ธรรมหมวดสมุนไพร ของพระภูมี มีความโดดเด่น ให้ผลที่เฉียบขาด จนคนหลงใหล แห่แหนกันมามืดฟ้ามัวดิน
ปรากฎการณ์ยืนยัน ไม่ต้องย้อนไปในพุทธกาล แค่ถ้ำกระบอก และสวนสมุนไพรของมูลนิธิไทยกรุณา ก็รู้ได้ว่า เป็นจริงเช่นนั้นแน่
หากแต่สิ่งที่ต้องใคร่ครวญ และหวนคิด คือ ทำไมศาสตร์อันนี้หายไปไร้ร่องรอย จนมายุคปลายสมัย ก็แทบไม่เหลือเค้าโครงให้เห็นอีกเลย
ทั้งๆที่ สิ่งที่นำมาทำเป็นสมุนไพร ก็เป็นของหาง่าย เป็นของพื้นถิ่น มีกันทั่วไป
จะว่าสูตรสมุนไพร เป็นความลับ ก็คงไม่ใช่ เพราะดูจากปัจจุบัน คนที่ทำสมุนไพรให้เราท่าน ก็ล้วนเป็นสมาชิกที่อาสา เข้าไปทำกันทั้งหมดทั้งสิ้น นั่นคือ คนรู้สูตร ก็มีมากหลาย
แม้นแต่ถิ่นกำเนิด นั่นคือ ถ้ำกระบอก สูตรตำรา ก็มีมากมาย เก็บไว้เต็มตู้
หลวงพ่อนิพนธ์ จึงชี้ให้เห็นว่า ศาสตร์สมุนไพร แฝงไว้กับอำนาจบุญ นั่นเอง
หากไร้เสียซึ่งอำนาจบุญ สมุนไพรที่ทานก็ไร้ค่า เสมือนคลื่นวิทยุที่ส่งออกไป แต่ไร้สถานีรับ คือ ไม่มีเครื่องวิทยุไว้รับคลื่นนั้น คลื่นที่ส่งออกมา จึงสื่อถึงกันไม่ได้
หลวงพ่อนิพนธ์จึงมักใช้คำว่า ธรรมหมวดนี้ "ตบมือข้างเดียวไม่ดัง"
บทสรุป หลวงพ่อนิพนธ์จึงเน้นย้ำว่า ประตูแห่งความสำเร็จ นั่นจึงขึ้นอยู่กับพฤติกรรม หรือ คุณสมบัติ ว่าการกระทำ หรือตัวกระทำ เป็นเช่นไร ทำตัวเป็นใบหยก ประดับกิ่งทอง หรือ ทำตัวเป็นใบตำแย
จึงไม่ต้องแปลกใจเลยว่า ทำไมเมื่อเวลาผ่านไป ศาสตร์อันนี้จึงถูกกลืน ไม่มีผู้คนอยากเรียน อยากทำ เพราะทำก็ต้องทำให้ หามาให้ แถมยังต้องมารองรับนิสัยผู้ที่มารับอีก นั่นเอง
ความจริงจึงปรากฎว่า แม้นศาสตร์สมุนไพร ธรรมของพระภูมีที่แม่ชีเมี้ยนนำมา จะดีสักฉันใด ก็ช่วยใครไม่ได้เลย หลวงพ่อนิพนธ์ได้แต่ชี้แนะ ช่องทางบุญ อยากได้ต้องทำเอง ใครก็ช่วยใครไม่ได้
สถานที่นี้หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวว่า พูดความจริง ไม่มีมุมมืด บิดบัง อำพราง ใครที่มาหวังพึ่งผู้อื่น ไม่กระทำตน หรือเปลี่ยนแปลงตนอันใดเลย นั่นย่อมหมายความว่า ไม่ทำตนเป็นสถานีรับซึ่งอำนาจ การมาก็ไร้ค่า ความหวังก็กลายเป็นฝันที่ไม่อาจเป็นจริงได้อย่างแน่นอน
ที่น่าเสียดาย ก็คือ สมุนไพรเป็นการเปิดประตูสู่โอกาสในการช่วยตน แต่หลายคนปล่อยผ่าน มาทานแล้วพอดีขึ้น ก็ไม่ทำอะไร จนเวลาหมดลง ทีนี้กรรมเขาจะเล่น จะหวนมาทำ สภาพของตนก็ทำไม่ได้แล้ว
อย่าไปพูดแค่ครึ่งๆกลางๆ ธรรมหมวดสมุนไพร จะดีและโดดเด่นแก่ผู้ใด ผู้นั้นต้องประพฤติธรรม สร้างบุญ ด้วยการลดนิสัยตน มาใช้นิสัยพระพุทธเจ้า หาไม่แล้ว การทานสมุนไพร ก็ไม่ช่วยให้รอดพ้นได้หรอก
ไม่ใช่ใครทานก็ดี ไม่ใช่ ไม่ใช่ ยืนยัน นอนยัน นั่งยัน
แลที่สำคัญ เมื่อเวลาของสมุนไพรหมดลง คือสมุนไพรมาส่งจนถึงที่ต้องพึ่งตนเอง ทำเอง สร้างบุญไว้ช่วยตนเองแล้ว ไม่ทำ ถึงวันนั้น ก็คือ การหวนคืนของโรค อาจไม่ใช่โรคเก่า ที่ย้อนมา หากแต่ถึงเวลานั้น หลวงพ่อนิพนธ์กล่าวว่า สมุนไพรก็ไม่ช่วยอะไรแล้ว
ครั้งแรก สิ่งที่เกิด ทำเพราะไม่รู้ หากแต่ครั้งนี้ สิ่งที่เกิด ทำทั้งที่รู้ นั่นเอง
เราจึงอยากเตือนว่า อย่าทานจนเพลิน เวลาหมด กลับตัวจะทำ บุญที่สร้างก็ไม่พอที่จะช่วยตน เรือชีวิตของตน มันรั่วจนอุดไม่ไหวแล้ว รอจมอย่างเดียว ใครก็ช่วยไม่ได้
