หน้าที่

ระยะนี้ ระหว่างการรอการแล้วเสร็จของสถานที่ ที่รัฐทวายของพม่า นั่นก็หมายความว่า เป็นช่วงที่หลวงพ่อนิพนธ์ อยู่ในระหว่างการพิจารณาว่า กิจกรรมในอนาคต ควรจะดำเนินการอย่างไร

เราท่านจึงได้ยินท่านเปรยบ่อยๆว่า มาถึงวันนี้ สิ่งที่หลวงพ่อนิพนธ์ทำมา น่าจะเห็นเป็นรูปธรรม ชัดเจน นั่นคือ เป็นทางเลือกแก่คนที่อยากฉีกพรหมลิขิต จากเคมีลิขิต มาเป็นธรรมชาติลิขิต เดินตามรอยพระภูมี ก็เนื่องด้วยปริมาณที่มากขึ้นของผู้ประสพผลสำเร็จในแนวทางนี้นั่นเอง

ด้วยเหตุนี้ กิจกรรมต่อไปเพื่อจรรโลง สมุนไพรและธรรมคำสอนของพระภูมีให้โดดเด่น จึงต้องเข้ารูปเข้ารอย นั่นคือ แต่ละภาคส่วนต้องรู้หน้าที่ของตน

และปัจจัยนี้เอง ที่ใช้เป็นตัวกำหนดคุณสมบัติว่า กิจกรรมจะไปได้ตลอดหรือไม่

ไม่ว่าด้วยเหตุอันใด ทางฝั่งพม่า ได้แสดงคุณสมบัตินี้ นั่นคือ หน้าที่ในการรับผิดชอบ ไม่ว่าจะเป็นสถานที่ วัตถุดิบ รวมไปถึง ข้อกฎหมาย มาเชิญชวน นั่นหมายถึงหากเลือกพม่า หลวงพ่อนิพนธ์ก็มีหน้าที่เพียงใช้องค์ความรู้ที่มี เพื่อดำเนินการจัดการให้เป็นไปตามรูปรอยของพระภูมีเท่านั้นเอง

หากแต่คำปรารภที่เรามักได้ยินเสมอ ก็คือ เมื่อชีวิตนี้เกิดมาในแผ่นดินไทย ก็อยากให้สิ่งดีๆนี้ สถิตย์ในเมืองไทย ให้เป็นที่พึ่ง ของพี่น้องคนไทย

หากแต่ความปรารถนานี้ ก็ต้องทำให้พี่น้องคนไทย เห็นคุณค่า แล้วสร้างคุณสมบัติแสดงให้เห็นว่า อยากได้ อยากให้คงอยู่เป็นที่พึ่ง

แต่เมื่อวันเวลามาถึง เหมือนเด็กนักเรียน ก็ต้องสอบ หลังจากใช้เวลาสอนมาเนิ่นนาน แสดงให้เห็น ทำให้เห็น สิ่งที่โลกทำไม่ได้ มาก็มากมายหลายคน ผลที่ได้คือ คนไทย ไม่รู้สึกอะไรเลย

ภาพที่สะท้อนออกมา จนเป็นคำพูดที่อาจจะเรียกว่าน้อยใจก็ได้ นั่นคือ กองสมุนไพร ที่ไม่เคยแม้แต่สักครั้งสักครา ที่จะกองเป็นภูเขา เพื่อให้ท่านได้ทำให้คนทาน สมบูรณ์ เพียงพอ ในการต่อสู้ฟื้นฟูตัวคนไข้

กลับกลายเป็นสภาพที่ผู้ให้ ต้องกล่าวเชิญชวน อ้อนวอน แทบจะเรียกว่า ทำตนเป็นขอทาน เพื่อให้คนที่มา ได้สร้างคุณสมบัติ คือ การให้

ความเป็นนักสู้ในสายเลือด แม้นจะสู้จนถึงหยดสุดท้าย หากแต่วันเวลามีกำหนด มีอายุขัย เมื่อถึงเวลาแล้ว สิ่งดีๆที่นำมาให้ ไม่สามารถสร้างได้ในเมืองไทย ก็ต้องถึงวันสิ้นสุด

เราไม่อยากคาดเดา แต่คิดว่าหากภาพกองมะพร้าว กองพริกไทย กองมะกรูด กองมะนาว กองขิง กองดีปลี ... ยังไม่ปรากฎ เพื่อแสดงคุณสมบัติว่า สิ่งดีๆนี้ คนไทยยังต้องการ เมื่ออาคารของพม่าแล้วเสร็จ ภาพนี้ไปปรากฎที่พม่าแทน นั่นคือ วันที่คนไทย จะสูญเสียสิ่งดีๆนี้ไปอย่างแน่นอน

และก็เมื่อสูญเสียไป จะเรียกร้องกลับ ไม่ว่าจะทำฉันใด ก็ไม่มีทางได้คืน อุปมาดังถ้ำกระบอก สูญเสีย ฉันใด ก็ฉันนั้น

ก็เป็นแผ่นดินของผู้ให้ เริ่มต้นพงศาวดาร ล้วนแล้วมาจากการให้ ไม่ว่าจะสูตรหรือธรรมคำสอน พระภูมีก็ให้ แม่ชีเมี้ยนนำมาสอน ก็ให้ ผู้ทำก็ทำให้ เหลือแต่วัตถุดิบเท่านั้น ... รอว่ามาจากการให้ของคนในกลุ่ม เท่านั้นเอง นั่นคือ ผลสุทธิที่ได้ ไม่มีใครเป็นหนี้ใคร

หากกลไกพึ่งตนเองในกลุ่ม เกิดไม่ได้ นั่นหมายความว่า เราท่านก็ยังก่อหนี้ ยิ่งทานก็ยิ่งเป็นหนี้ แล้วอะไรจะเกิด หนี้เก่าตามมาทวงยังใช้ไม่หมด หนี้ใหม่มาอีกแล้ว

ภาพกองสมุนไพร ในโรงทาน จึงเป็นตัวตัดสินว่า คนที่มา เรียนรู้ และทำหน้าที่ เพื่อสร้างคุณสมบัติหรือไม่ ... นั่นก็เป็นตัวทำนายทายทักได้ว่า ผลของการดำเนินกิจกรรมจักเป็นเช่นไร

พุทธประวัติ จึงไม่มีโบสถ์ ไม่มีวิหาร หากแต่มีโรงทานที่ใหญ่ยิ่ง มีสถานที่รองรับคนทุกข์ เป็นแหล่งรวมคนทุกข์ ที่มารวมตัวกันทำ และปฏิบัติตามธรรมคำสอน จนพ้นทุกข์

วันอาทิตย์ที่ผ่านมา ขณะที่หลวงพ่อนิพนธ์เดินผ่านคนไข้ บางคนกล่าวว่า "หลวงพ่อค่ะ อย่าทิ้งพวกเราน่ะค่ะ" คำตอบที่ได้คือ ไม่ใช่ท่านทิ้ง หากแต่เป็นเราท่านตากหากที่ทิ้งท่าน

พิจารณาเอาเองกันเถิด เมื่อความจริงเป็นเช่นนี้ ภาพที่ปรากฎ จะบอกท่านเองว่า สถานที่นี้จะคงอยู่หรือดับสูญจากแผ่นดินไทย

คำว่าอยากได้ของเราท่าน มีแต่เพียงคำพูด อยากพบอยากเจอ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ อยากช่วยตนให้พ้นทุกข์ หากแต่เขาดูที่คุณสมบัติ ดูที่พฤติกรรม

ความจริงมันฟ้อง ม็อบราชดำเนิน พูดระดมทุน วันเดียว ได้ ๘ ล้านกว่าบาท คนระดมทุนผู้ใจบุญหาข้าวเลี้ยงหมา ไม่กี่วัน ได้ ยี่สิบกว่าล้าน พระสร้างโบสถ์ สร้างวิหาร ร้อยล้าน พันล้าน ... ช่วยกันทำ สิ่งเหล่านั้น หามีประโยชน์กับสิ่งที่มีค่าที่สุดในโลก คือมนุษย์ ไม่ แม้แต่สักนิด

หากแต่หลวงพ่อนิพนธ์ พูดแล้วพูดอีก เชิญแล้วเชิญอีก กองบริจาคสมุนไพรก็ไม่เคยสูง เหมือนกองของโลงที่มูลนิธิขุนรัตนาวุธ ที่ตั้งอยู่ใกล้กันได้เลย

สิ่งศํกดิ์สิทธิ์ พระภูมีทรงตรัสว่า ขอไม่ให้ แต่ใครทำ ใครได้ ใครมีคุณสมบัติ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ก็ไปอยู่กับผู้นั้น ... เมื่อวันสอบมาถึง ไม่ต้องรอฟ้า รอเทวดา มาบอก ก็รู้ผลว่าคุณสมบัติของคนไทย ผ่านหรือตก

สถานที่นี้ ไม่ใช่รอของบริจาค เพราะไม่ได้ทำตนเป็นชูชก เป็นขอทาน หากแต่เป็นสถานที่เชิญคนมาร่วมทำตนเป็นพระเวสสันดร คือ ผู้ให้ นั่นคือ นำสิ่งของมาร่วม สิ่งที่รับ ก็เป็นน้ำเหงื่อของเรา ไม่เป็นหนี้ใคร ส่วนที่เกิน ก็แบ่งปันให้คนยากไร้ ที่ไม่มี