ไม่แปลกใจที่คนส่วนใหญ่ มักทำตามนิสัยตน ไม่ว่าใครก็ห้ามไม่ได้ ฉุดไม่อยู่ เราจึงได้ยินคำพูดเหล่านี้เสมอ “ไม่ต้องมายุ่งกับผม เรื่องของฉัน คนอื่นไม่เกี่ยว กูเลือกทางเดินของกูเอง”
หลวงพ่อนิพนธ์ ชี้ให้พิจารณา ความเป็นจริง ทำไมคนอื่นต้องเกี่ยว เพราะเราท่านไม่ได้เกิดมาเอง ล้วนมีพ่อมีแม่ ไม่ได้เกิดมาก็ช่วยตนเองได้ ย่อมต้องมีผู้อุปการะอุปถัมภ์มาทั้งสิ้น ที่สำคัญ การกระทำของตนมาจนถึงวันนี้ ล้วนก่อให้เกิดเจ้ากรรมนายเวร มากมายมหาศาล นี่แลทำไมคนจึงเป็นสัตว์สังคม ศาสนาชี้ก็เพราะผูกกรรมกันมา
จุดใหญ่ใจความสำคัญ ที่คนมาหาศาสนา ก็เพราะต้องเกิดนี่เอง ถ้าตายแล้วจบ จะมีศาสนาไปทำไม เล่นบรรเลงไปตามนิสัยสันดานแห่งตน ถ้าต้องทุกข์ในวันนี้ ไม่ชอบชีวิตในวันนี้ ก็จบชีวิตตน ไม่ต้องทุกข์ แล้วๆ กันไป
แต่ศาสนาชี้ว่า มันไม่จบ มันต้องเกิด เกิดมารับผลกรรมที่ทำมา ไม่ว่าดีหรือชั่ว ทุกตัวคน ประเด็นก็คือ แล้วเอาอะไรไปได้บ้าง อะไรที่เป็นของเรา ถ้าอยากมีสุข ทุกภพชาติ หรือมีทุกข์น้อยๆหน่อย ทำอย่างไร นี่แหละความจำเป็นของศาสนา
อันจะเห็นว่า ไม่ใช่ทุกคนอยากพบ อยากเจอ อยากได้ศาสนา พระภูมี จึงชี้ว่า ศาสนาเป็นขวัญใจของคนทุกข์ ศาสนาจึงเป็นที่รวมของคนทุกข์ ที่อยากพ้นทุกข์ ไม่ว่า จะเป็นพ้นโรค พ้นภัย หรือที่สุดคือพ้นกรรม ใครที่บอก จะให้ศาสนาแผ่กว้างไกลไปทั่วโลก อันนั้นไม่มีทางเป็นไปได้ ดูเยี่ยงพระโคดม ผู้มีวาทะศิลป์และศักดิ์ วรรณะสูง ยังทำให้คนเชื่อและเดินตาม ได้ไม่ถึงแสนคนเลย
ท่านอาสิจึงชี้ว่า หายโรค มันก็จบแค่ชาตินี้ ชาติหน้าไม่รู้ สิ่งที่สร้างสุขนิรันดร์ เอาติดวิญญาณไปได้ คือนิสัยของพระพุทธเจ้าเท่านั้นเอง
บทสรุป แม่ชีเมี้ยนตรัสชี้นิสัยมนุษย์ ชอบเอาแต่สุขเฉพาะหน้า คือเอาแต่สุขในวันนี้ วินัยของพระภูมี จึงไม่อยากทำ
แต่จำไว้น่ะ “กรรมเราทำมา กรรมมันใช้ กรรมมันสั่งแล้วเป็นทุกข์” ตายไปก็ไปเกิด ดังนั้น ท่านจึงให้สติสงฆ์ว่า “อยู่ใต้ฟ้า อย่าท้าฝน เกิดเป็นคนอย่าท้ากรรม”
ศาสนามีไว้ทำไม “มีไว้เลือกเกิดได้ เลือกที่จะสุข หรือทุกข์ได้ พรหมลิขิตเราท่าน มิใช่ฟ้ากำหนด เราท่านนั่นแหละ เป็นผู้เขียน” ศาสนาจึงมีคำสอน ให้เราท่านเขียนพรหมลิขิตที่ดี รอเราท่านอยู่วันข้างหน้า ส่วนหายโรค นั้นของแถม สมุนไพร เป็นรูปธรรม ไว้ให้คนเห็น เห็นไหม ทำแล้วหายโรคได้ สิ่งที่สอน ทำแล้วเป็นผล
เพราะศาสตร์ของแม่ชีเมี้ยน เป็นของจริง พูดความจริง ทำแล้วจึงไม่เป็นเหมือนคนทั้งโลก เชื่อได้ไง ก็ทำผิดผลผิดยังเกิดกับตน แลทำตามแม่ชีเมี้ยน อาจไม่ถูกใจ แต่ทำแล้วผลถูกเกิด จะบอกว่าคำสอนผิดได้อย่างไร ส่วนที่อ้างโน่นนี่นั่นสอน ลองไปทำสิ ดูสิจะรอดไหม แล้วจะบอกว่าถูกได้ด้วยเหตุผลใด ก็เห็นอยู่ทำผิดผลผิดจึงเกิด ไม่ว่าจะดูน่าเชื่อถือสักฉันใด ความจริงมันก็ฟ้อง
คนเป็นปราชญ์จึงดูที่ผล ไม่เชื่อเพราะเขาว่า เขามีปริญญา เขาน่าเชื่อถือ เขาพูดดีมีหลักการ เขาแต่งตัวดี
ฤาท่านไม่เชื่อว่า “กรรมมีจริง ท่านตายแล้วต้องเกิด” ความจริงนี้ทุกคนจะรู้ เมื่อใกล้ตายนั่นแล ตัวกระทำอะไรรออยู่
ศาสนาชี้ว่า “หัวใจธรรมดี ก็มีกายเป็นคนอีก ถ้าหัวใจธรรมไม่มี ก็กลายเป็นสัตว์” ไม่ต้องแปลกใจ กินเข้าไปเถอะ เป็ดไก่ ไม่มีวันหมด เพราะคนส่วนใหญ่ไม่เชื่อกรรม ไม่กลัวกรรม ไม่เอาศาสนา แล้วคนทั้งหลายก็ไม่เชื่ออีก ว่าสัตว์นั้นก็มนุษย์นั่นแหละ มันมาคลุกคลีกับเราท่าน เราไม่รู้หรอกว่าเป็นใคร แต่สัตว์นั้นรู้
หลวงพ่อนิพนธ์จึงเลี้ยงสัตว์ และสอนให้บริจาคทานแก่สัตว์ เพราะถ้าพ่อแม่เราตาย การกระทำพลาดต้องกลายเป็นสัตว์ ก็หวังให้มาเกิดใช้ในแผ่นดินอภัยทานของศาสนา จะได้อยู่ใช้จนครบอายุขัย แล้วไปเกิดเป็นคนอีก ไปดูบ่อปลาของท่านสิ ยื่นหน้าไป ปลาพ่อแม่เห็นเรา ก็โผล่มา ให้เราเลี้ยง เราเลี้ยงบ้างคนอื่นเลี้ยงบ้าง ไม่ต้องโดนจับกินก่อนครบอายุขัย ต้องไปเกิดเป็นปลาให้ครบ มัวแต่คดข้าวใส่ชาม ตั้งหน้าหิ้ง นั่นจะได้กินได้ฉันใด ตกเย็นก็เททิ้ง นั่นแลที่มาของเขตอภัยทาน
