แม่ชีเมี้ยนทรงตรัสว่า พระไตรปิฏกที่เราท่านเห็นกันอยู่ทุกวันนี้ ไม่ใช่ของพระพุทธเจ้า เป็นแต่พราหมณ์แต่งขึ้น เพื่อประโยชน์ตน
หลักของพระภูมีที่แท้จริง ถูกบิดเบือน และกลบฝังไว้ ทำให้ไม่มีผู้ใดเห็น เพราะหากแพร่หลาย นั่นก็หมายความว่า พราหมณ์ที่แปลงกลายอาศัยผ้าเหลืองหากิน จะดำรงความเป็นพระไม่ได้เลย เพราะทำไม่ได้
หลวงพ่อนิพนธ์จึงถามว่า รู้ได้อย่างไร แม่ชีเมี้ยนจึงตรัสตอบว่า ข้อความที่เขียน มันจึงขัดกันเอง และสิ่งที่เขียน หาได้มุ่งเพื่อการตัดกิเลสไม่ แต่เพื่อแสวงหาสุขใส่ตน
หลักของพระภูมี ฉันมื้อเดียว ไม่ขึ้นรถลงเรือ ไม่รับเงิน ถือธุดงค์เป็นวัตร
เพราะเหตุนี้ จึงมีสาวกน้อย คนที่จะปลอมมาบวช ก็ทำไม่ได้ เพราะวินัยนี้เป็นวินัยทุกข์ ดังนั้น พราหมณ์จึงต้องแปลงสาร
แม่ชีเมี้ยนจึงชี้ให้พิจารณา อาทิเช่น เมื่อพระนางสิริมหามายา แม่ของพระพุทธเจ้าอยากมีบุตร พราหมณ์ก็บอกให้ไปถือศีล แล้วก็จะได้บุตรตามต้องการ
นั่นก็หมายความว่า พราหมณ์ และศีล มีมาก่อนพระพุทธเจ้าอุบัตินั่นเอง
หลักของพระพุทธเจ้า ถือธุดงค์เป็นวัตร เพื่อไม่ให้ยึดติด การแสวงหาบุญ ก็มุ่งเน้นประการเดียวคือ มนุษย์และสัตว์ ไม่ใช่การสร้างโบสถ์ วิหาร วัตถุใดๆ ดังจักเห็นว่า อินเดีย ไม่มีสิ่งเหล่านี้เลย ทั้งที่เป็นต้นกำเนิดของศาสนาของพระโคดม
การบัญญัติการเข้าพรรษาของพระโคดม หาใช่เกี่ยวกับหน้าฝน แล้วพระจะเดินไปเหยียบต้นข้าวไม่ ...
ด้วยหลักของพระโคดม ถือธุดงค์เป็นวัตร นั่นหมายความว่าต้องจาริกไปเรื่อยๆ จึงกำหนดเข้าพรรษา เพื่อให้พระได้พักฟื้นฟูร่างกาย เพื่อเตรียมตัวพร้อมกิจธุดงค์ ประการหนึ่ง เรียนรู้ธรรมประการหนึ่ง พอหมดพรรษา ก็ออกไปสอบด้วยกิจธุดงค์ และประการสำคัญประการหนึ่ง นั่นคือ เปิดโอกาสให้พุทธศาสนิกชน ได้มีโอกาสทำบุญกับพระ ด้วยการนำสมุนไพรมาให้พระ ได้ทำสมุนไพรฟื้นฟูตน แลที่เหลือพระก็ทำแจกจ่ายญาติโยม
ด้วยบุญเกิดจากมนุษย์และสัตว์ หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวว่า จึงไม่มีความจำเป็นว่า พระต้องแก่งแย่งกันเทศนาสอนสรรพสัตว์ หรือพระผู้เทศน์จักได้บุญมากก็หาไม่ พระไม่ว่าจะเป็นผู้ทำสมุนไพร ผู้เทศน์ ผู้แจกจ่ายสมุนไพร จึงล้วนแล้วแต่ได้บุญ อันเนื่องจากให้สุขแก่มนุษย์และสัตว์ ถ้วนทุกองค์ เพียงพอแก่การสะสมเพื่อไปนิพพานได้
การเข้าพรรษา จึงเป็นโอกาสของพุทธศาสนิกชน หรือผู้ที่เลื่อมใส ศรัทธา ได้มีโอกาสสร้างบุญ และเรียนรู้ธรรม เพื่อนำไปปฏิบัติ อีกทั้งยังได้ฟื้นฟูตน
พระของพระพุทธเจ้า จึงไม่มีผู้ใดเป็นโรค ไม่มีบวชไป หูหนวก ตาบอด หลังค่อม แม่ชีเมี้ยนยืนยัน ไม่มี ไม่มี ... อินเดียจึงไม่มีโรงพยาบาลสงฆ์
แต่พราหมณ์มันก็เขียน ว่ามีหมอชีวิก หมอประจำพระพุทธเจ้า ...
ก็โรคมันเป็นตัวแทนแห่งกรรม หากพระพุทธเจ้ามีโรค ก็แสดงว่ายังมีกรรม จักไปนิพพานได้โดยวิธีใด แล้วจักเรียกว่าเป็นผู้มีบุญอันมหาศาลได้อย่างไร แล้วบุญที่ว่าเกิดจากการสอนสาวกจนบรรลุอรหันต์นับแสน ทำไมไม่ช่วย .. ขืนเป็นโรค บุญของพระพุทธเจ้าก็เป็นบุญเก๊ อุปมาดั่งบุญสร้างโบสถ์ สร้างศาลา ลูกนิมิต ในยุคนี้ซิ ทำจนเข้าโรงพยาบาล โรคเกาะเต็ม
แต่ความเป็นจริง พระโคดม พาสาวกทั้งแสน หมดกรรม เข้านิพพาน ... บุญของท่านเป็นของจริง .. จึงบัญญัติธรรมหมวดสมุนไพร และตรัสว่า ผู้ใดทำได้ ก็จักได้ลาภอันประเสริฐ คือ ความไม่มีโรค
ถ้าพระไตรปิฏกเป็นจริง พระพุทธเจ้ายังมีโรค ธรรมที่บัญญัติก็หลอกลวง แต่แม่ชีเมี้ยนนำมาให้ทำ คนที่ทำได้ หายมาเดินให้เห็นกันมากมาย
ขาของบุญจึงมีความสำคัญ การเรียนรู้ในสิ่งที่หลวงพ่อนิพนธ์สอนจึงจำเป็นอย่างยิ่ง เพราะความจริงที่ปรากฎ เมื่อพระพุทธเจ้าอุบัติ พระก็จักทำสมุนไพรให้แค่ในพรรษาเท่านั้น เมื่อครบวาระ ท่านก็จักต้องไปทำกิจธุดงค์ การทานสมุนไพรจึงจบแค่ในพรรษา จักเหลือแต่หนทางบุญคือ ธรรมคำสอน ที่ทิ้งไว้ให้ปฏิบัติ เพื่อช่วยตน
สิ่งที่ต่างกันกับตอนนี้ก็คือ พระพุทธเจ้าและสาวก คือเนื้อนาบุญ ทำแต่น้อยก็ได้มาก การทานสมุนไพรจึงไม่ยืดเยื้อ เพราะได้บุญจากหลายทาง และได้มาก ในขณะที่เราท่านทำอยู่ มีขาสมุนไพรเป็นหลัก แต่ขาบุญนั้นน้อยนัก ผลมันจึงอืดเป็นเรือเกลือ
จะว่าไป ก็เพราะมนุษย์ไม่เอาเหตุเอาผล เชื่อในความคิดตน ในสิ่งที่เห็น จักเรียกว่าเป็นกรรมของคนไทยก็ว่าได้ ครูบาอาจารย์จึงมาในรูปคนนุ่งกางเกง ไม่ใช่พระดังอดีตถ้ำกระบอก คำสอนจึงไม่ซึ้ง ไม่ศรัทธา จิตมันปฏิเสธคำสอน ไม่ว่าจะมีเหตุและผลสักฉันใด ขาบุญมันจึงเหมือนแคระแกน
คำถามที่หลวงพ่อนิพนธ์ถามแก่แม่ชีเมี้ยน เมื่อตรัสให้นุ่งกางเกงทำ จึงได้คำตอบว่า ธรรมหมวดสมุนไพรที่ให้ อุปมาทอง อยู่ที่ใดก็เป็นทอง แม้นตัวท่านจะอุปมาส้วม แต่ก็ต้องมีผู้เห็น ผู้อยากได้ เดินเข้าไปหยิบทองอันนี้แน่ ค่าของทอง ก็คงเป็นทอง ไม่แปรเปลี่ยนไปตามท่านที่เป็นส้วม หรือจะเป็นโบสถ์หรอก
ด้วยกรรมอันนี้ หากใครเห็นและผ่านได้ ก็จักรู้ว่า ผลแห่งสมุนไพรและบุญที่ปฏิบัติ ไม่ได้เกี่ยวกับพฤติกรรมของหลวงพ่อนิพนธ์แต่อย่างไร ไม่ว่าท่านจะนุ่งกางเกง สูบบุหรี่ กินเหล้า ก็ไม่มีผล จักมีก็แต่คำสัญญาเท่านั้น ที่ไม่ขายสมุนไพร นั่นแลที่เป็นผล ...
จึงทำให้เราย้อนถึงคำสอนของแม่ชีเมี้ยนที่ตรัสกับพระถ้ำกระบอกว่า ทำไมท่านถึงเป็นหญิง เพราะต้องทำตนเป็นเหตุ ฉันใดก็ฉันนั้น กรรมของคนไทย หลวงพ่อนิพนธ์จึงต้องนุ่งกางเกง ทำตนเป็นเหตุให้ผู้มาเฉกเช่นเดียวกัน ใครทำใจได้ ก็พึงวางสถานะท่านให้ถูก ฟังและพิจารณาคำสอน เอาเหตุและผล รับไปปฏิบัติ สร้างขาบุญ
เรียนแล้วทำใจเลยว่า วินัยของพระภูมี ที่บัญญัติ คือวินัยทุกข์ หากแต่หลวงพ่อนิพนธ์สรุปให้ฟังว่า วินัยที่สร้างทุกข์วันนี้ จักพึงได้สุขในวันหน้า การทำย่อมเผชิญเหตุ ต้องอาศัยความขันติอดทน เมื่อทำได้จักไม่ต้องไปทุกข์กับกรรม คือ โรค อีก นั่นคือ บุญที่ทำได้ จักทำให้สมุนไพรมีฤทธิ์อันมหาศาล ดั่งปาฏิหารย์ ดลให้พ้นโรคภัย
แต่ที่เห็นว่าจะเป็นโชค ก็เพราะเราท่านมีสมุนไพรทานตลอด ในขณะที่กำลังสร้างขาบุญ ยังอ่อนในการปฏิบัติธรรม เพื่อลดนิสัยกรรม แต่คำเตือนจากหลวงพ่อนิพนธ์ก็คือ อย่าเสพติดสมุนไพร ควรจะเรียนและสร้างขาบุญให้เป็น เมื่อทำได้ ก็จักมีบุญเลี้ยง ไม่ว่าไปอยู่ที่ใดในโลก
พระพุทธเจ้าและสาวก รวมทั้งสมุนไพร ไม่ได้อยู่กับเราท่านตลอด นี่คือความจริง แต่ธรรมที่ท่านทิ้งไว้ให้ เราท่านสามารถเรียนรู้ และนำไปปฏิบัติสร้างบุญเลี้ยงตนได้ตลอด ไม่ว่าอยู่ที่ใด .. จึงเป็นที่มาของคำตรัส ที่ว่า "ผู้ใดเห็นธรรม ผู้นั้นเป็นตถาคต" นั่นหมายถึงเราท่านก็ปฏิบัติธรรมอันนั้นเป็นที่พึ่ง อุปมาเหมือนมีพระพุทธเจ้าเป็นที่พึ่ง ได้ทุกหนทุกแห่ง ทุกที่ทุกเวลา
หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวว่า แค่มีจิตอันเป็นกุศล รีบทาน รีบเรียน รีบปฏิบัติ แล้วก็ไปซะ คนอื่นจะได้มาแทนที่ ไม่ใช่จ้องแต่ทานสมุนไพร อย่างอื่นไม่สน มันก็ได้แค่ยืด ทำตนยึดหัวหาดไม่ให้คนอื่นมานั่ง แค่มีจิตอย่างนี้ ก็แทบจะหายโรคแล้ว
พราหมณ์จึงเรียกพวกตนเองที่ห่มเหลืองว่าพระ แต่พระพุทธเจ้าเรียกสงฆ์สาวกของท่านว่า "ขันติสงฆ์" คือ สงฆ์ ที่มีความขันติ และอดทน ในวินัยธรรมของท่านนั่นเอง และเรียกพระของพราหมณ์เหล่านั้นว่า "สมมุติสงฆ์"
ที่สำคัญที่สุดที่พราหมณ์มันเขียนเพื่อตน นั่นคือ บุญต้องทำกับพระ ... หากแต่พระภูมีทรงบัญญัติ บุญเกิดจากการให้สุขแก่มนุษย์และสัตว์ ผู้ใดทำ ผู้นั้นได้ ไม่จำเป็นหรอกว่า ต้องเป็นใคร เป็นอะไร นับถือศาสนาใด .. จึงเรียกธรรมของท่านว่า "ธรรมสายกลาง"
