จิต

สิ่งที่สำคัญของร่างกายในการต่อสู้ต่อโรคร้าย นั่นคือ "ภูมิ"

สมุนไพรมิใช่มีเพื่อรักษาโรค หากแต่ฟื้นฟูอวัยวะทุกสุ่วน หรือ พูดภาษาการแพทย์นั่่นคือ กระตุ้นอวัยวะให้สร้างภูมิขึ้นมานั่นเอง

ภูมินี้แหละจะใช้อาหาร ในการสร้างวัตถุดิบเพื่อต่อสู้กับโรค

ดังนั้น ศาสตร์สมุนไพรของพระภูมีที่แม่ชีเมี้ยนนำมา ในการฟื้นฟูจะพึ่งสมุนไพรเพียงอย่างเดียวไม่ได้ ต้องทานอาหารให้ครบ ๕ หมู่ และบางครั้งต้องทานให้มากกว่าปกติด้วยซ้ำ เพื่อชดเชยสิ่งที่ร่างกายขาด หรือเตรียมไว้ในยามที่อาการของโรคปะทุ อันอาจทำให้เกิดการทานอาหารไม่ได้

หากแต่สิ่งที่สำคัญกว่า หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ว่า นั่นคือ พลังที่่ร่างกายใช้ในการช่วยตน ซึ่งก็คือ "พลังจิต"

ยามปกติ เราท่านอาจสามารถทำงานหรือสร้างความเครียดได้มากมาย โดยที่จิตยังรับไหว

แต่เมื่อใดก็ตามที่เกิดโรค นั่นแสดงว่า สิ่งที่จิตแบกรับมันมากเกินไปแล้วนั่นเอง

กลยุทธ์ที่พระภูมีนำมาใช้ จึงให้เราท่านทำตนเสมือนตาย เพื่อลดภาระทางจิตลง ไม่รับรู้เรื่องอื่น รวบรวมพลังมาไว้กับตน

ไม่เชื่อหรือ แค่ความคิดฟุ้งซ่าน หรือใช้ความคิดมากเกินไป ใช้อารมณ์มากเกินไป สิ่งเหล่านั้นจะสามารถหยุดระบบการทำงานของรางกายได้ เพราะจิตเมื่อเหนื่อยล้า ก็ไม่ทำงาน ระบบของร่างกายก็รวน จึงอาจได้ยินว่า "เครียดจนเป็นโรคกระเพาะ" หรือ อื่นๆ

ดังนั้นยิ่งสภาวะของเราท่านเลวร้ายมากเท่าใด หลวงพ่อนิพนธ์จึงสอนว่า ต้องลดภาระของจิตลงให้มากยิ่งขึ้นเท่านั้น

ทิ้งทางโลกได้มากเท่าใด จิตยิ่งเบาสบาย เมื่อจิตสบายก็จะทำงาน ควบคุมระบบของร่างกายต่างๆ ได้ดี

แต่นิสัยมนุษย์ เสียน้อยเสียยาก ดังนั้น กิจกรรมที่หลวงพ่อนิพนธ์กำหนด เพื่อให้ภาระของจิตน้อยลง และรวบรวมมาใช้ในการฟื้นฟูตน อันต้องฝืนนิสัย จึงถูกมองข้าม

วันพระที่ต้องทำตนเสมือนตายจากทางโลก ของหลวงพ่อนิพนธ์ คนส่วนใหญ่ไม่ยอมวาง การมาจึงเสียเปล่า

มาแล้ว ก็ยังมีธุรกิจต้องคุย ต้องคิด มาแล้วก็มียังมีหนังสือพิมพ์ ข่าวสารต้องอ่านต้องติดตาม มาแล้วก็มีเรื่องโน้นเรื่องนี้ มาวิพากษ์วิจารณ์ ไม่มีเวลาให้จิตสงบเลย

มาทั้งวัน จิต ได้พักครู่เดียวตอนสวดมนต์ เท่านั้นเอง ส่วนเวลาอื่น ก็มาเสียเปล่า

หลวงพ่อนิพนธ์สอนให้รู้ว่า ทำไมจึงเป็นโรค ก็เพราะเมื่อมีอารมณ์โกรธ เกลียด ... จิตจะหยุดทำงาน นั่นหมายถึง ฮอร์โมนที่จะไหลผ่านต่อมไร้ท่อทั้งหลาย จะไม่หลั่ง เซลล์จะเครียด

อย่าไปโทษเลยว่า สิ่งโน้นสิ่งนั้นทำให้เราท่านเป็นโรค ทั้งที่ความจริงมาจากนิสัยของตนนั่นแหละ

ก็ทีนี้จะมาแก้ ไม่คิดจะควบคุมนิสัย ไม่คิดจะยอมเสียนิสัยตนไปเลยแม้นแต่สักวัน อยู่ข้างนอกอย่างไง มายังสถานที่ของแม่ชีเมี้ยน ก็ไม่ลด ไม่เปลี่ยน พกนิสัยมาเต็มที่ อย่างอื่นไม่สน กูจะเอาแต่สมุนไพร

งานในการฟื้นฟูตน หากทำตามธรรมคำสอนของพระภูมี ก็ไม่ยากจนเกินจะทำ ก็เลยกลายเป็นเข็นครกขึ้นภูเขา เพราะวันพระที่เสียเวลามา แต่มาแล้วไม่ทำอะไรเพื่อช่วยตนเลย การมาก็เสียเปล่า

ทำเหมือนคนตาย คนตายไม่มีธุรกิจ คนตายไม่ญาติ โดดเดี่ยวแล้ว คนตายวิพากษ์วิจารณ์คนอื่นไม่ได้ คนตายไม่สนข่าวสารแล้ว คนตายไม่ต้องหาพวก

วางนิสัยความอยากของตน ในวันพระ แล้วมองหากิจกรรมที่ช่วยตน สร้างบุญไว้ช่วยตน เพราะเวลาเราท่านมีน้อย ไม่กี่ชั่วโมง

พอก้าวออกไป จิตก็ต้องแบกภาระอันหนักอึ้งอีกแล้ว หากวางนิสัยบางสิ่งบางอย่างไม่ได้เลย ไหนเลยจิตจะมีพลังหลงเหลือเพื่อช่วยตน

ทางรอด ที่แม่ชีเมี้ยนตรัสแก่หลวงพ่อนิพนธ์ มีทางเดียว คือ "ลดนิสัย" ใครทำได้ คนนั้นรอด ... ไม่สนหรอกโรคจะสาหัสสักเพียงใด

ใครจะมองว่าสัจจะที่หลวงพ่อนิพนธ์ให้ทำ ก็งั้นๆ พูดพล่อยๆ ไม่สน ไม่ทำ ก็ชางเขา หากแต่นี่คือหัวใจของการช่วยตน ที่ทำเพื่อสร้างให้จิตสงบ กลับมามีพลังอีกครั้งในการช่วยตน