กรรมมีมาตรฐาน มีจุดเริ่ม มีจุดจบ เมื่อกรรมทำให้อุบัติเป็นโรคมะเร็ง นั่นจึงหมายถึงการกำหนดวันที่แน่นอนให้ เราท่านจึงได้ยินหมอวินิจฉัย ว่า เวลาของคุณเหลือเท่านั้น เท่านี้
เมื่อจะกอบกู้ ฟื้นฟูตน ก็ต้องใช้หลักการเดียวกัน นั่นคือ ความมาตรฐาน
ดังนั้น คุณสมบัติของผู้ป่วยมะเร็งที่จะฟื้นฟูตน จึงอยู่ที่มาตรฐานนั่นเอง จะทำเหมือนโรคอื่นๆทั่วไป ไม่ได้เลย เพราะต้องแข่งกับเวลานั่นเอง เวลาที่ใช้ในการทำลายอวัยวะ
โรคอื่นแค่ทำให้ภูมิอ่อนแอ แล้วก็เกิดอาการจึงตาย ไม่ได้ทำลายอวัยวะ แต่มะเร็ง ทำลายอวัยวะ นี่คือ ตัวกำหนดเวลา
ดังนั้น คุณสมบัติที่จะประสพผล และใช้ในการคัดเลือก จึงขึ้นกับมาตรฐานของคนผู้นั้น เป็นสำคัญ คนที่มีความพร้อม มีวันเวลา สามารถมาฟื้นฟูตน จนเป็นมาตรฐาน ไม่ใช่อยากมาก็มา ไม่อยากก็หยุด มีธุระอื่นที่สำคัญกว่าชีวิต ... จึงหวังผลจากแนวทางสมุนไพรพระภูมีที่แม่ชีเมี้ยนนำมา ไม่ได้เลย
หน้าที่หนึ่งของผู้ป่วย คือ ทุกสัปดาห์ต้องรายงานสภาพอาการ หากมีอาการบวม หรือ อื่นใด ต้องรายงานทุกครั้ง เพื่อหยุดอาการนั้นๆ ซึ่งบางครั้ง อาจจำเป็นที่หลวงพ่อนิพนธ์ต้องให้พักฟื้นฟู สามวันเจ็ดวัน ก็ต้องมีวันเวลาให้
คนที่สามารถทำตามคำบอกของหลวงพ่อนิพนธ์ นี่ถือว่า เปรียบเหมือนทำตามหมอสั่งได้ ย่อมการันตีถึงความสำเร็จทุกตัวคน
สำหรับคนอีกกลุ่มที่ไม่มีมาตรฐาน ก็จะถูกจัดเป็นอีกกลุ่ม หลวงพ่อนิพนธ์เรียกว่า กลุ่มที่ไม่หวังผล อยากทานก็ทานไป ได้แค่ไหน ก็แค่นั้น
คนกลุ่มนี้ จึงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องทำตามที่หลวงพ่อนิพนธืกำหนด จะมาไม่มา และหรือ ไม่จำเป็นต้องมารายงานอาการ แต่อย่างใด
หากแต่บุคคลที่จะเข้ามาใหม่ ก็จะคัดเฉพาะคนที่สามารถยืนระยะ และทำตนเป็นมาตรฐานได้เท่านั้น
บทสรุป หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวว่า คนไข้มะเร็งที่มาลงทะเบียน ในวันงานเปิดอาคาร ถึงวันนี้ มีประมาณ หนึ่งพันคน คนที่ไม่สามารถทำตามมาตรฐาน ก็จะถูกแบ่งไปเป็นกลุ่มอื่น แยกออกไป และเน้นไปยังกลุ่มคนที่ทำตนเป็นมาตรฐาน อันหมายความว่า ทุกคนที่เข้ามาตรฐาน รับรองว่า มีร้อยก็ประสพผลทั้งร้อย หากถึงพรหมลิขิต ก็การันตีว่า เป็นการตายที่สบาย ไม่เหมือนผู้ป่วยมะเร็งทั่วไป ไปอย่างสบาย ไม่ทุรนทุราย ไม่ต้องฉีดมอร์ฟีน ถึงเวลาก็ง่วงนอน หลับไป
ตอนนี้ ภาระหนัก จึงอยู่ที่การจัดหาสมุนไพร โดยเฉพาะสมุนไพรเขียว ที่ต้นปี ก็จะร่วงหมด กรรมการท่านหนึ่ง จึง บริจาครถมินิบัสให้ และกรรมการกลุ่มหนึ่ง ก็จัดหาคนมาช่วยเก็บสมุนไพร เพื่อแช่เก็บไว้ให้พอใช้ ไม่ขาดแคลนในช่วงต้นปี
คำถามจึงมีอยู่ว่า หลวงพ่อนิพนธ์ และกรรมการ ทุ่มเทเต็มที่ในการฟื้นฟู ให้ความสำคัญแก่ชีวิต เปิดดำเนินการทุกพฤหัส และอาทิตย์ ไม่มีวันหยุด ... สิ่งที่คาดหวัง ก็คือ จะพบคนจริง ที่ให้ความสำคัญแก่ชีวิต เป็นอันดับแรก มุ่งมั่นฟื้นฟูตน จนสำเร็จ
ที่นี่ ไม่กลัวโรค แต่กลัวคนไม่จริง เพราะเสียเวลาทั้งสองฝ่าย ดังนั้น คนกลุ่มนี้ จึงจำเป็นต้องถูกปฏิเสธ และต้องมีการคัดเลือกบุคคล เพราะที่นี่อยู่ด้วยลำแข้ง ไม่มีองค์กรใดๆ มาเหลียวแล ไม่สามารถสูญเสียไปกับสิ่งที่ทำแล้วเสียเปล่าได้
พร้อมก็มา ประสานมือกัน ความสำเร็จย่อมเกิดแน่ หากไม่พร้อม ยังมีที่หวังอื่น ยังมีกิจอื่นที่สำคัญกว่า .... ไม่ต้องมา
แล้วปีหน้ามาดูกัน คนที่หายมะเร็ง เดินกันให้เกลื่อน ที่สำคัญ คนเหล่านั้น จากขยะของบ้าน ของสังคม จะกลายเป็นกำลังของสังคม เพราะคนเหล่านั้น จะกลายเป็นคนดี ที่กลัวกรรม มีธรรมของพระภูมีในหัวใจ เป็น เข็มทิศ ในการดำเนินชีวิต
