จะไปหาใครดี

ภาพที่ปรากฎในชมรมคนรักสุขภาพ ย่อมสะท้อนความจริงให้เห็นเป็นสัจธรรม

นั่นคือสมมุติฐาน ของการเป็นโรค ที่พระภูมีทรงตรัส ว่า "โรคคือตัวแทนแห่งกรรม ทำให้เป็นทุกข์"

อันเป็นเหตุที่ โลกนี้ไม่มียารักษาโรค และไม่มีมนุษย์คนใด จะสามารถค้นคว้า หายา หรือช่วยตนให้พ้นจากโรคได้เลย

เส้นทางเดียวที่พระภูมีทรงเมตตา ทิ้งไว้ให้ พิสูจน์มาแล้ว นั่นคือ ต้องอาศัยธรรมชาติ ที่เป็นผู้สร้างมนุษย์ โดยใช้สมุนไพร ควบคู่ไปกับการปรับเปลี่ยนพฤติกรรม นำเอาธรรมของพระภูมีท่านไปใช้ในชีวิต เป็นบางสิ่งบางอย่าง

ภาพที่เราท่านเห็น หมอ เห็นพระ เห็นซินแส เห็นบุคคลทุกสาขาอาชีพ มาทานสมุนไพร ย่อมเป็นเครื่องบอกได้ ในคำถาม ที่เกิด "เมื่อเกิดโรค จะวิ่งไปหาใครดี"

นี่จึงเป็นเหตุผล ที่ควรพิจารณา เมื่อมีปัญหาชีวิต จะได้ไม่วิ่งสะเปะสะปะ ไปชนปังตอ ให้เขาเชือด เสียทั้งเงิน เสียทั้งเวลา ที่สำคัญ อาจเสียทั้งชีวิต

โชคดีของคนไทย ที่บรรพบุรุษได้ทิ้งสิ่งนี้ไว้ให้ ...

ฝรั่งมังค่าที่ว่าวิชาการล้ำเลิศ นั่นมันแค่เรื่องของโลก แต่เรื่องของชีวิต คนเหล่านั้น ไม่มีความรู้เลยแม้แต่น้อย ..

ที่อวดโฉมแข่งกันยามอยู่นอกบ้าน พอเข้าบ้านรีบคว้ายา แล้วลงไปนอนร้องโอย กันบนเตียง ...

เป็นคนไทย รักของไทย นี่แหละจึงเรียกว่า กต้ญญูต่อบรรพบุรุษ

คนโบราณ พอเข้าวัยชรา รู้เรื่องของชีวิตดี จากพระพุทธศาสนา ก็ยกสิ่งต่างๆให้ลูกหลาน ไปทำบุญทำทาน เพื่อชีวิตตน .... เข้าวัดเข้าวา นั่นแหละความศิวิไลซ์ของมนุษย์ ไม่ใช่เครื่องมือ เครื่องใช้ไฮเทค

ยิ่งของดีๆ อย่างนี้ ต้องร่วมกันรักษาไว้ แม้นจะไม่งบ ๔๔ ล้านบาท เหมือนที่รักษา หมีแพนด้าไว้ ก็ตามที

เราจะได้กลับไปแก่ตาย แลเมื่อถึงวันเวลา ก็สั่งเสีย แล้วก็นอนหลับไป เหมือนรุ่นปู่ย่าของเรา ...