เชื่อจึงทำ

ความแตกต่างในคำสอนของพระภูมี ที่แม่ชีเมี้ยนนำมา แลไม่เคยได้ยินที่ไหน จะเอ่ยอ้าง นัั่นคือคำว่า "ตัวกระทำ"

ความตอนหนึ่งในหนังสือ ของ พระอาสิ เมื่อได้อ่าน จะพบว่า ศรัทธาความเชื่อในพระพุทธศาสนา เริ่มต้นจากคำว่า ตัวกระทำนี้เอง

ผู้ใดเชื่อว่า ตัวกระทำมีจริง ไม่ตายเลย ทำสักฉันใด ก็ไม่ตายเลย ผู้นั้นก็จะเชื่อ ในธรรมคำสอนของพระภูมี และค้นหาหนทางธรรม เพื่อช่วยตน

ผู้ใดเชื่อว่า ตัวกระทำไม่มีจริง ตัวกระทำทำแล้วตาย ไม่รอเราอยู่ในวันข้างหน้า นั่นก็คือ ผู้นั้น ไม่กลัวกรรม นั่นเอง ธรรมของพระภูมี จึงไม่มีความหมายอันใดแก่คนผู้นั้นเลย

เมื่อไม่เชื่อว่า ตัวกระทำมีจริง นั่นก็คือ ไม่เชื่อว่า เหตุแห่งทุกข์ เกิดจากกรรม เราท่านทำมานั่นเอง

พฤติกรรม ที่กระทำจึงแตกต่าง เมื่อไม่เชื่อหรือไม่ยอมรับว่า ตัวกระทำมีจริง คนกลุ่มนี้ จึงคิดพึ่งพาผู้อื่น เป็นนิสัย แลพึงชอบศาสนาขอ

ย้อนกลับมาคนที่เชื่อในธรรมคำสอนของพระภูมี ที่แม่ชีเมี้ยนนำมา ปฐมบท จึงต้องเชื่อ เรื่อง "ตัวกระทำไม่ตาย" เมื่อเชื่อแล้วจึงเปลี่ยนตน เพราะรู้แล้วว่า หากจะช่วยตน ต้องใช้ตนของตนนั่นแล แลศาสนาที่จะช่วยตนได้ ก็หาใช่ศาสนาขอ หากแต่เป็นศาสนาที่สอนให้ทำ

ความจริงประการหนึ่ง ที่เป็นเครื่องยืนยัน ที่แม่ชีเมี้ยนทรงตรัสตอบสงฆ์ ต่อข้อถามในเรื่อง "ตัวกระทำไม่ตาย" นั่นคือ การที่เราท่านมีหมูเห็ดเป็ดไก่ กินกันไม่รู้จักจบจักสิ้นนั่นเอง

วัฐจักร แห่งการ เวียนว่าย ตาย เกิด ก็ล้วนมาจากการที่ตัวกระทำ ทำแล้วไม่ตาย รอเราท่านในวันข้างหน้า ผลก็คือ ผู้ที่เบียดเบียนผู้อื่น เอาเปรียบผู้อื่น เมื่อตายไป ก็ต้องกลายเป็นสัตว์ ใช้เนื้อของตน ให้ผู้อื่นทาน นั่นเอง จนกว่าจะหมด มันจึงมีสัตว์ให้กินกัน ไม่จบไม่สิ้น

หลวงพ่อนิพนธ์ อรรถาธิบาย ชี้ชัดว่า พระภูมีทรงบัญญัติว่า การสร้างบุญ ก็พึงทำแก่ "มนุษย์แลสัตว์" ด้วยเหตุผลที่ว่า สัตว์ก็คือมนุษย์นั่นแล เพียงแต่สังขารที่อาศัยอยู่ มีไว้เพื่อใช้กรรมเท่านั้นเอง

ความแตกต่าง ของมนุษย์แลสัตว์ ประการสำคัญ จึงอยู่ที่ สัตว์ สร้างกรรมไม่ได้ สถานะมีไว้เพียงเพื่อใช้กรรม ดังนั้น สัตว์ฆ่าเราท่าน ทำร้ายเราท่าน จึงไม่มีบาป เพราะนั่นเป็นกรรมของเราท่าน อาศัยซึ่งสัตว์เหล่านั้นมาทำลายเราท่าน แต่มนุษย์ มีสติ มีปัญญา สร้างบุญบาปได้

ความตอนหนึ่งในหนังสือ ของพระอาสิ จึงกล่าวว่า หากสัตว์มาทำร้ายเรา กัดเรา สัตว์นั้นไม่มีบาป แต่หากเราโกรธแลทำร้ายสัตว์ นั่นแลเป็นบาป

หากจะย้อนเรื่องราว ในยุคสมัย ที่แม่ชีเมี้ยน พาท่านจำรูญและท่านเจริญ ไปพำนักที่วัดคลองเม่า เพื่อรอเวลาสิ้นยุคของพระโคดม คือ ก่อนปี ๒๕๐๐ สิ่งหนึ่งที่จำเป็นต้องทำ เพื่อให้มีที่พำนัก นั่นคือ การตอบสนองต่อคำขอของเจ้าอาวาส เพื่อแลกเปลี่ยน ในการจัดหาทองเหลือง มาสร้างพระประธาน ให้วัด

กลุ่มเป้าหมาย ของแม่ชีเมี้ยน คือ คนในบริเวณย่านสวนพลู ในขณะที่ไปบิณฑบาตร ผ่านบ้านที่มีฐานะบ้านหนึ่ง เจ้าของบ้านหญิงมาใส่บาตรแม่ชีเมี้ยน แม่ชีเมี้ยนก็กล่าวว่า ที่บ้านมีแมวคลอดใหม่ตัวหนึ่ง ให้รักษาดูแลให้ดี เพราะนั่นคือ แม่ของโยม

หญิงสาวที่ใส่บาตร ก็ตะลึง เพราะมีแมวเกิดใหม่ตัวหนึ่งจริงๆ หลังแม่สิ้น แลแมวตัวนั้นก็มีพฤติกรรมเหมือนแม่ตนไม่มีผิด

คำร่ำลือในพยากรณ์ของแม่ชีเมี้ยน เลื่องลือไปทั่วสวนพลู มีคนแห่แหนกันมาให้ช่วยพยากรณ์ กันมากมาย ทำให้กิจกรรมในการระดมทองเหลือง เพื่อสร้างพระประทานแก่วัดคลองเม่า บรรลุได้ในเวลาอันรวดเร็ว

เมื่อกลับมาในธรรมหมวดสมุนไพร หลวงพ่อนิพนธ์จึงชี้ให้เห็นว่า โรคจึงมีเหตุที่มา คือ กรรม อันเป็นตัวกระทำที่เราท่าน ทำไว้สมบูรณ์แล้ว แลมาสร้างทุกข์ให้แก่เราท่าน

หลักธรรมของพระภูมี คือ หลักสัจจธรรม อันหมายถึง ความจริง นั่นจึงพึงสอนให้ยอมรับ เพราะตัวกระทำนั้นเกิดแล้ว เมื่อทำตนเป็นคนมีสัจจะ คือ เป็นคนจริง เมื่อทำก็ต้องยอมรับทุกข์อันนั้น

เพียงแต่ การรับทุกข์ ที่พระภูมีบัญญัติ ก็ลดทอนทุกข์จากกรรม มาทนทุกข์กับวินัยธรรมแทน

จึงไม่ต้องแปลกใจเลย ทำไมสมุนไพรทานยาก บางชนิด ผู้ทานทานแล้ว ถึงกับเรียกว่า ยานรก เพราะรสชาดสำหรับตน มันสุดกล้ำกลืน กว่าจะทำใจให้เป็นมิตร รับได้ ก็เรียกว่า สาหัส

ยิ่งขึ้นไป ก็ทนร้อนกับกระโจม ทนเมื่อยกับการสวดมนต์ ฟังคำสอน และยิ่งสุดๆ เมื่อฝืนนิส้ยตน มาใช้สัจจะธรรมของพระภูมีนำตน

แต่ที่ซ้ำร้าย ดั่งที่แม่ชีเมี้ยนทรงตรัสสอนสงฆ์เป็นสติ หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ให้เห็นว่า "กรรมเขาเป็นพี่ ธรรมเขาเป็นน้อง" กรรมนั้นเราท่านทำมาก่อน ผลจึงเกิดขึ้นแล้วในปัจจุบัน แต่ธรรม เราท่านเพิ่งจะสร้าง กว่าจะออกดอกออกผล ก็ต้องรอเวลา

มากกว่านั้น กรรมมักทำแล้วเห็นเป็นรูปธรรม หากแต่ธรรม ผลที่เกิด มักล้วนมองไม่เห็น

บทสรุป หากไร้เสียซึ่งความเชื่อ ในเรื่อง "ตัวกระทำไม่ตาย" ย่อมขาดศรัทธาในการปฏิบัติตามธรรมคำสอน ยิ่งหากต้องยืนหยัดด้วยแล้ว เป็นไปไม่ได้เลย

ความตอนหนึ่งในหนังสือ พระอาสิ ในการตอบข้อถามของสงฆ์บวชใหม่ที่มีแก่เจ้าอาวาส ในจุดมุ่งหมายที่บวชเพื่อช่วยลูกของตน ที่ว่า การบวชของเขา จะทำให้ลูกของเขาหายภายใน ๗ วัน นี้ไหม

คำสอนของหลวงพ่อนิพนธ์ ที่มักให้เป็นสติในการปฏิบัติธรรม คือ หากเราท่านอยากได้พริก ลงมือปลูกวันนี้ ก็ต้องรอครบเดือน อยากมีข้าวกิน ก็ต้องรอ สี่เดือน อยากทานมะม่วง ก็ต้องรอหลายปี ฉันใดก็ฉันนั้น

คนจริง จึงไม่ปฏิเสธผลแห่งทุกข์ ว่าตนไม่ได้กระทำ ทำไมจึงเกิด หลวงพ่อนิพนธ์สอนว่า กรรม ก็เที่ยง ให้คุณโทษ ตามตัวกระทำที่ทำ ไม่มีหรอก มาแกล้งเราท่าน ให้เป็น

ศาสน์สอนให้คนเป็นปราชญ์ เมื่อเห็นคนกราบไหว้พระพุทธ แล้วอ้างตน ว่าศรัทธา เชื่อ หากแต่พฤติกรรมไม่ได้ทำตามธรรมคำสอน ไม่ลดกิริรยาลงแต่ประการใด คนผู้นั้น หาได้เชื่อ และศรัทธา จริงแท้ไม่

จึงไม่แปลกที่ทำไมพระพุทธเจ้าทุกพระองค์ จึงมีสาวกน้อย หากแต่นัยกลับกัน ก็แสดงให้เห็นว่า การทำตามธรรมคำสอน ทำได้ ที่สำคัญ เมื่อทำแล้ว ผลแห่งตน นั้นมหาศาลนัก

อย่าว่าแต่หายโรคเลย พระพุทธเจ้าแสดงให้เห็นว่า แม้นแต่หนีจากวัฐจักร เกิด แก่ เจ็บ ตาย ยังทำได้

แค่ความรู้ว่า ตัวกระทำไม่ตาย เวลาจะเอาเปรียบผู้อื่น เบียดเบียนผู้อื่นเกินไป ก็เห็นภาพ อนาคต เป็ด ไก่ รออยู่ ก็ลดพฤติกรรมไปอักโข หลวงพ่อนิพนธ์บอก ยังไม่ทันทานสมุนไพร ก็หายไปครึ่งแล้ว เพราะต้องเปลี่ยนไปใช้นิสัยพระพุทธเจ้า โดยอัตโนมัติ ให้สุขแก่ผู้อื่นดีกว่าไหม

ธรรมของพระภูมี ที่แม่ชีเมี้ยนนำมา หลวงพ่อนิพนธ์กล่าวว่า ฟังง่าย ปฏิบัติได้ทันที ไม่ต้องมีบาลี สันสกฤต ยุ่งยาก ซับซ้อน

บทสำคัญ ผู้ที่ไม่เชื่อตัวกระทำ พึงระวัง ก็ขนาดพระพุทธเจ้า ท่านยังไม่ยุ่งด้วยเลย นี่แลทำไมพระภูมีจึงตรัสว่า "ท่านฝึกเฉพาะบุรุษที่สมควรฝึกได้" หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวว่า "โรคไม่น่ากลัว นิสัยมนุษย์นี่สิน่ากลัว" หากไม่มีความเชื่อ ศรัทธา อะไรจะไปหยุดมันได้

ใครบอกจะมาทานสมุนไพร เพื่อไม่ให้มีทุกข์ ไม่ให้ปวด ไม่ให้เจ็บ ... มาผิดที่แล้ว เพราะสมุนไพร แลธรรมคำสอน มีไว้เพื่อให้เราท่าน ยอมรับทุกข์ หรือ ตัวกระทำที่ทำมาแล้ว ได้ต่างหาก เมื่อใช้ย่อมหมด เมื่อหมด จึงหาย