สิ่งที่คนในประเทศนี้มุ่งมั่นทำทั้งบ้านทั้งเมือง ด้วยเหตุที่อ้างว่า ประเทศนี้เป็นเมืองพุทธ นั่นคือ “บุญและทาน”
เคยมองไปในโลกกว้างแล้วถามไหม แล้วประเทศอื่น ภูมิภาคอื่น ทวีปอื่น ประเทศเหล่านั้นมีบ้างไหม
ก็ถ้าไม่มี แล้วเขาอยู่โดยวิธีใด เมื่อไม่มี ที่สำคัญ คนไร้บุญ ไร้ทาน ไม่แม้กระทั่ง เคยได้ยินคำนี้ น่าจะป่าเถื่อน ไม่เจริญ
แต่มองไปทางไหนรอบประเทศนี้ กลับล้วนแล้วแต่เจริญ บ้างก็ยิ่งเจริญมากกว่าจนไม่น่าเชื่อ
ถึงเวลาหรือยัง ที่ควรหันมามองตน สิ่งที่ตนรู้ว่าทำแล้วเป็นบุญทาน ไม่ว่า เขาเล่าว่า คนนั้นบอก คนนี้บอก นั้น “จริงไหม”
มาวันนี้ ทำไมทำแล้วช่วยตนไม่ได้
คำถามสั้นๆที่ทำให้เราต้องไปหาศาสนา นั่นคือ “บุญทาน” ที่แท้จริง ทำอย่างไร อะไรเป็นเครื่องพิสูจน์ ว่าทำแล้วใช่
บทสรุป แม่ชีเมี้ยน สอนสงฆ์ ชี้ให้เห็นว่า เรื่องของศาสนา เป็นสายกลาง นั่นก็คือ ทุกคน ทุกชาติ ทุกภาษา ทุกวรรณะ ล้วนทำได้ ใครฟัง พิจารณา นำไปทำแล้วทำได้ ช่วยตนได้ ที่สำคัญ ยิ่งทำยิ่งเจริญ
หลวงพ่อนิพนธ์จึงมักชี้ให้พิจารณา อยากรู้ ว่าทำถูกหรือไม่ “ให้ทำทีละอย่าง แล้วดูผล” อันไหนไม่ใช่ก็ทิ้งไป อันไหนทำแล้วดี ก็ทำต่อ
ประเทศนี้ เอาแต่เขาเล่าว่า เขาบอกว่า ไม่แปลก น้ำส้วมมันจึงเป็นบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ไปได้
พุทธ เป็นศาสตร์ เหตุและผล ถามตนสักนิด สิ่งที่ตนเชื่อ รู้ได้อย่างไรว่าถูก เขาว่าเป็นบุญ เป็นทาน ก็แห่กันไป มันจึงตกเป็นเหยื่อของคนโลภ เมื่อก่อนเต็มบ้านเต็มเมือง ตอนนี้ขายไม่ออก ไปโน่นเลย ต่างประเทศ ทัวร์บุญ
พระพุทธเจ้า คงต้องน้ำตาตก ดีไม่ดี โดนด่าว่า เพราะคนจนคงฟ้องฟ้าว่า บุญท่านต้องบินไปที่โน่นนี่นั่น แล้วคนจนอย่างพวกเขา จะทำโดยวิธีใด ทำไมบัญญัติบุญแบบนี้เล่า ท่านเจ้าขา
ลองถามตนเอง ตกลง บุญทาน ทำอย่างไรแน่ รู้ไหม แลทำแล้ว บุญทาน ได้อะไร
คนไทยอยากสร้างเมืองให้เจริญเหมือนต่างชาติ คนที่ไม่มีบุญทาน มองกลับมา คนที่บอกรู้จักบุญทาน ทำกันทั้งเมือง ดันไม่เจริญ ฤา สิ่งที่เราท่านรู้ เราท่านทำ มันหลงทาง ผลจึงกลับตาลปัตร ไหนว่าเมืองพุทธ ต้องเจริญ เป็นเมืองในฝัน ใครก็อยากอยู่ เป็นเมืองศรีวิไล
แค่ประโยค ทำบุญต้องทำกับพระ ... แค่นี้ก็ขัดกับสายกลางมากโข คนเจ็ดพันล้านคนบนโลก คนที่เจอพระ มีสักเท่าไร คนเหล่านั้น ย่อมไม่มีโอกาสสร้างบุญ จึงไม่แปลก กิจกรรมที่มูลนิธิ คำสอนของท่านอาสิ คนจึงเมิน เพราะมันไม่มีพระ ไม่มีบุญ
หลวงพ่อจึงมักให้สติว่า “ถ้าสิ่งที่บอกที่สอน ทำแล้วไม่มีผล” การเอาคนป่วยมาทรมาน คนสอนต้องรับกรรมอันนั้น แต่สิ่งที่เราท่านเห็น มีคนหาย มีคนประสพผล แล้วจะบอกว่า ไม่มีได้อย่างไร
