ทันกัน

เมื่อกรรมของมนุษย์รุนแรงขึ้น ผลก็คือ โรคจะมีการพัฒนาความรุนแรงขึ้นตามกรรมที่ทำนั้นเอง

สิ่งนี้เป็นที่รู้กันดี สำหรับพระถ้ำกระบอก โดยเฉพาะสามพี่น้องที่เป็นผู้นำขบวน

อันมีความหมายว่า เมื่อถึงระยะเวลาหนึ่งสูตรสมุนไพรที่ใช้ ต้องมีการเพิ่มตัวยาสมุนไพรเข้าไป ให้มีความสมน้ำสมเนื้อกับความแรงของโรคที่ทวีขึ้น

และด้วยเหตุนี้เอง เมื่อหลวงพ่อนิพนธ์ถูกบังคับให้ลาสิกขาออกจากถ้ำกระบอกในปี ๑๐ แล้วนั้น ความสนใจของท่านจำรูญ ที่ทราบถึงความจริงข้อนี้ จึงมุ่งไปที่หีบเหล็ก อันเป็นที่เก็บตำราของแม่ชีเมี้ยน ที่ซึ่งวางอยู่ ณ.หัวนอนของแม่ชีเมี้ยนนั้นเอง

ครั้นเมื่อแม่ชีเมี้ยนให้คนไปตามหลวงพ่อนิพนธ์มาพบ ก่อนที่จะลาสังขาร นั่นก็คือ การให้มานำหีบเหล็กใบนี้ออกจากถ้ำกระบอกไปนั่นเอง

คำสั่งเสียในวันนั้น ก็คือ "ให้นำหีบเหล็ก ซึ่งเป็นตำราของแม่ออกไป ก่อนที่แม่จะสาบถ้ำกระบอก แล้วเอาอำนาจกลับมาไว้ที่ตำราในหีบเหล็กนี้ ทั้งนี้ให้นำตำราไปหาบุญ และทดแทนแผ่นดินเกิดแทนแม่"

ปัญหาก็คือ ท่านจำรูญ ผู้ซึ่งเป็นตำรวจสายสืบเก่า ได้จัดเวรยาม ให้พระถึง ๕๐ รูป เฝ้าหลวงพ่อนิพนธ์ตลอดเวลา แม้กระทั่งกระดาษชิ้นหนึ่ง ก็ต้องตรวจ ที่สำคัญคือ ให้เฝ้าหีบเหล็กตลอดเวลาไม่ให้คลาดสายตา

หลวงพ่อนิพนธ์จึงถามแม่ชีเมี้ยนว่า จะเอาออกไปได้โดยวิธีใด ในเมื่อมียามมากมายขนาดนี้ แม่ชีเมี้ยนทรงตรัสว่า เมื่อถึงเวลาเที่ยงคืน ก็ให้มานำออกไปตามท่านบอก

หลวงพ่อนิพนธ์จึงนัดแนะกับลูกศิษย์เก่า ให้นำรถมารับในเวลาดังกล่าว ครั้นเมื่อถึงเวลา หลวงพ่อนิพนธ์นำหีบเหล็กออกมา ก็เห็นพระที่เป็นยามทุกรูป หลับสนิทเหมือนต้องมนต์ จึงนำหีบเหล็กไปเก็บที่บ้านพ่อ แล้วรีบกลับมาหาแม่ชีเมี้ยนดังเดิม

หลวงพ่อนิพนธ์จึงมักกล่าวว่า นี่และฤทธิ์ของแม่ชีเมี้ยน เพราะเมื่อนำหีบไปแล้ว หากแต่พระที่เป็นยามทุกรูปก็ยังเห็นหีบเหล็กอยู่ที่หัวนอนของแม่ชีเมี้ยน แม้แต่ตัวท่านจำรูญเองก็ตาม

จวบจนใกล้ลาสังขาร คำสั่งเสียสุดท้าย จึงตรัสว่า หลังจากท่านลาสังขารแล้วนั้น ให้หลวงพ่อนิพนธ์ออกจากถ้ำกระบอกให้เร็วที่สุดภายในหนึ่งชั่วโมง และหากทำได้ ก็ให้นำสังขารของท่านไปด้วย มิฉะนั้น จะถูกนำไปขายกิน

ยิ่งไปกว่านั้น นั่นคือคำสาปอันมหาศาลที่มีต่อถ้ำกระบอก อันเป็นเหตุที่ว่า เมื่อไปแล้วห้ามกลับมาที่นี่อีก

เมื่อแม่ชีเมี้ยนละสังขาร ครบหนึ่งชั่วโมง ท่านจำรูญจึงรู้ว่า หีบเหล็กหายไป จึงให้ลูกศิษย์ที่เป็นตำรวจ ออกหมายจับหลวงพ่อนิพนธ์ ในข้อหายักยอกของถ้ำกระบอก และให้พาตำรวจไปตรวจค้นที่บ้านพ่อของหลวงพ่อนิพนธ์

นี่จึงเป็นความอัศจรรย์ที่ท่านมักเล่าให้ฟังเสมอ เพราะหีบเหล็กได้วางบนชั้นบนของบ้านที่โล่งไม่มีสิ่งของอื่นใดเลย หากแต่ตำรวจเหล่านั้น ค้นสักเท่าใดก็ไม่พบเห็น

หลวงพ่อนิพนธ์จึงได้หลบหนีไปอยู่ประเทศลาว และหมายจับนั้นก็ได้มีคณะลูกศิษย์ระดับนายพลของหลวงพ่อนิพนธ์มาไกล่เกลี่ยกับท่านจำรูญ จนยกเลิกหมายจับไปในที่สุด

การยกเลิกนั้น มาพร้อมกับคำสาบานที่ท่านจำรูญให้หลวงพ่อนิพนธ์กล่าวว่าจะไม่ตั้งสำนักมาแข่งกับถ้ำกระบอก ตราบใดที่ท่านยังมีชีวิตอยู่

กว่าจะได้ตำรามา และรักษาไว้ ผ่านอุปสรรคมากมาย

และด้วยตำราในหีบเหล็กนี้ ยิ่งสร้างความอัศจรรย์แก่หลวงพ่อนิพนธ์นัก เพราะแม่ชีเมี้ยนรู้ได้อย่างไรว่า เมื่อถึงปีนั้น จะมีโรคเอดส์ ให้ทำสมุนไพรตัวนี้ เมื่อถึงปีนั้น สมุนไพรตัวไหนต้องเพิ่มตัวสมุนไพรใดลงไป จึงจะทันกับความรุนแรงของโรคในยุคนั้น

และปีนี้ ก็เวียนมาบรรจบอีกครั้ง ที่จะต้องเพิ่มสรรพคุณตัวยาของสมุนไพร ให้มีฤทธิ์มากทันกับโรค

ดังนั้น หากยังได้รับอนุญาติจากแม่ชีเมี้ยนให้ทำต่อได้ หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวว่า สมุนไพรตัวใหม่สองตัว และสมุนไพรเดิมที่ได้เพิ่มตัวยาเข้าไป จะทำให้สรรพคุณของสมุนไพรเพิ่มมากขึ้น เห็นผลเร็วขึ้น

เมื่อกรรมมันแรงขึ้น ผลคือ โรคพัฒนาขึ้น การจะสู้ ก็ต้องพัฒนาสมุนไพรตาม และยิ่งไปกว่านั้น นั่นคือการพัฒนาตนให้เป็นคนดี ตามจุดมุ่งหมายของเจ้าของตำรา และแม่ชีเมี้ยน

จุดตายของสมุนไพร ที่ทำให้ช่วยไม่ได้ทุกคน นั่นคือ สรรพคุณของสมุนไพร จะเป็นไปตามคุณสมบัติของผู้ทาน อันเป็นเหตุชี้ขาดว่า การหายหรือไม่ ขึ้นอขู่กับผู้ทานนั่นเอง

หลวงพ่อนิพนธ์ จึงกล่าวว่า โรคไม่น่ากลัว กลัวนิสัยที่ไม่ยอมพัฒนา ไม่ยอมเปลี่ยนนี้เอง สิ่งนี้แหละคืออุปสรรคของการหาย เพราะใครก็ช่วยไม่ได้ ต้องทำเอง

โรคมันแพ้สมุนไพรอยู่แล้ว และกรรมก็แพ้ทางธรรมของพระภูมีเช่นกัน หากแต่คนที่เชื่อแล้วทำตามมันมีน้อย เราท่านจึงยังเห็นคนที่ประสพผลน้อยนั่นเอง

คำท้าทายที่หลวงพ่อนิพนธ์มักกล่าวเสมอคือ "ถ้าเราทำให้เขาเชื่อและทำตามเราได้ทั้งแสนคน มันก็หายทั้งแสนคนนั่นแหละ หากแต่แสนคนนั้น มีคนเชื่อและทำตามแค่คนเดียว มันก็หายแค่คนเดียว ทั้งที่กินสมุนไพรหม้อเดียวกัน"

กรรมมันก้าวไปแล้ว โรคมันก็พัฒนาไปแล้ว เหลือแต่เราท่าน ....ที่จะทำตนให้ทันกันเพื่อช่วยตนเท่านั้นเอง