สัจจะธรรม

แม่ชีเมี้ยนตรัสสอนว่า สิ่งที่พระพุทธเจ้าใช้เพื่อการตัดกิเลส ไม่ใช่ศีล หากแต่เรียกว่า "สัจจะธรรม"

หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ให้เห็นว่า นั่นก็คือนิสัยของพระพุทธเจ้า นั่นเอง

ความหมายของสัจจะธรรม ก็คือ เป็นคนจริง กล่าวเช่นไร ก็ทำเช่นนั้น

แปลความว่า กระทำตนไม่ฉ้อโลก ทำตามสิ่งที่ได้พูดได้กล่าวประกาศไป ผลที่ได้ก็คือ โลกก็จะไม่ฉ้อตนเฉกเช่นเดียวกัน นั่นคือ กรรมเขาไม่ยุ่ง

เมื่อพระพุทธเจ้าปฏิบัติสัจจะธรรมได้ครบถ้วน นั่นคือ หมดกิเลส ไม่มีนิสัยโลก สามารถอยู่ในสัจจะธรรม ตลอด ๒๔ ชั่วโมง

เมื่อธรรมหมวดสมุนไพร เป็นส่่วนหนึ่ง แม้นจะไม่มีจุดมุ่งหมาย ให้ถึงซึ่งนิพพาน แต่ก็เป็นการสร้างเชื้อ สร้างนิสัยรอพระพุทธเจ้า นั่นคือ ฝึกให้คุ้นเคย แม้นจะเป็นเพียงชั่วครู่ชั่วยาม

หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ให้เห็นว่า กรรมเป็นของหนัก แลคู่ต่อสู้คือ ธรรม ก็ย่อมเป็นของหนักเฉกเช่นเดียวกัน จึงสมน้ำสมเนื้อ สู้กันได้

ดังนั้น การกำหนดวินัย ให้วางสัจจะ วันละหนึ่งชั่วโมง ก็ไม่ธรรมดาแล้ว หากทำได้สมบูรณ์ ก็เพียงพอ ต่อการหายโรค อย่างแน่นอน

ปัญหาก็คือ เราท่าน ไม่ตระหนัก จึงมีพฤติกรรม ทำของจริง กลายเป็นของเล่น คำประกาศที่กล่าวไป อ้างดินฟ้า อากาศ เป็นพยาน แต่ไม่ทำ ไม่เน้น ไม่ควบคุมตน ให้เป็นคนจริง ทำจริง ดั่งเช่นที่ประกาศไป

อาจจะด้วยเชื่อว่า ตนจะดีได้ ด้วยสมุนไพร แล้วตนก็ทำตามคำสอน ที่เชื่อว่าดี อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน อยู่แล้ว นิสัยของพระพุทธเจ้า ที่กล่าวประกาศออกไป ก็กล่าวไปงั้นๆ ไม่เคยได้ยิน ไม่เคยฟัง ใครสอนให้ทำเช่นนี้ ทำหรือไม่ทำ ก็ไม่เป็นไร

หลวงพ่อนิพนธ์จึงชี้ให้เห็นว่า ศาสน์ของพระภูมี ไม่เชื่อ ไม่ว่า ไม่ทำก็ไม่เป็นไร แต่อย่ามายุ่ง เมื่อยินดีเข้ามา ย่อมหมายถึงยอมให้ศาสน์เป็นมือที่สาม นอกจากกรรมดี กรรมชั่ว เข้ามายุ่งในชีวิตตน หากแต่เมื่อยินดีแล้ว ประกาศฟ้าดินแล้ว ไม่ทำ นี่แหละกำลังซวยซ้ำสอง

นิทานเทวทัต ถูกเล่าขานกันนับหนไม่ถ้วน แต่คนฟังแล้วไม่ซึ้ง เพราะคิดเกรงแต่กรรม หากแต่ธรรมนั้น หลวงพ่อนิพนธ์กล่าวว่า มีคุณอนันต์ ก็มีโทษมหันต์เฉกเช่นกัน นิทานเทวทัต จึงชี้ให้เห็นว่า กรรมอันใดที่กระทำในทางโลก ยังไม่เคยต้องถูกธรณีสูบ แต่กรรมทำกับศาสนา มันหนักจนแผ่นดินรับไม่ไหว

เมื่อหนทางรอดทางเดียว ที่แม่ชีเมี้ยนตรัสแก่หลวงพ่อนิพนธ์ ให้กลับมาบอกเราท่าน คือ "ลดนิสัยกรรม แล้วนำนิสัยธรรมมาใช้นำตน" แต่พฤติกรรมหลายคน ไม่รู้คุณค่าและโทษ ดังนั้น จึง ประกาศฟ้าดิน แต่ไม่ทำ ไม่เน้น

นี่อันตรายยิ่งกว่าทำกรรม ในทางโลกอีก เพราะตีนกรรม เป็นโรคมา สมุนไพรยังพอช่วย แต่เจอตีนฟ้า หมั่นไส้ กระทืบเอา ไม่ต้องรอเป็นโรค ธรณีสูบเอาง่ายๆ

เราจึงอยากเตือนว่า ไม่พร้อม ก็อย่ากล่าวพล่อยๆ สัจจะของพระภูมี มีชีวิตเป็นเดิมพัน ทำถูกก็ช่วยชีวิตตนได้ ทำผิด โดนทั้งตีนกรรม และตีนฟ้า

"ไม่เชื่อ อย่าลบหลู่" จึงเป็นคำโบราณ มาจากศาสนาของพระภูมี ในการปฏิบัติสัจจะธรรม นี่เอง ไม่อยากทำ ก็วางเฉย อย่ามายุ่ง บ้านใคร บ้านมัน ดีกว่า ชีวิตยังมีกรรมเป็นพี่เลี้ยง อยู่ได้อีกนาน

ศาสน์ของพระภูมีที่แม่ชีเมี้ยนนำมา เป็นของจริง มีอำนาจจริง เป็นของหนัก เกินกว่าคนธรรมดาจะรับไหวแน่นอน

นี่จึงเป็นเหตุที่ว่า ทำไมหลวงพ่อนิพนธ์จึงไม่อนุญาติให้คัดลอกบทสวด ไปไว้ที่บ้าน ก็เพราะหากนำไปแล้ว บังเอิญตกหล่น คนในบ้านไม่รุ้ เดินเหยียบ หรือมีพฤติกรรมไม่ควร ผู้นำไปย่อมต้องรับผล จะปฏิเสธไม่ได้เลย การนำไป โดยการจำ จึงปลอดภัยที่สุดนั่นเอง

แค่บทสวด ก็ทับบ้านจนร้อนแล้ว ไม่ต้องพูดถึงสัจจะที่ตนประกาศไป ว่าจะมีน้ำหนักมากขนาดไหน

ของสูง เราท่านยกไว้สูง ก็พาชีวิตเราท่านขึ้นที่สูง ของสูง เราท่านไว้ที่ต่ำ วางแบกะดิน วางกับเท้า เดินถือสมุนไพรแกว่งไปมา อยู่กับหมู ไม่มีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ไหน เขาเลือกจะมาอยุ่หรือเกื้อกุลคนประเภทนี้หรอก

สัจจะ ที่เราท่านประกาศ เมื่อไม่ทำ มันก็ไม่หนัก เพราะไม่ต้องควบคุมนิสัย แห่งตน ผุ้ใดทำจึงจะรู้ว่า หนักหนาสาหัสเพียงใด กว่าจะประคอง กาย วาจา ใจ ให้ครบชั่วโมง ในแต่ละวัน

คนที่คิดว่าตนฉลาด ก็บอกวางแล้วนั่งสวดมนต์ หรือไม่ก็นอน ก็ได้แล้วไง นอนแล้วจะโกรธใครได้ หากแต่ความจริง ไม่มีเหตุก็ไม่มีผล

การวางสัจจะ อย่างเอาผล จึงมักวางในช่วงที่เราท่านเผชิญเหตุมากนั่นเอง โดยเริ่มทีละช่วงเวลาน้อยๆ

ผู้ทำ จะรู้ว่าหนักสักเพียงใด และจะรู้ว่า การควบคุมนิสัยตนยังยาก จะไปคุมนิสัยผุ้อื่น ย่อมยากยิ่งกว่ายาก ผู้ทำได้จึงเกิดเมตตาธรรม เพราะรู้ดีว่า ผู้อื่นยังตกในนิสัยกรรม ที่ตนทำมา ไม่รู้ธรรม หรือ ทำไม่ได้ จึงน่าสงสารกว่าตนยิ่ง น่าเวทนากว่าตนยิ่ง นั่นเอง

ศาสน์ของพระภูมี จึงเรียกศาสน์แห่งความทุกข์ เพราะเมื่อทำแล้วต้องทุกข์ แต่เป็นการทุกข์กับวินัยธรรม ซึ่งหลวงพ่อนิพนธ์ชี้ให้เห็นว่า ก็ดีกว่าทุกข์กับกรรม เป็นร้อยเท่าพันทวี อย่างแน่นอน

ใครบอกจะมาปฏิบัติธรรม แต่ไม่เคยทุกข์กับวินัยเลย นั่นไม่ใช่ธรรมแล้ว แค่สร้างภาพหลอกให้ดูดี น่าเชื่อถือ แต่ผลแห่งการปฏิบัติ จะเป็นเครื่องชีวัด ทำถูกผลถูกย่อมเกิดช่วยตนได้ ทำผิด จะอ้างตำรา อ้างพระไตรปิฏกสักฉันใด ผลผิดก็ย่อมปรากฏ

อินเดีย เป็นสถานที่เกิด พระโคดม ไม่มีวัดสักวัด ให้เห็น แล้วไปหลงเชื่อได้ไงว่า สร้างวัตถุเป็นบุญ ...

ยังน่ะ ยังไม่สาย หันกลับมา เชื่อแม่ชีเมี้ยน เชื่อพระพุทธเจ้า ... ลดนิสัยกรรมของตน ที่สร้างทุกข์ให้ผู้อื่น มาใช้นิสัยพระพุทธเจ้าให้สุขแก่ผู้อื่น ต่างหาก จึงเป็นบุญ ... ไม่มีหรอก บุญที่สร้างด้วยเงิน ด้วยวัตถุ

คำถามง่ายๆ เจ้าชายอยากได้บุญพาตนไปนิพพาน ... ทิ้งเวียงวังมาทำไม ถ้าสิ่งเหล่านั้นใช้ซื้อบุญได้

อยากหายโรค ทำนิสัย เป็นบุญ ใส่เป็นลูกกระสุนปืนสมุนไพร แล้วเอาไปยิ่งกรรม ยิงโรค นั่นแหละหายแน่ ... ถ้ารอคนช่วยให้หาย รอไปเถอะ ไม่มีทางได้สมหวัง กว่าจะรู้ตัวว่าถูกหลอก ก็ตอนฝาโลงมันแง้มนั่นแล ...

อยากหายโรค แต่ไม่เอา "สัจจะธรรม" นั่นคือ ไม่เอานิสัยพระพุทธเจ้า มันก็ได้แค่อยาก ไม่มีทางเป็นจริงไปได้หรอก .. ใครที่ว่าแน่ หมอไหนที่ว่าเก่ง ก็ว่ากันไป อยากรู้นัก จะเก่งกว่ากรรมไปได้อย่างไร

ฟังฝรั่งมันโม้ อวดอ้างทำยารักษาโรค แล้วคนที่ทำมันก็ตายด้วยโรคนั่นแล แค่โรคกระเพาะยังแก้ไม่ได้เลย