กระพี้ หรือ แก่น

ความเป็นปราชญ์ของศาสนา ซึ่งเราอยากจะชี้ให้เห็นในมุมหนึ่ง นั่นคือ การเลือกคน

ธรรมหมวดสมุนไพร เป็นธรรมที่เราจักเห็นความฉลาดปราดเปรื่องของพระพุทธเจ้า ที่นำมาใช้เพื่อคัดสรรคนที่มีคุณสมบัติ แล้วผู้ใดสอบผ่าน ก็สามารถไต่ระดับ สามารถเข้าไปเรียนธรรมหลุดพ้น

เป้าหมายประการเดียวของพระพุทธเจ้า คือ การสร้างคน หากแต่วันเวลามีจำกัดในการเผยแพร่ธรรม ดังนั้น เราท่านจึงได้ยินบาลีที่กล่าวว่า พระพุทธเจ้าทรงเลือกบุคคลที่สมควรฝึกได้เท่านั้น

ธรรมหมวดสมุนไพร เป็นอีกเครื่องมือหนึ่งที่เราเห็นว่า ใช้ในการคัดกรองคนได้เป็นอย่างดี

คำสอนของหลวงพ่อนิพนธ์ จึงชี้ให้เห็นว่า การจักประสพความสำเร็จในการช่วยตน มีสองขา ๑ สมุนไพร ๒ บุญ

ความหมายที่อรรถาธิบายให้ฟังนั่นคือ หากเลือกแต่ขาสมุนไพร คนผู้นั้นก็กลายเป็นกระพี้ อันหมายถึง คัดทิ้งไป หากแต่ผู้ใด เลือกทั้งสองขา ทั้งสมุนไพร และบุญ นั่นจึงมีคุณสมบัติเป็นผู้ที่สามารถฝึกได้

ผู้ที่เลือกสมุนไพร อุปมาเหมือนหนีเสือได้ ผู้ที่เลือกทั้งสมุนไพรและบุญ จึงจักหนีทั้งเสือ ทั้งจรเข้ได้ เรียกว่าชีวิตปลอดภัยอย่างแท้จริง

ขาของสมุนไพร จึงเหมือนเครื่องเชิญชวน ให้มาสัมผัส ให้ได้พิจารณา แล้วก้าวเข้ามายังขาบุญ หากแต่คนส่วนใหญ่พอใจแค่นั้น หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวว่า ขาของสมุนไพรจึงเหมือนการแสดงปาฏิหารย์ให้เห็นเบื้องต้น สนองความอยากเบื้องต้น แต่ยังไม่พ้นกรรม ดังนั้นอุปมาเหมือนปาหี่ของศาสนา

วันหนึ่่งเมื่อพร้อม เราท่านจะได้เห็นปาหี่ที่แสดงความยิ่งใหญ่ของบุญญาธิการของศาสนา ด้วยการใช้ขาสมุนไพรเพียงอย่างเดียว ตอบสนองความต้องการของมนุษย์ทั่วไป ให้ได้เห็น ให้ได้สัมผัส

นั่นคือการรักษาโรค ที่คนทั้งโลกแก้ไม่ได้ โรคเอดส์ มาเลย โรคมะเร็ง มาเลย โรคร้ายแรงต่างๆ มาเลย เข้าคอร์ส ทานสมุนไพร ครบคอร์ส หายโรคเหล่านั้นที่เป็นแน่นอน

แต่... หลวงพ่อนิพนธ์กล่าวว่า กรรมมันอยังอยู่ ฉะนั้น รับรองว่า หายจากโรคที่เป็น แต่ไปตายด้วยเหตุอื่น อันนี้ช่วยไม่ได้

และนั่นคือ บทแสดงเพื่อใช้ตอบแทนคุณแผ่นดิน ที่ผู้คนจะหลั่งไหลกันมารักษาตัว และประสพความสำเร็จ ยอมรับในอำนาจบุญญาธิการของศาสนา ผลก็คือ ประเทศจะมีรายได้มหาศาลนั่นเอง

คนยุคใหม่ เห็นว่าต้องสร้างเทคโนโลยี ต้องทันสมัย เพื่อแข่งขัน แต่สิ่งดีๆที่แม่ชีเมี้ยนทิ้งไว้ให้ ไม่มีที่ใดในโลกทำแข่งได้อย่างแน่นอน กลับไม่มอง ... แต่กระนั้น ก็หยุดไม่ได้หรอก เหมือนดอกบัวเกิดท่ามกลางโคลนตม ฉันใดก็ฉันนั้น

บทสรุปที่หลวงพ่อนิพนธ์สอน จึงชี้ให้เห็นว่า อยากเป็นกระพี้ ก็เลือกเฉพาะสมุนไพร เมินความรู้ เมินพฤติกรรมในการหาบุญ แต่ก็ต้องยอมรับความจริง กระพี้ไม่คงทน เจอปลวกก็ยุ่ยแล้ว หากแต่อดทน ปรับเปลี่ยนพฤติกรรม เรียนรู้ แล้วเอาวินัยธรรมบางสิ่งบางอย่างไปปฏิบัติ ไปเปลี่ยนแปลงตน จนกลายเป็นแก่น นั่นคือ สามารถสร้างบุญเลี้ยงตนได้ ชีวิตก็จะมั่นคง ปลอดภัย อยู่ยืนยาวเหมือนแก่นของไม้ ที่ปลวกแทะไม่เข้านั่นเอง

บทสุดท้าย ในการเป็นเคนดีของพระพุทธเจ้า นั่นคือ ต้องทำตัวเหมือนวัวพันหลัก มีพันธนาการกับหลักธรรม ไม่ว่าเดินไปแห่งหนใด ก็วนอยู่กับหลักธรรมนั้น ไม่หลุดไปไหน มิใช่ทำตัวเลื่อนลอย ปล่อยตามนิสัยตน ไม่มีเชือกอันใดไว้เหนี่ยวรั้งเลย

คนที่เป็นแก่น จึงต้องมีเกราะ มีวินัยธรรมของพระพุทธเจ้า บางสิ่งบางอย่าง มาควบคุม เป็นเกราะบังกรรม .... ชีวิตจึงปลอดภัย

เมื่อธรรมหมวดหนึ่งเราท่านทำได้ วันใดที่พระพุ่ทธเจ้าปรากฎโฉม หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวว่า เหมือนคนคุ้นเคย จะไปรับธรรมมาปฏิบัติย่อมเป็นเรื่องง่าย เพราะเคยทำมาแล้วเบื้องต้น เคยควบคุมนิสัยบางสิ่งบางอย่างมาก่อน ... แต่วันนี้ แค่หายโรค สำหรับพระพุทธเจ้านั้น เขาเอากันถึงหลุดพ้นเลย

ประเภท จะเข้าไปขอพรพระพุทธเจ้า เหมือนขอพรพระ พรเจ้า เหล่านั้น พระพุทธเจ้าท่านเมินไม่มองหรอก เพราะหลักของท่าน เป็นหลัก "ตนพึ่งตน" แค่หมวดสมุนไพรยังไม่ผ่าน ... ปฏิบัติธรรมของท่านไม่ได้หรอก

การทานสมุนไพรวันนี้ จึงอุปมาเหมือนสอบ เพื่อได้มีโอกาสเข้าถึงพระพุทธเจ้าที่จะอุบัติในไม่ช้านั่นเอง คนทั้งโลก สาวกท่านในยุคพระโคดม ยังมีแค่หลักแสน ไม่นับพระอรหันต์ที่สำเร็จไปนิพพานกันหมดแล้ว

ความนัยที่หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ให้เห็น คนที่แม้แต่ชีวิตตนยังไม่ให้ความสำคัญ เชื่อได้อย่างไรว่าคนผู้นั้นจะรักเราจริง ก็ชีวิตตัวเองยังทิ้งได้ ... นี่แหละวัดค่าคนได้ฉมังนัก จึงไม่ต้องสงสัยเลยว่าในอดีตทำไมผู้หญิงอินเดีย จึงต้องไปขอผู้ชาย ... ไม่ใช่ทั่วไป เฉพาะผู้ที่ได้ฝึกกับพระพุทธเจ้าแล้วเท่านั้นเอง นั่นคือ บวชเรียนกับพระพุทธเจ้า จึงเรียกผู้ชายเหล่านั้นว่า สุกแล้ว เพราะมั่นใจได้ว่า เป็นคนดีแน่นอนนั่นเอง

ก็คนดีๆ มันหาง่ายที่ไหน ใครเป็นพ่อแม่ก็อยากให้ลูกสาวตนได้คนดีๆแน่นอน ... จึงต้องแย่งกันไปขอเป็นประวัติศาสตร์ให้เห็นเค้าลางๆ

ความจริงก็คือความจริง ไม่มีใครมาทำสมุนไพรให้กินได้ตลอดทุกวันทุกเวลา ทั้งชีวิตเราท่านหรอก ... มันจึงไม่เป็นแก่น เหมือนบุญ ที่ทำได้ทุกที่ ทุกเวลา ที่ให้มาฟัง ก็เพื่อได้เรียนรู้เรื่องบุญ เรื่องกรรม เอาไปเลี้ยงตนนั่นเอง ไม่ว่าจักอยู่่ที่ใด