ขึ้นหิ้ง

ความอยากของมนุษย์นี้มากมายมหาศาล อุปมาเหมือนน้ำที่กักเก็บในเขื่อน หากปล่อยให้ทลายลงมา ก็รุนแรงมหาศาลทำลายทุกสรรพสิ่งที่ขวางหน้า

ฉันใดก็ฉันนั้น ด้วยความอยากนี้เอง พระในเมืองในที่ว่ามีจำนวน ๓ แสนกว่าองค์ จึงไม่มีผู้ใดทานคลื่นของความอยากนี้ได้ แม้นกว่าเกือบทุกรูป ก็มีสำนึกในการบวชยามเข้าโบสถ์เพื่ออุปสมบท จะเป็นพระของพระพุทธเจ้า ละกิเลส แต่ด้วยคลื่นความอยากของญาติโยมอันมหาศาลนี้เอง จึงเห็นพระที่เสียไปองค์แล้วองค์เล่า หาเป็นที่พึ่งของคนไม่ได้เลย

หลวงพ่อนิพนธ์จึงเล่าอดีตถ้ำกระบอกให้ฟังว่า เมื่อครั้งเริ่มมีชื่อเสียง เป็นเณรที่จัดได้ว่าเทศน์เก่งหาตัวจับยาก ที่สำคัญถูกยกย่องว่าเป็นอาจารย์ พระถ้ำกระบอกยุคนั้นเรียกว่าถูกยกจนลอยไปหมด ตัวท่านเอง ลูกศิษย์ก็บอกว่ามีตาทิพย์ มีบุญญาธิการมาก ขนาดที่ว่า ยามที่เดินลงมาจากถ้ำ ลูกศิษย์ลูกหาเอาผ้าเช็ดหน้ามาปูรองต่อกัน เรียกว่า เดินนี่เท้าไม่แตะพื้นดินเลย

คำร่ำลือยิ่งกว่าไฟลามทุ่ง หากแต่ความเป็นจริง ทุกสิ่งอย่างก็ล้วนแล้วแต่อาศัยการถามแม่ชีเมี้ยน มาก่อนที่จะมาพบลูกศิษย์ทั้งสิ้น กลับกุฏิพิจารณาตัวแล้วก็ไม่มีอะไร หลับตาก็มืดมิด ไม่เห็นอะไรเลย

วันหนึ่ง เทศน์ญาติโยมเรื่องบุญ คุยเรื่องบุญเสียใหญ่โต ครั้นเทศน์เสร็จเดินกลับขึ้นถ้ำ แม่ชีเมี้ยนมานั่งรอที่หน้าถ้ำ เดินเข้าไปกราบ แม่ชีเมี้ยนทรงตรัสว่า เออค่อยยังชั่ว ตอนเดินมาเห็นเป็นลิง พอมากราบสติของพระกลับคืนมา ค่อยเห็นเป็นพระ

แม่ชีเมี้ยนจึงตรัสสอนว่า สิ่งที่หลวงพ่อนิพนธ์ไปสอนเรื่องบุญนั้น บางสิ่งบางอย่างก็พูดเกินเลยความเป็นจริง เลยบุญของพระพุทธเจ้าไปแล้ว ทำให้มีการกระทำเป็นลิงหลอกเจ้า นั่นคือ มีพฤติกรรมหลอกพระพุทธเจ้าแล้วนั่นเอง

แม่ชีเมี้ยนจึงยกตัวอย่างให้ฟัง อาทิ การทำน้ำมนต์ให้ญาติโยม ก็จักอาจทำให็ญาติโยมยึดติด แทนที่จะรับธรรมคำสอนของพระภูมีไปปฏิบัติ ก็ไม่เอาแล้ว ได้น้ำมนต์ไปแล้ว ไม่ต้องทำอะไรแล้ว ทำให้หลงทางได้

ยิ่งหากการทำน้ำมนต์นั้นไปให้ญาติโยม แล้วเรียกร้องสิ่งนั้นสิ่งนี้ ญาติโยมก็ตอบสนอง นั่นยิ่งเรียกว่าค้ากำไรเกินควร ดั่งเช่นพ่อค้าแม่ค้านั่นเอง น้ำมนต์ของท่านราคานิดหน่อย หยดเทียนลงไปไม่กี่หยด แต่คนที่เอาของมาให้ ต้องฆ่าปลา ฆ่าสัตว์เท่าไหร่ จึงจะได้ของอันนั้นมา ...
ยิ่งซ้ำร้าย หากของที่รับมา ไม่สามารถนำไปใช้ให้เกิดประโยชน์ เป็นบุญคืนกลับไป ยิ่งแล้วใหญ่ คนที่นำมาก็เหมือนข้าวรอฝน รอให้ตายก็ไม่ข้าว เพราะดันไปให้คนที่ทำนาไม่เป็น ดันไปหว่านในที่ดินไม่ดี หรือหว่านบนปูน กลายเป็นของให้นกกาจิกกินเสียผล

การยกยกของบรรดาลูกศิษย์นี้เอง จึงเหมือนไฟ ที่ทำให้ผู้ปฏิบัติที่ยังไม่หมดกิเลส หลงตน ว่าดีแล้ว ในที่สุด ก็ต้องเสียพระไปทีละองค์

ดังนั้น หากคิดจะส่งเสริมพระ ส่งเสริมพุทธศาสนา ก็ไม่ควรทำเช่นนั้น ไม่ควรที่จะนำไฟไปให้ท่าน หากพระไม่มีเงิน ก็ไม่คิดไปโน่นไปนี่ มุ่งตัดกิเลส หากมีเงิน ความอยากไปเชียงใหม่ ดูในย่ามมีเงิน ก็ทนความอยากไม่ไหว ....

ผลก็คือ ญาติโยมที่ร้อนมา จะหาพระเป็นที่พึ่ง ปรากฎว่ามาแล้วพระไม่อยู่แล้ว ไปโน่นเชียงใหม่

ประการสำคัญ แม่ชีเมี้ยนทรงสอนว่า พระพุทธเจ้ามิได้ทำตนจนศักดิ์สิทธิ์ ไม่ใช่ ไม่ใช่ หากแต่ทรงสร้างคุณสมบัติ คือ ตัดกิเลส สิ่งศักดิ์สิทธิ์จึงอนุญาตให้พระพุทธเจ้าถือและใช้อำนาจนั้น

นี่จึงเป็นรอยที่พระพุทธเจ้าทำไว้ให้ ดังนั้น สงฆ์สาวกของพระพุทธเจ้าทุกพระองค์ จึงต้องทำตนแล้วให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์เกื้อกูลเช่นกัน จึงไปนิพพานได้ จึงเห็นได้ว่า หลักของพระภูมี ใครทำ ใครได้ ทำแทนกันไม่ได้เลย

ประเด็นที่สำคัญก็คือ ตอนนี้มีหลายคนที่พยายามจะทำเฉกเช่นถ้ำกระบอก นั่นคือ ยกตัวหลวงพ่อนิพนธ์ขึ้นหิ้ง เป็นผู้บริสุทธิ์ หาสิ่งใดมัวหมองไม่มีเลย

หากแต่ย้อนไปปี ๒๕๑๐ ที่ท่าน จำรูญ พระพี่ชาย บังคับให้หลวงพ่อนิพนธ์สึก แล้วออกจากถ้ำมา หลวงพ่อนิพนธ์จึงถามแม่ชีเมี้ยนว่า เมื่อพี่เขาให้สาบานจะไม่บวชตั้งสำนักมาแข่งกับเขา แล้วแม่ให้ตำรามาทำไม

แม่ชีเมี้ยนตรัสตอบว่า เอาไปเถิด ขอเพียงมีคุณสมบัติ นั่นคือ ควบคุมความโลภ ไม่นำตำราแม่ไปขาย เฉกเช่นพี่ชายเจ้า ตำราแม่ศักดิ์สิทธิ์อยู่แล้ว ไม่ว่าเจ้าจะอยู่ในสถานะใด ตำราแม่เหมือนทอง จะอยู่ที่ใดก็เป็นทองวันยังค่ำ แม้นจักอยู่กับเจ้า ที่เมื่อก่อนเป็นพระอุปมาเหมือนพานทอง ดูแล้วเหมาะสมดี หรือจะไปนุ่งกางเกง ดูแล้วเหมือนส้วม แต่ทองก็คือทอง ย่อมมีคนเห็น มีคนอยากได้ เขาก็จะเดินผ่านส้วม เข้าไปหยิบทอง อย่างแน่นอน

บทสรุป หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวว่า การมาสถานที่นี้ มาทำไม มาหาแม่ชีเมี้ยน มาหาพระพุทธเจ้า เรียนรู้ธรรมบางสิ่งบางอย่างนำไปปฏิบัติเพื่อช่วยตน แล้วรับสมุนไพรไปรักษาโรค ตัวท่านจึงเป็นแค่เพียงสื่อ จะมีพฤติกรรมอย่างไร ไม่เกี่ยวข้องกับความศักดิ์สิทธิ์ของสมุนไพร หรือธรรมคำสอน ขอเพียงรักษาคุณสมบัติ คือ ทำให้ ตามคำมั่นสัญญา เท่านั้นพอ

จึงไม่อยากให้ดูที่ตัวท่าน ซึ่งอุปมาเหมือนวิทยุเก่าๆ ผุๆ แต่ให้ฟังเสียงที่ออกไป ตราบใดที่สมุนไพรแม่ชีเมี้ยน ยังเป็นการให้ ไม่ว่าตัวท่านจะกินเหล้า เที่ยวบาร์ ก็ไม่มีผล ที่สำคัญรับรองได้ว่า เงินทุกบาท ของทุกชิ้น ที่ทุกคนนำมาให้ จะไม่หลุดรอดไปเพื่อส่วนตนโดยเด็ดขาด เพราะตัวท่านเอง คงไม่คิดที่จะทำให้สมุนไพร และธรรมคำสอน ต้องล่มสลายเหมือนถ้ำกระบอก นั่นคือการทำลายแม่ของท่านเอง เป็นอันขาด

สถานะของตัวท่าน จึงเป็นเรื่องที่แยกออกมา แม่ชีเมี้ยน พระภูมี สมุนไพร เป็นของสูง ต้องกราบไหว้ ส่วนตัวหลวงพ่อนิพนธ์ เราท่านจะวางไว้อย่างไร ก็สุดแล้วแต่ ...

ท้ายที่สุด หลวงพ่อนิพนธ์จึงให้แว่นไว้ส่องพิจารณา นั่นคือ ตราบใดที่สถานที่นี้ สมุนไพรยังเป็นการให้อยู่ วางใจ แล้วทานไปเถอะ ย่อมมีผลตามแต่การทำได้ของเราท่าน หากวันใด สมุนไพร ณ.ที่นี้ ขายเมื่อไหร่ รีบไปให้ไกล เพราะนั่นหมายถึงความฉิบหาย ทั้งผู้ทำ และผุ้ทาน แน่นอน

จึงไม่อยากให้ทุกคนเอาความอยากของตนมาใส่ให้ จนกระดิกตัวไม่ได้ อ้างคนดี ต้องไม่สูบบุหรี่ ต้องไม่กินเหล้า ต้อง... หากคนดีของท่านเป็นเช่นนั้น คำที่อาจได้ยิน ย่อมบาดตา บาดใจ บาดหู รับไม่ได้ ...

แต่เราท่านต้องมารับยาสมุนไพร รับคำสอนของท่าน ... เมื่อใจไม่รับเสียแล้ว ก็เข้าทำนอง เกลียดตัวกินไข่ เกลียดปลาไหลกินน้ำแกง กูไม่ขอบคนแจก แต่กูอยากได้สมุนไพร

นี่แหละกรรมของคนไทย ก็คนแจกเขาเป็นพระดีๆ กลับไปส่งเสริมจนฉิบหาย ฟ้าดินเขาจึงลงโทษ ทำให้คนแจกอยู่ในสภาพนี้ ใครรับไม่ได้ ประตูแรก ในการฟื้นฟูชีวิต คือประตูกตัญญู ก็สอบตกแล้ว กินให้ตายก็ไร้ผล นี่แหละโทษทัณฑ์ที่คนไทยต้องรับ ต้องทำใจ ....

ฟังเยอะๆ แล้วเอาเหตุและผล มาพิจารณา จะได้ก้าวผ่านกรรมอันนี้

หากย้อนอดีตถ้ำกระบอก ก็อุปมาเหมือนแม่ชีเมี้ยนที่เป็นหญิง มาทำตนเป็นเหตุให้พระ พระจะทำอย่างไรในเมื่อมีครูบาอาจารย์เป็นผู้หญิง คนทั้งแผ่นดินเขาด่าทอ เพราะอายญาติโยมที่มีครูบาอาจารย์เป็นหญิง จึงปกปิด และซ่อนไว้ นี่แหละมันจึงตกกระไดกตัญญู มาวันนี้ อายไหมที่จะมีครูบาอาจารย์สอนให้เป็นคนดี ปฏิบัติธรรมตามคำสอนของพระภูมี แต่ท่านนุ่งกางเกง สูบบุหรี่ กินเหล้า .... รับไม่ได้ก็ตกกระป๋องไป

นี่แหละหลักปราชญ์ เขาดูกันที่เหตุและผล สิ่งที่ดี สิ่งที่ถูก เมื่อทำแล้ว ผลดี ผลถูกย่อมเกิด .... หากสิ่งที่ทำทุกวันนี้ผิด จะมีคนหายโรคมาเดินอวดให้เห็นได้หรือ .... ก็คนทั้งโรค เกจิคณาจารย์ ลัทธิต่างๆ หมอทั่วโลก ที่บอกว่าดี ว่าถูก ... มีผลถูกคือคนหายมาเดินให้เห็นสักคนไหม