จดหมายน้อย จากเด็กหนุ่ม

พฤหัสที่ผ่านมา มีจดหมายน้อย จากเด็กชายคนหนึ่งเขียนถึงหลวงพ่อนิพนธ์

จดหมายที่เขียนมา เนื่องจากเป็นวันครบรอบวันเกิดของเขา อยากให้หลวงพ่อนิพนธ์อวยพรให้เขานั่นเอง

เนื้อความในจดหมาย กล่าวถึงประวัติตน ว่า ชื่อ .... นามสกุล ไกรเลิศ เห็นนามสกุลก็รู้ว่า อยู่ในแวดวงไหน

เขาถูกบิดาส่งไปเรียนที่อเมริกา จนกระทั่ง อายุ ๑๖ ปี อาการที่เป็นอยู่ตั้งแต่เด็ก ก็เริ่มรุนแรงขึ้น และในที่สุด หมอที่อเมริกาก็ลงความเห็นว่า ต้องผ่าตัดสมอง

หลังจากการผ่าตัดสมอง และเข้าคอร์สรักษา หมอก็ทิ้ง ... เพราะหมดทางรักษา

บิดาของเขาจึงพาเขากลับเมืองไทย ในสภาพเด็กชายนั่งรถเข็น ที่ไม่สามารถควบคุมกล้ามเนื้อส่วนใดๆ ของร่างกายได้เลย

นั่นคือ เขาต้องมีสภาพที่นั่งระทวยอยู่บนรถเข็น เดินไม่ได้ นั่งตัวตรงไม่ได้ และมีน้ำลายไหลย้อยตลอดเวลา

มีเพื่อนของบิดาท่านหนึ่ง ได้แนะนำให้พาเขามาชมรมคนรักสุขภาพ

ผ่านมาถึงวันที่เขาสามารถเขียนจดหมายฉบับนี้ได้ ก็เป็นเวลา ๒ ปีแล้ว

เขาเล่าว่า ตอนนี้ เขาสามารถควบคุมกล้ามเนื้อบางส่วนได้ นั่นคือ ไม่มีอาการน้ำลายไหล

ร่างกายสามารถตั้งตัวตรง เมื่อมีคนช่วยพยุงสามารถยกตัวยืน

ช่วงที่ผ่านมา เท้าขวาของเขา สามารถกลับมาทำงาน ได้เป็นปกติ

และที่จุดประกายความยินดีแก่ครอบครัวมาก คือ อาการที่ปรากฎในสัปดาห์ที่ผ่านมา นั่นคือ เขาสามารถเตะขา ข้างซ้ายได้ ในขณะที่นั่ง

นั่นหมายความว่า เขามีโอกาสที่จะกลับมาเดินได้อีกครั้งนั่นเอง

หลวงพ่อนิพนธ์อ่านแล้วกล่าวว่า นี่คือตัวอย่างของน้ำอด น้ำทน การยืนหยัดในการทานสมุนไพร

คนที่เอาแต่ใจตัว ไม่ดูว่าสิ่งที่ตนเองเป็นนั้นหนักหนาสักเพียงใด มาถึงก็ถามว่า อาการที่เป็น สัปดาห์นึงหายไหม เดือนนึงหายไหม

ทั้งที่ความเป็นจริง ตัวของเขาทานยาเคมีมาหลายปี ให้โอกาสยาเคมี ทั้งที่ไม่มี่วี่แววว่าจะทำให้หาย ก็ยังทาน

แต่กลับสมุนไพร เห็นตัวอย่างหายก็มากมาย แต่ไม่ยอมให้โอกาส ให้วันเวลา สำหรับสมุนไพรเลย

คนประเภทนี้ย่อมยากจะประสพผล

ตัวอย่างนี้ ก็เห็นได้ชัดว่า กว่าจะได้สิ่งที่ปรารถนา ต้องยืนหยัด ทุ่มเท สักเพียงไหน แต่กระนั้น สิ่งที่ทำ ก็คุ้มค่า และที่สำคัญ เป็นไปได้ กับคำว่า "หายโรค"

ขอเป็นกำลังใจให้น้องคนนี้ ยืนหยัดในแนวทางสมุนไพรพระภูมี ที่แม่ชีเมี้ยนนำมา เพื่อเป็นตัวอย่างแก่คนรุ่นหลัง ให้ได้มีความขันติ อดทน ยืนระยะ จนประสพผลเช่นกัน