ผู้นำตัวจริง

ณ ดินแดนหนึ่ง บนภูเขาสูง ของจังหวัดเชียงราย อันเป็นที่ตั้งของชนเผ่าชาวเขา ที่ห่างไกลแสงสี ชาวบ้านที่นั่น ส่วนใหญ่แม้เป็นคนไทย แต่ก็ยังไม่มีสัญชาติไทย ด้วยไม่ได้ขึ้นทะเบียนราษฏร นั่นเอง

เมื่อผู้นำของเขา ได้ยินเรื่องราวของหลวงพ่อนิพนธ์ จึงได้ร้องขอคนรู้จัก ให้เชิญหลวงพ่อนิพนธ์ ไปเยือนในถิ่นของเขา

การไปเยือนของท่าน มาพร้อมข้อเสนอที่หลวงพ่อนิพนธ์ ปฏิเสธได้ยาก นั่นคือ การอาสาที่จะจัดเก็บสมุนไพรที่หลวงพ่อนิพนธ์ต้องการให้นั่นเอง

เมื่อหลวงพ่อนิพนธ์ได้ไปเยือนหัวหน้าของชนกลุ่มนี้ เขาจึงเล่าปัญหา ให้หลวงพ่อนิพนธ์ฟังว่า พื้นที่ของเขา เป็นที่ลำเลียงผ่านของยาเสพติด ทำให้ ลูกบ้านที่มีอายุเกินสิบขวบขึ้นไป ส่วนใหญ่ล้วนติดยาทั้งสิ้น เนื่องจากพวกขนยาต้องการให้เป็นพวก และจะได้ไม่เข้ากับทางการ

สาเหตุหลัก ก็คือ การที่ลูกบ้าน ไม่มีทะเบียนราษฏร์ ทำให้ขาดโอกาส ไม่สามารถไปทำงานที่อื่นได้ ดังนัี้น จึงต้องกลายเป็นคนเสพยาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ผู้นำชุมชนได้ทราบข่าวหลวงพ่อนิพนธ์ และเห็นว่าในพื้นที่ของตนนั้น มีสมุนไพรที่หลวงพ่อนิพนธ์ต้องการอยู่เป็นจำนวนมาก จึงยื่นข้อเสนอว่า ชุมชนของเขา จะทำหน้าที่จัดหาสมุนไพรให้แก่ท่าน โดยแลกกับการช่วยรับลูกบ้านของเขาไปบำบัด

พร้อมกับร้องขอว่า อยากให้ลูกบ้านของเขามีทะเบียนราษฏร์ หลังได้รับการบำบัดแล้ว ถ้าเป็นไปได้

หลวงพ่อนิพนธ์ ได้รับปากในการช่วยในเรื่องบำบัดให้ โดยให้ผู้นำรับผิดชอบการจัดส่งลูกบ้าน มาเป็นชุดๆ และมารับกลับไป

คำที่หลวงพ่อนิพนธ์เคยกล่าวกับนายตำรวจใหญ่ คือ พลตำรวจเอก ประเสริฐ รุจิรวงศ์ ฝากไปให้ท่านจอมพล ผู้ทุบบ้องฝิ่น ว่า "หากจะให้ยาเสพติด หมดจากแผ่นดิน ไม่จำเป็นต้องไปปราบให้เปลืองงบ ขอให้นำงบมาช่วยบำบัดคนที่เสพ เมื่อไม่มีผู้เสพ ผู้ขายก็จะหมดไปเอง" จึงสะท้อนขึ้นมาอีกครั้ง

เราเสียดายข้าวสี่ล้านตัน ที่นำไปแลกแท็ปเล็ต น่าจะเก็บไว้ให้คนทุกข์ยาก ได้ทานราคาถูกๆ แล้ว รับรักษาคนเสพยาของเขาแทน

เราเสียดายงบ หลายแสนล้าน ที่เอาไปป้องกันน้ำท่วม น่าจะใช้พัฒนาการศึกษาที่ล้าหลังของคนไทย แล้วหันไปรณรงค์ให้คนน้อมนำธรรมของพระพุทธเจ้า มาป้องกันภัยทุกชนิดแทน ไม่ต้องเสียตังค์สักบาท

เสียดายที่ผู้นำของชนเผ่านี้ ไม่ได้เป็นผู้นำของประเทศไทยเรา หากผู้นำของเรามีจิต และปัญญาเยี่ยงนี้ ประเทศเราคงจะน่าอยู่ยิ่ง

ก็แค่รับคนไข้ยาเสพติด จากทั่วโลก มายังประเทศไทย การบินไทย ที่เจ๊งแล้วเจ๊งอีก แล้วเอางบประมาณไปโป๊ะ ก็กำไรจนเกินงบประมาณแผ่นดินแล้ว

เสียดาย คนไทย มีของดี ไม่รักษา และไม่ใช้ จนทำให้เรานึกถึงคำที่แม่ชีเมี้ยนรำพึง "กรรมอะไรหนอ คนไทย เบาปัญญา น่าใจหาย" ดังในหูเราอีกครั้ง ความไม่เข้าใจในอดีต จึงเริ่มเห็นภาพว่า ท่านหมายถึงอะไร