วันหนึ่งด้วยความบังเอิญจึงพบว่า ในยามที่คนไข้ท่านนี้อยู่กับคนใช้ของตน วาจาที่ใช้ล้วนกราดเกรี้ยว ดุด่า
ด้วยความเมตตา หลวงพ่อนิพนธ์จึงเรียกมาเตือนสติว่า โรคมะเร็งที่เป็นอยู่ นั่นหมายความว่าสถานะของตน นั้นไม่สามารถที่จะทำบาปได้อีกแล้ว
การจะกอบกู้ชีวิตตน ต้องใช้ความเมตตา เป็นหลัก แลแสวงหาบุญ บุญก็พึงเกิดจากมนุษย์และสัตว์นั้นแล ... มะเร็งยังพอทำเนา แต่นิสัยนี้สิน่ากลัว
หากจะช่วยตน ให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์เกื้อกูลเมตตาตน ตัวเราก็ต้องให้สุขแก่ผู้อื่น มีเมตตาแกผู้อื่นก่อน สุขที่ให้ผู้อื่นจึงย้อนมายังตน
เลิกด่าคนใช้ไม่ได้ ก็อย่าหวังหายมะเร็งเลย ทานสมุนไพรให้ตาย ก็ไร้ผล เพราะพฤติกรรมนั้นมันทำลายค่าไปหมดนั่นเอง สมุนไพรมีวิญญาณ รับรู้ ไม่ช่วยโจรหรือคนชั่ว ที่กำลังจะหมดแรง ให้มีแรง แล้วกลับมาเป็นโจร หรือ ทำร้ายผู้อื่นได้อีกเป็นอันขาด ....
มิฉะนั้น คนที่ถูกทำร้าย สัตว์ที่ถูกนิสัยคนเหล่านี้ เข่นฆ่าทารุณ ก็ไปฟ้องฟ้าดิน ว่า คนนี้นิสัยโหดร้าย สมควรตาย แล้วฟ้าดินให้สมุนไพร ให้หลวงพ่อนิพนธ์ไปช่วยคนผู้นี้ได้อย่างไร
ถ้าคนผู้นี้ตายไป มนุษย์และสัตว์ มากมายก็ไม่ต้องเดือดร้อนอีก ...
หลวงพ่อนิพนธ์สรุปว่า สมุนไพรคือ ธรรมหมวดหนึ่งของพระภูมี แลเอกลักษณ์ของธรรม คือ ความสุข อันจักเกิดแก่ผู้ประพฤติ และคนรอบข้าง คนที่จักประสพผลในการทานสมุนไพร ผลท้ายที่สุด จึงหลีกหนีไม่ได้เลย ที่จะต้องกลายเป็นคนดี
แม้นจะใช้เล่ห์เหลี่ยม ซ่อนแง่ ซ่อนมุม ไว้สักฉันใด หลอกตัวหลวงพ่่อนิพนธ์ได้ หลอกใครต่อใครได้ ต่อหน้ามะพลับ ลับหลังตะโก ... แต่ก็หลอกตาฟ้าดิน ที่เป็นพยานใหญ่ไม่ได้ ดังนั้น หากแม้นไม่หาย ก็จักโทษสมุนไพร หรือโทษใครไม่ได้เลย เพราะมีผู้ทำได้ จะโทษก็แต่ตนของตนเองที่ทำไม่ได้
หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวว่า ทางที่ดี หากไม่ชอบแนวทางนี้ ไม่อยากเปลี่ยนพฤติกรรม ก็ควรที่จะบ้านใครบ้านมัน ชอบทางไหนไปทางนั้น จะได้ไม่เสียเวลา ตายไปก็จะได้ไม่ต้องมีอะไรติดค้าง มิฉะนั้น ยามตายอาจจะบอกว่าที่นี่หลอกลวง ทานมาตั้งนาน ก็ไม่หาย และที่ตาย ก็โทษสมุนไพรซะอีก ... กรรมมันจะติดตัวกันเข้าไปใหญ่
คำในพระไตรปิฏก ที่มักเห็นบ่อย แต่ไม่สนใจ นั่นคือ "ทุกเช้า พระภูมีจะทรงพิจารณาสรรพสัตว์ แล้วดูว่า ควรจะไปโปรดผู้ใด ... " ไม่ใช่เห็นใครก็โปรดดะ ... นี่แหละหลักปราชญ์ เขาฝึกบุรุษ เฉพาะคนที่ฝึกได้ นอกนั้น ไม่ยุ่ง ไม่เกี่ยว
