ถกกันไม่จบ

คำสอนของหลวงพ่อนิพนธ์ สอนผู้ปฏิบัติเสมอว่า ศาสตร์สมุนไพรของพระภูมีที่แม่ชีเมี้ยนนำมา มิใช่ลำพังแต่สมุนไพรจึงประสพผล ย่อมต้องอาศัยคุณสมบัติของผู้ทานด้วยเป็นสำคัญ

แลคุณสมบัติที่สำคัญประการหนึ่ง นั่นก็คือ การควบคุมตนในเขตพัทธสีมา หรือที่ท่านอาสิมักกล่าวว่า ระหว่างพิธีกรรม ไม่ว่า ห้องสวดมนต์ กระโจม ทานสมุนไพร หรือรับสมุนไพรก็ตามที

ภาพที่เราเห็นทุกยุค ทุกสมัย นั่นก็คือ ผู้ควบคุมมักจะเป็นผู้ที่รู้ดีว่า ผลที่ชี้เป็นชี้ตาย สำหรับคนทั่วไป ที่จะหาบุญ ก็คือช่วงเวลานี้แหละ ความสงบยิ่งเกิดเท่าไหร่ ผลที่คนป่วยทำได้ ย่อมมีโอกาสประสพความสำเร็จในการหายโรคมากเท่านั้น

หลายคนจึงมักว่ากล่าวตักเตือน แล้วก็เป็นที่มาของผลสะท้อนว่า ทำไมต้องว่าด้วยอันจะเห็นได้ในเพจต่างๆ หนักบ้างเบาบ้าง แล้วแต่ใครจะมอง ใครจะคิด

ผู้ปฏิบัติ หรือผู้รู้ จึงมักมีข้อถกเถียงกัน ว่า "ควรจะเตือนดี หรือไม่เตือนดี" ถ้าเตือนก็ด้วยเมตตา คนก็ว่าปากจัดบ้าง โน่นบ้าง นี่บ้าง แต่ก็อยากให้คนทำในแนวที่ถูก จะได้ช่วยตนได้ บ้างก็ว่า ปล่อยไป แล้วแต่คน เพราะใครทำ ใครได้ เขาจะคุยก็ช่างเขา เพราะเวลาตายเขาตาย ไม่ใช่เราตาย

หากแต่คนส่วนใหญ่ ชอบที่จะทำตามนิสัยตน ยิ่งในวันนี้ ก็เลยหาคนเตือนไม่ได้ เล่นกันเอง ได้ไม่ได้ แล้วแต่ใครจะคิด ใครจะทำ เพราะคนที่เตือน ก็จะกลายเป็นคนผิดซะเอง

บทสรุป หลวงพ่อนิพนธ์จึงมักชี้ให้เห็นว่า เรื่องของศาสนา ไม่ใช่ใช้ได้กับทุกคน แม้นศาสตร์อันนี้จะมีผลอันมหาศาล หากแต่ใช้ได้เฉพาะคนที่เชื่อ คนที่ทำ คนที่อยากได้ พิจารณาแล้วเชื่อ ก็ทำตาม เท่านั้นแล จะช่วยได้กี่มากน้อย ก็ดูในหมู่ว่า มีคนทำมากน้อย เทียบกับคนไม่ทำ พลังข้างนั้นก็จะดึงดูดไป มีคนทำมาก ภาพลักษณ์ศาสนาก็ปรากฎ คือความสงบ เงียบ คนก็ประสพผลมาก หากคนทำน้อย ส่วนใหญ่เล่นปล่อยตามนิสัยตน ไม่มีที่เว้น คุยเล่นกันตลอดเวลา ก็คงหาคนหายได้น้อย นี่แลจึงเรียกธรรมสามัคคี

เมื่อยังเป็นนกกระจอก คนที่ฝ่าออกมาได้ ย่อมเผชิญเหตุมาก เขาจึงได้สัมผัสปาฏิหาริย์ หายโรคได้ แม้นจะมีคนหายน้อย แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีเลย เพียงแต่เสียดายคนอีกฝั่ง บุญวาสนาพามาพบ กลับถูกกรรมบัง ปล่อยตามนิสัย ผลสุดท้าย เหมือนกระต่ายหมายจันทร์ เห็นแต่เอื้อมไม่ถึง มีทางหาย แต่ไปไม่ได้

เมื่อยังถกกันไม่จบ ... สภาพก็เสมือนครูในวันนี้ ขืนตีนักเรียน โดนฟ้องเอาง่ายๆ ปล่อยไปดีกว่า กลายเป็นสังคมเอาตัวเองรอดไปหมดแล้ว