เรื่องของบุญ

คนทั่วไปมักคิดว่า ศาสนาทุกศาสนาหรือแม้นแต่ลัทธิความเชื่อ ล้วนแล้วแต่สอนให้คนทำความดี

แต่ศาสนาพุทธไม่ใช่ หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ให้เห็นว่า พระพุทธเจ้า ปฏิเสธทั้งกรรมดี กรรมชั่ว การกระทำของพระพุทธเจ้า ไม่หวังผลตอบแทน

สิ่งที่ได้กลับมา จากการกระทำลดนิสัย และทำโดยไม่หวังตอบแทน หลวงพ่อนิพนธ์จึงชี้ว่า นั่นคือ "บุญ"

แล้วบุญสำคัญไฉน หลวงพ่อนิพนธ์จึงชี้ให้เห็นว่า เงินบุญซื้อ บาปที่เราทำมาได้

ในขณะที่ กรรมดี นั้นซื้อไม่ได้ โดยจักเห็นว่า เมื่อเราทุกข์ โดยเฉพาะจากโรค แม้นจะทำความดีสักฉันใด ก็คลี่คลายไม่ได้ เพราะความดีที่ทำนั้น ผลไปรอตอบแทนในวันหน้า หากแต่ผลในวันนี้ คือกรรมชั่วมาสนองให้เกิดทุกข์ มันล้างกันไม่ได้

หลวงพ่อนิพนธ์จึงสอนว่า สิ่งศักดิ์สิทธิ์ในโลกก็มีแต่เพียงกรรมศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น หากแต่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ของศาสนาพุทธ เป็นของนอกโลก เมื่อมาอุบัติ ก็มีเจ้าของ มีเพียงหนึ่งเดียว ไม่กระจัดกระจาย แบบว่าที่โน่นก็มี ที่นั่นก็มี และที่สำคัญ ขอไม่ได้ อยากได้ต้องทำเอง คือ ทำนิสัยของพระพุทธเจ้า

เมื่อทำนิสัยของพระพุทธเจ้าได้ เป็นคุณสมบัติแห่งตน จึงได้ผลบุญเป็นเครื่องตอบแทน นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ใครหลายคนไม่เข้าใจ ในเมื่อสมุนไพรก็แจกให้เป็นทาน คือให้ฟรีอยู่แล้ว ทำไมไม่บอกสูตรให้คนไปทำกินกันเองเลยเล่า จะให้เขาเสียค่ารถ ค่าเสียเวลาเพื่ออะไร

หลวงพ่อนิพนธ์จึงอรรถาธิบายว่า ก็เพราะลำพังสมุนไพรขาเดียวมันไม่ได้ ต้องอาศัยบุญด้วย จึงเป็นที่มาของคำขวัญ "สมุนไพรล้างโรค บุญล้างกรรม" นั่นเอง

ก็แล้วทีนี้ หากทุกคนไปทำสมุนไพรเอง ก็อาจไม่ใช่เรื่องยาก แต่เรื่องที่ยากคือ จะหาบุญอย่างไร นี่แล ศาสนาจึงเป็นที่รวมของคนทุกข์ เมื่อมารวมกัน ก็กลายเป็นแหล่งบุญ ให้คนที่อยากได้ ได้ทำสิ่งหนึ่งสิ่งใด แล้วให้สุขแก่คนทุกข์ทั้งหลาย รวมทั้งฝึกนิสัยพระพุทธเจ้า เป็นการสร้างบุญให้ตน

ที่น่าเสียดาย คือ คนทั้งหลายใช้ตามอง ใช้นิสัยตนตัดสิน โดยไม่พิจารณา เหตุและผล จึงไม่แปลกว่า สิ่งที่มองว่าเป็นวัด ด้วยมีโบสถ์หลังใหญ่ สถานที่โอ่โถง งามตระการ มันไม่ใช่วัดเลย เพราะเมื่อไปแล้ว ก็เพียงแค่เจริญหู เจริญตา เจริญใจ เท่านั้นเอง หาแหล่งบุญ คือคนทุกข์ ให้สร้างไม่มีเลย

แต่สถานที่ของแม่ชีเมี้ยน ดูยังไง มองมุมไหน ก็คือวัดของพระพุทธเจ้า เพราะ ไม่มีตรงไหนส่วนไหน ที่จะทำเพื่อส่วนตน ไม่มีตรงไหนที่มองแล้วหาคนทุกข์ไม่เจอ เพียงแต่เราท่านเอื้อมมือไป ก็ให้สุขแก่คนทุกข์ได้มหาศาล โน่นประคองคนแก่คนเฒ่า คนพิการเดินเหิรไม่สะดวก ล้างห้องน้ำให้สะอาด เจริญตา น่าใช้ ช่วยกันทำสมุนไพรแก้ไขทุกข์จากโรคที่เขาเป็น ..... มากมาย แล้วแต่จะทำ

บทสรุป หลวงพ่อนิพนธ์จึงชี้ว่า หากมองสถานที่นี้เป็นวัด ที่ซึ่งเป็นที่รวมของคนทุกข์ทั้งหลาย ก็จักเห็นแหล่งบุญมากมาย เพราะคนทุกข์นั่นแลแหล่งบุญ ดังนั้น เวลาในสถานที่นี้ แม้นหนึ่งนาทีก็มีค่าในการสร้างบุญ เพื่อช่วยตน

ก็ถ้ามองว่า บุญคือการสร้างโบสถ์ สร้างศาลา โรงพยาบาล สร้างพระใหญ่ๆ ที่ซึ่งคนจนไม่อาจทำได้แล้วไซร้ คงมองหาในสถานที่ของแม่ชีเมี้ยนไม่เจอ

แต่อย่าลืมน่ะ เวลาสร้างกรรม ก็ใช้ กาย วาจา ใจ ของเราท่านนี่แหละทำ เวลาจะมาสร้างบุญ เอากาย วาจา ใจ ไปไว้ที่ไหน ...

ถ้าที่ใดก็มีบุญ ทำแบบที่ตนชอบก็เป็นบุญ ก็คงไม่ต้องมีสถานที่นี้หรอก แลก็คงไม่เห็นคนเป็นโรคเดินกันเต็มทุกโรงพยาบาล ยิ่งคนรวย ยิ่งไม่มีทางเป็นโรคได้เลย

ใครจะคิด จะทำอย่างไรก็ช่าง ว่าสิ่งที่เขาทำนั้นเป็นบุญ ... แต่บัญญัติศาสนา มีเพียงประการเดียว เหมือนไม้ไผ่ลำเดียว ให้ความยุติธรรมแก่ทุกผู้คน เป็นธรรมสายกลาง นั่นคือ อยากได้บุญ ต้องทำนิสัยของพระพุทธเจ้า ... ใครทำ ใครได้ แล้วมาพิสูจน์กันด้วยผลแห่งการกระทำ

ที่ไหนที่ว่าแน่ ที่ไหนว่าเป็นตนบุญ เอามะเร็ง เอาเอดส์ไปถวาย ดูสิจะรอดไหม แล้วก็เอามาถวายแม่ชีเมี้ยน ทำตามหลวงพ่อนิพนธ์ ท่านอาสิสอน คือ นิสัย ดูสิว่าทำแบบไหน ใครจะรอด

ศาสนาจึงสอนให้เราท่านเป็นปราชญ์ ที่ที่อ้างว่าเป็นแหล่งบุญ นั้นหลอกได้เฉพาะคนที่มีกรรมดีเท่านั้นเอง หากผู้ใดกรรมชั่ว ผลทุกข์มาถึงตนแล้วไซร้ ความจริงจะปรากฎ ว่าสิ่งที่ตนเชื่อ ตนทำนั้น ช่วยตนไม่ได้ เสียดายก็แต่ กว่าจะรู้ตัว มันก็สายเสียแล้ว เสียเงินเสียทอง เสียเวลา ยังพอไหว แต่ถ้าลามไปถึงเสียชีวิตด้วย นี่สิ

ดังนั้น ท่านอาสิจึงชี้ว่า ใครมาแล้วไม่ทำ อย่ามาให้เสียเวลาเลย ลำพังสมุนไพร คงส่งไปได้ไม่ไกลเท่าไหร่หรอก ท้ายที่สุด ก็จะมาว่าหลอกกัน อันที่จริง ท่านต่างหากที่หลอก อยากหาย แต่ไม่อยากทำ ไม่ช่วยแม้นแต่ตัวของตัวเอง