย .... ตรรกข้อใด จึงทำให้เชื่อช่างนี้ได้