แต่เมื่อพิจารณาสิ่งที่เห็น สิ่งที่ปรากฎ มันก็ได้แค่กรรมดี ส่วนบุญที่แท้จริงหาคนได้สัมผัสไม่
ทำไมจึงกล่าวเช่นนั้น ก็ด้วยเหตุแห่งผลที่ปรากฎ คนมีบุญ ย่อมมีความสุข แต่คนทั้งหลายทั้งปวง ไม่ว่า คนธรรมดา เศรษฐี ยาจก พระ ... ล้วนแล้วแต่มีชะตากรรม คือ เป็นโรค ทั้งสิ้น จึงเป็นเครื่องยืนยันว่า หาบุญไม่
หลวงพ่อนิพนธ์ เล่าคำสอนของแม่ชีเมี้ยน ในเรื่องบุญของพระพุทธเจ้า ว่า รอยที่พระโคดมทำไว้ คือ ทิ้งเวียง ทิ้งวัง มาแสวงหาโมกขธรรม คือ บุญ
นั่นย่อมหมายความว่า ทรัพย์ที่มี นั้นหากจะนำมาหาบุญ นั้นก็ได้เพียงน้อยนิด มิฉะนั้นพระโคดม ก็คงนำมาใช้พาไปนิพพานแล้ว
หากแต่สิ่งที่พระโคดมกล่าวว่า ทำแล้วเป็นบุญอันยิ่งใหญ่ นั่นคือ นิสัย ของตนนั้นเอง สิ่งนี้คือสิ่งเดียวที่ทำแล้วให้บุญอันยิ่งใหญ่ หาใช่การสร้างวัตถุไม่ ส่วนการให้บริจาค ก็เป็นเพียงได้แค่ทานเท่านั้นเอง
หากแต่ก็มีช่องแห่งวัตถุที่เป็นบุญเพียงประการเดียว นั่นคือ สมุนไพร ที่มีผลส่งเสริมคนที่จะทำตนเป็นคนดี โดยทิ้งตัว สร้่างภูมิ ให้ผู้ทาน ได้มีสุขภาพ มีกำลัง ทำความดี ประพฤติตามธรรมคำสอนได้ตลอดชีวิตนั้นเอง
หลวงพ่อนิพนธ์กล่าวว่า การตัดนิสัยของผู้สำเร็จ ต้องตัดจนหมดกิเลส ไม่เหลือเลย อันหมายถึงนิพพาน ด้วยเหตุที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้ว่า ว่าสิ่งที่นำเกิดคือกรรม เมื่อหมดนิสัยกรรม ยังแต่นิสัยธรรม นั่นก็คือ หมดกรรม ก็ไม่ต้องเกิดอีก
คนที่สามารถทำตนจนหมดนิสัยกรรม มีแต่นิสัยธรรม คนทั่วไปจึงเรียก พระอรหันต์ หรือเราท่านจะเรียกว่า คนเหนือโลก ก็ไม่ผิด เพราะ ไม่มีนิสัยกรรม อยู่เหนือกรรมลิขิตนั่นเอง
เมื่อคนบางคนที่เชื่อ และทำตามคำสอน แต่ยังไม่อยากตัดกิเลสจนหมด นั่นคือ ยังไม่มุ่งหวังนิพพาน พระภูมี ก็ทิ้งธรรมหมวดสมุนไพร เพื่อให้ได้ถึงซึ่งมนุษย์สมบัติ นั่นคือ ความไม่มีโรค ไว้ให้
หลวงพ่อนิพนธ์ ชี้ให้เห็นว่า การปฏิบัติธรรม ก็เหมือน การสร้างกรรม ต้องอาศัย องค์ ๓ คือ กาย วาจา ใจ
หากแต่กายเป็นของหยาบ ทำได้ง่าย การเริ่มตัดกิเลส ของพระจึงเริ่มที่บังคับกาย ให้บวช ฉันมื้อเดียว เงินทองไม่รับ ไปไหนก็เดิน เพื่อตัดกิเลส
ยกตัวอย่างเช่น คิดถึงพ่อแม่ ใจอยากไปสักฉันใด แต่เมื่อความเป็นจริง วินัยบังคับอยากไปต้องเดิน แค่ดูจากระยะทางจากวัดไปบ้าน นับร้อยกิโล ความอยากก็หายไปแล้ว
รอยที่พระโคดมทิ้งไว้ให้ จักเห็นได้ชัดว่า สาวกทุกองค์ จึงต้องมีคำมั่นสัญญา คือ วินัย ไว้บังคับตน เริ่มจากกาย แล้ว ก็ไปทำ วาจา ทำใจ เป็นขั้นๆ ในที่สุด สาวกที่มุ่งมั่นนิพพานทุกคนจึงเริ่มที่การบวช
เมือ่บัญญัติธรรมหมวดสมุนไพร การมาปฏิบัติ เพื่อให้ได้กลับมาซึ่งชีวิตที่มีสุข ปราศจากโรค และปลอดภัยจากอุบัติเหตุ พูดง่ายๆ พ้นทั้งตายโหงและตายห่า จึงหนีไม่พ้นเลยที่จะต้องมีข้อบัญญัติเพื่อผูกมัด เป็นวินัย เช่นกัน
พุทธศาสนิกชน เมื่อได้รับสิทธิ์แตกต่างจากคนทั้งโลก พฤติกรรมก็ต้องต่างจากคนทั้งโลกเช่นกัน คนที่จะได้สิทธฺ์ หรือหลวงพ่อนิพนธ์มักใช้คำว่า ฟ้าเขากากบาทที่หัว ว่าเป็นคนของศาสน์ จึงต้องกลายเป็นคนสองโลก มีวันเวลาของโลก และมีวินัย คือ มีเวลาของการสร้างเสริมชีวิต ด้วยเช่นกัน
จากคำสอนนี้เอง คนที่เรียนรู้และเข้าใจ ในรอบสัปดาห์ เขาจึงมีการกระทำที่เหมือนกัน เมื่อตนของตนช่วยตนพ้น ด้วยศาสน์สมุนไพรแล้ว ก็มีการกระทำสร้างบุญไว้เลี้ยงตน ด้วยการใช้หนึ่งวันในรอบสัปดาห์ เพื่อมาทำบุญ หรือ ทำเพื่อชีวิต นั่นเอง
นั่นหมายความว่า หากคนผู้นั้น ทำตนเป็นคนที่มีพันธะ มีคำมั่นสัญญา ไม่ว่าฟ้าถล่มดินทลาย เมื่อถึงวันดังกล่าว เขาก็จะทิ้งทุกสิ่ง มาทำกิจกรรมเพื่อชีวิตนี้ ไม่มีขาด นั่นแหละคือวันพระ ที่ผู้รู้จักไม่ยอมขาด เพราะหมายถึงการเสียคุณสมบัติ และก็หมายถึงความปลอดภัยของชีวิต
หลวงพ่อนิพนธ์จึงชี้ให้เห็นว่า คนที่ให้ความสำคัญเยี่ยงนี้ ฟ้าดินเขาเอาปูนป้ายหัว ย่อมกลายเป็นคนอภิสิทธิ์ ตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้ เพราะเมื่อถึงเวลา คนผู้นี้ ต้องมาทำกิจกรรมตามธรรมคำสอนของพระภูมี นั่นเอง จึงไม่มีอะไรที่จะมาหยุดได้
คนโบราณ จึงให้ความสำคัญกับวันพระมาก ... แต่ความหมายที่มา มันเพี้ยนไปหมด กลายเป็นเรื่องของพระไป ทั้งที่จริง มันคือ วันใดก็ได้ในรอบเวลา ที่คนผู้หนึ่ง จะมาใช้เวลาในการทำตามธรรมคำสอน เพื่อชีวิตตน จะได้กลายเป็นอภิสิทธิ์ชน พ้นทั้งตายโหงและตายห่า อยู่อย่างไร้โรค มีความสุข ตราบจนหมดอายุขัย
คนที่ยืนระยะได้ จึงต้องเป็นคนที่เข้าใจ และไม่ยอมขาดโดยเด็ดขาด ให้ความสำคัญเหนืออื่นใดในชีวิต
นี่แหละคือข้อสอบ ที่พระภูมีทุกพระองค์ใช้ และอีกไม่นานหลวงพ่อนิพนธ์ก็จักนำมาใช้ หากจะแก้ไขปัญหาชีวิต ไม่สนหรอกว่าโรคที่เป็น ปัญหาที่มีจักหนักหนาสักปานใด เพราะธรรมของพระภูมี มีอำนาจเหนือกรรมอยู่แล้ว แต่ ... แต่ ... มันใช้ไม่ได้กับทุกคน จะมีผลก็เฉพาะแต่ผู้ทำได้ ดังนั้น คนที่เมื่อถึงเวลาไม่มา นั่นก็หมายความว่า ไม่ให้ค่ากับชีวิต คนผู้นั้น ก็ต้องถูกอุเบกขา เรียกว่าฝึกไม่ได้ หรือดิบเกิน อย่างเก่งก็ได้แค่ประทัง หรือยืด เท่านั้น
วันใดที่ต้องเอาผล คนประเภทนี้ก็ถูกคัดออกไปอย่างแน่นอน ไม่ต้องมาเสียเวลาทั้งคนสอน และคนเรียน เพราะผลมันรู้กันตั้งแต่เริ่มแล้ว
เมื่อต่างคนต่างกรรม ต่างวาระ วันพระของแต่ละคนจึงไม่เหมือนกัน บางคนอาจต้องสัปดาห์ละครั้ง บางคนสองสัปดาห์ครั้ง .... หรือหากแม้นรู้วิธีสร้างบุญได้ ก็ไปอยู่ที่ใดในโลกก็ได้ จะมีก็แต่วันรำลึกคุณของโลกุตระ ที่ไม่ว่าอยู่ที่ใด ก็ต้องกลับมารวมตัวกัน แสดงความกตัญญู
ผู้ใดที่คิดจะทานสมุนไพร จึงต้องเรียนรู้เคล็ดอันนี้ เพราะสิ่งที่เราท่านจะสู้ไม่ใช่โรค อันนั้นมันกระจอก คู่ต่อสู้ที่แท้จริงคือ กรรม ที่คนทั้งโลกไม่มีผู้ใดเอาชนะได้ นั่นคือ ไม่มียารักษาโรค ที่ช่วยให้พ้นโรคตาย อย่างแน่นอน ปัญหาชีวิต มีสิ่งเดียวที่ช่วยได้ คือ ธรรมคำสอน และสมุนไพรสูตรพระภูมี มีวินัย มีข้อปฏิบัติ ไม่สนองนิสัยเราท่านแน่นอน ... ไม่อยากทำ ไม่ให้ความสำคัญต่อวินัย ก็อย่ามาเสียเวลาในแนวทางหรือทางเลือกนี้เลย หลวงพ่อนิพนธ์กล่าวเสมอว่า คนประเภทนี้ไม่มีทางประสพผลอย่างแน่นอน .... คนทำได้เท่านั้น จึงรอด ใครทำ ใครได้
หลวงพ่อนิพนธ์ยกตัวอย่างพระมาลัยท่านหนึ่ง ที่เป็นมะเร็งมดลูก ขนาด ต้องใส่ผ้าอนามัยทุกวัน ยืนเมื่อไหร่ เลือดไหลออกมา พร้อมชิ้นเนื้อ หมอวินิจฉัยว่ามดลูกถูกทำลายหมด มาวันนี้กลับเป็นปกติ ... แต่เขามาที่นี่ ๔ ปีกว่า หยุดแค่ ๓ ครั้ง ...
ไม่ต้องคุยเรื่องโรค ถามตัวเองก่อนว่า ทำได้แบบเขาไหม ... รอยที่เขาเดินให้เห็น มันบอกอยู่แล้วว่า ถ้าทำได้ ปาฏิหารย์ก็เกิดได้ เมื่อเราท่านเป็นคนที่มีพันธะ เป็นคนสองโลก ก็จักกลายเป็นอภิสิทธิ์ชน ไม่เป็นเหมือนคนทั้งโลก
บทสรุปหลวงพ่อนิพนธ์จึงชี้ให้เห็นว่า เลิกความคิดเสียเถอะ ที่จะใช้เงินมาแก้ไขปัญหาชีวิต ... คนที่รวยมหาศาล เขาพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า ต่อให้หมอที่ดีที่สุด เก่งที่สุด เกจิคณาจารย์ เจ้าพ่อ เจ้าแม่ หมอผี แม่มด ... ไม่มีอะไรช่วยได้เลย .... อยากรอด เอานิสัยใส่พานถวาย แม่ชีเมี้ยน ถวายพระพุทธ ถวายพระธรรม ถวายพระสงฆ์ ... นี่แหละรอดแน่ ไม่ต้องเสียเงินสักบาท
รอดแล้วจะกลับไป นับถืออะไรก็ตามใจ แต่ตอนนี้วางไว้ก่อน มาตามธรรมคำสอน
