ให้ค่า

คำถามที่ไม่เคยมีใครถาม นั่นคือ “ทำไมไม่ชนะโรค”

นั่นก็เพราะเราท่านให้ค่า “โรค” ต่ำนั่นเอง

ก็ด้วยเมื่อเราท่านเจอโรคที่พระพุทธเจ้าเรียก “โรคกรรมผ่าน” แล้วมียารักษา จนเคยชินนั่นเอง

แต่ครั้นมาเจอโรค “กรรมพัก” ที่ไม่เคยมีใครเอาชนะได้ เป็นแล้วตายทุกคน ก็นึกทึกทักเอาเองว่า มันก็ต้องมียารักษาเช่นเดียวกัน ยิ่งวิทยาการในปัจจุบันล้ำหน้าสักเท่าใด ว่าช่วยได้ คิดค้นทางแก้ได้

เมื่อหลอกตัวเองเช่นนี้ ทั้งๆที่ความเป็นจริง “โรคตาย” ตัวเลขมันฟ้อง มีแต่เพิ่ม ไม่มีลด ไม่ว่าวิทยาการ หมอ โรงพยาบาล จะดีขึ้นสักฉันใด แม้ในประเทศที่ผลิตยาเอง คุยโตว่าช่วยได้ ตัวเลขมันก็ฟ้อง ว่ามีแต่ตายมากขึ้นทุกปี ไม่ต้องถึงกับลดคนตาย เอาแค่ไม่เพิ่มยังทำไม่ได้เลย

ความเชื่อมั่นนี้ ทำให้ตีค่าโรค ที่พระพุทธเจ้าตรัสว่า มันคือกรรม บันดาลมาให้เป็นทุกข์ ต่ำ ไม่ให้ความสำคัญว่า คนที่จะช่วยตนให้พ้นโรค ย่อมต้องมีพฤติกรรมที่ไม่ธรรมดา เหมือนคนทั่วไป ต้องมีวินัยสูง มีขันติอดทน เอาเหตุ เอาผล จึงจะพ้นโรค ไม่ตายเหมือนคนทั่วไป

หลายคนจึงไม่ยอมทุกข์ ไม่ยอมเจ็บ ไม่ยอมรับความจริง ว่าเราทำไว้แล้ว วันนี้กรรมมันยอกย้อนมาหาตน ทำให้เจ็บทำให้ทุกข์ จะเอาแต่สบาย หายสบาย กินสบาย

หลวงพ่อนิพน์ชี้ว่า ศาสตร์ของพระภูมีที่แม่ชีเมี้ยนนำมา ยังผลก็แต่คนทำตามคำสอนได้ เท่านั้นเอง

บทสรุป เมื่อประมาทกรรม จะเอาแต่สมุนไพร แก้ปลายเหตุคืออาการที่ปรากฎเฉพาะหน้าเท่านั้นเอง ครั้นพอมีแรงก็กลับไปทำแบบเดิม ที่ทำให้ตนเป็นทุกข์ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ไหน เขาจะเกื้อหนุน ช่วยโจรหายโรคกลับไปเป็นโจร

แน่ใจหรืออาชีพที่ทำของตนไม่มีบาป พฤติกรรมตนที่ทำอยู่ทุกวัน ไม่ได้สร้างเวรแก่ผู้ใด แล้วผลผิด คือ โรค มาโดยวิธีใด

คำถามที่ควรพิจารณา คือ “แล้วทำไมจึงทำแบบเดิม ทั้งที่ไม่อยากเป็นแบบเดิม”

ในขณะที่กำลังทำสิ่งที่คนทั้งโลก “ทำไม่ได้”